Την ώρα που απαντούσε ο Καμμένος, αλλά και μετά, ειδικά πριν ξεκινήσει η Φώφη, στο στούντιο γίνονταν απίστευτα πράγματα. Ο φακός δεν πήρε τίποτα. Και τα μικρόφωνα κλειστά. Αρχικά, θες να παραπεμφθεί σε δίκη ο σκηνοθέτης με την κατηγορία των εγκλημάτων κατά της τηλεόρασης. Ο ηχολήπτης, υπό το ίδιο σενάριο, έχει ήδη εκτελεστεί συνοπτικά, α λα ΟΠΛΑ. Το έβαζες στο mute για να βεβαιωθείς ότι οι ήