«Δώστε μου ισχυρή εντολή, να σαρώσω τις παθογένειες του Δημοσίου», ζήτησε ο Κυριάκος, μετά την τραγωδία των Τεμπών. Θα περιμέναμε να μας εξηγήσει: δεν είχε ισχυρή εντολή του 2019; Ή μήπως δεν είχε επισημάνει παθογένειες στο Δημόσιο, και περίμενε τα Τέμπη για να αντιληφθεί ότι υπάρχουν;

Δεν μπήκε στον κόπο να μας διαφωτίσει. Ούτε όμως περιέγραψε το project από δω και μπρος: αυτές είναι οι παθογένειες που θα «σαρώσω», και προτίθεμαι να το κάνω με αυτόν τον τρόπο – που, προφανώς, θα πρέπει να είναι εντελώς διαφορετικός από τις μεθόδους που (δεν) εφάρμοσε την πρώτη τετραετία.

Όμως, αν έριχνε μια ματιά στο προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ του 2019, θα ανακάλυπτε μπόλικες παθογένειες, για τις οποίες τότε ήταν λάβρος, λέγοντας πως η κυβέρνηση της ΝΔ θα ήταν «οδοστρωτήρας», αλλά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ούτε πλαστικό μαχαιράκι μιας χρήσης που αλείφει βιτάμ σοφτ σε φρυγανιά.

Τι την έκανε λοιπόν την αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία του 2019; Αυτο-αδυναμία! Να μην στεναχωρήσουμε τη μεγάλη μας αγάπη, την αριστερά, να μην πάμε κόντρα με τον μεταμοντέρνο φασισμό της πολιτικής ορθότητας, να μην κακοκαρδίσουμε όλο το ΚΚΕ εσωτερικού/εξωτερικού που βρήκε φως και μπήκε στην κάποτε εθνική παράταξη. Πού κατέληξε όλο αυτό; Σε νόμους για τις διαδηλώσεις που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, σε πανεπιστημιακή αστυνομία που υποτίθεται ότι θα καθάριζε τα πανεπιστήμια από τα εγκληματικά στοιχεία, αλλά, τελικά, ούτε πανεπιστημιακή ήταν, ούτε καν αστυνομία, σε κτήρια υπό κατάληψη που την μια μέρα εκκενώνονται και την άλλη έχουν ξανακαταληφθεί από τους επαναστάτες της ορδής με τα λεφτά του μπαμπά, σε σώματα ασφαλείας δεμένα πισθάγκωνα, που χρησιμεύουν ως σάκος του μποξ κάθε παραβατικού, είτε με ποινικό είτε με πολιτικό πρόσημο, σε μια «κρατική μηχανή» στην οποία κάνουν κουμάντο οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του κρατικού συνδικαλισμού, σε αξιολογήσεις που ακούμε αλλά ποτέ δεν βλέπουμε (που, κι αν τις βλέπαμε, δεν θα οδηγούσαν σε ούτε μία απόλυση ακατάλληλου), σε εισβολή του Ισλάμ που από τη μια την απωθούμε και από την άλλη της τάζουμε λαγούς με πετραχήλια αν καταφέρει να περάσει τον φράχτη ή να αποβιβαστεί σε κάποια ακτή της χώρας. Κατέληξε, κοντολογίς, σε μία τριτοκοσμική Ελλάδα, καθηλωμένη σε οικονομική κρίση διαρκείας, πολιτισμική αποσάθρωση και ηθική παρακμή.

Ποιος σε εμπόδισε να τα αντιμετωπίσεις αυτά, Κυριάκο;

Η αντίληψή σου ότι η πολιτική είναι ένα είδος δημοσίων σχέσεων, όπου στο τέλος όλοι θα είναι ευχαριστημένοι, κλείνοντας το επόμενο ραντεβού των αποφοίτων του κολλεγίου. Η απροθυμία σου να συγκρουστείς με την ενδημική γάγγραινα που τρώει τα σωθικά της χώρας, καθώς μεγάλο μέρος αυτής της γάγγραινας σε στηρίζει. Η αδυναμία σου να δομήσεις ένα εθνικό αφήγημα, ικανό να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει μάζες, πέρα από όσους νταραβερίζονται με το γκουβέρνο ή αποτελούν την αυλή του Μαξίμου. Η προσχώρησή σου στο αντεθνικό μέτωπο της πολυπολιτισμικότητας. Η συγκίνησή σου για τους ασυνόδευτους ενήλικους μουστακαλήδες και η αδιαφορία σου για τα ανήλικα ελληνόπουλα που πέφτουν θύματα των συμμοριών τους. Η προτίμηση σου στη διαχείριση της επικοινωνίας, παρά της πολιτικής. Ο «αλληθωρισμός» σου προς το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό διευθυντήριο, με την προσδοκία μιας πολιτικής θέσης διεθνούς image, η οποία παραδοσιακά προσφέρεται ως ανταμοιβή σε όσα «καλά παιδιά» της πολιτικής «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις».

Τι να την κάνεις λοιπόν την αυτοδυναμία, Κυριάκο; Για να παρακολουθείς ανεξέλεγκτα πολιτικούς αντιπάλους, φίλους, γραμματείς, στρατηγούς; Για να διορίζεις, με φωτογραφικούς νόμους, 60χρονα ρουσφέτια, σε θέσεις για τις οποίες δεν έχουν τις ικανότητες, ακόμα κι αν υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουν εκατόμβες θυμάτων; Για να προβάλλουν τα μπουκωμένα με κρατικό χρήμα ΜΜΕ το παραμύθι της ρύθμισης των χρεών της ΝΔ, που ξεπέρασαν τα 400 εκατομμύρια ευρώ; Για να συνεχίζεται ανενόχλητο το πάρτι με τους διορισμούς μετακλητών, τις απευθείας αναθέσεις, τα σκάνδαλα των γαλάζιων παιδιών, που «τιμωρούνται» απλώς με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης; Για να πλασάρεται στον πολίτη η ανάκαμψη μετά από τρία χρόνια ύφεσης ως ανάπτυξη και να αποκρύπτονται τα ζοφερά δημοσιονομικά δεδομένα, που μας οδηγούν καρφί σε νέο Μνημόνιο; Για να εφαρμόζεις τη σοσιαλιστική πολιτική της υπερφορολόγησης των παραγωγικών Ελλήνων για να έχουν οι ψηφοθηρικοί σου μηχανισμοί να μοιράζουν επιδόματα, εγγυημένα εισοδήματα και pass σε δήθεν “ευπαθείς και ευάλωτους»; Για να στέλνεις στον εισαγγελέα αστυνομικούς που έκαναν το καθήκον τους αφήνοντας τη χώρα απροστάτευτη στο έλεος ενός ασύδοτου ετερόκλητου εγκληματικού οικοσυστήματος; Για να εξακολουθήσεις να αντιλαμβάνεσαι την οικονομία ως αντιστροφή της σχέσης αιτίου – αιτιατού, πιστεύοντας ότι οι φορολογικοί συντελεστές θα πέσουν αφού έρθει η ανάπτυξη;

Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής. Το μόνο σου ουσιαστικό στήριγμα είναι η κωμική καρικατούρα απέναντι, ο πολιτικός τσαρλατάνος που προκαλεί με τα καμώματά του στομαχικές διαταραχές σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο. Όσο υπάρχει αυτός, μπορείς να αισθάνεσαι σχετικά ασφαλής. Αλλά, δυστυχώς, δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής η χώρα. Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση με πυγμή. Κυβέρνηση, που θα σαρώσει πραγματικά τις παθογένειες του Δημοσίου όχι απλώς σπάζοντας αυγά, αλλά ξεκληρίζοντας κοτέτσια ολόκληρα διαφθοράς, κακοδιαχείρισης, σήψης και παρακμής. Μακάρι να ήταν η δική σου, Κυριάκο. Ήμασταν πολλοί που το ελπίζαμε αυτό όταν, εκπροσωπώντας υποτίθεται την προοδευτική εκσυγχρονιστική πτέρυγα, έγινες αρχηγός της ΝΔ. Μας διέψευσες οικτρά.

Δεν χρειάζεσαι λοιπόν μια νέα τετραετία κυβερνητικής αυτοαδυναμίας, Κυριάκο. Χρειάζεσαι μια βουκέντρα που θα ωθεί τη φοβική, άοσμη, άγευστη και ευνουχισμένη ΝΔ, που τιμάει το ποινικό μητρώο της αριστεράς, σε ουσιαστικές, δομικές μεταρρυθμίσεις ώστε το χρεωκοπημένο προνεωτερικό Οθωμανοσοβιετιστάν που έφτιαξε ο πρασινογαλαζοκόκκινος σοσιαλισμός της μεταπολίτευσης, να μεταμορφωθεί σε ένα σύγχρονο παραγωγικό δυτικό κράτος, ώστε να σταματήσει η Ελλάδα να τρώει και να διώχνει τα παιδιά της. Ελπίζω στις 22 Μαΐου να την έχεις, για να ξεκινήσει, επιτέλους, η εποχή της εθνικής αναδημιουργίας.

Facebook Comments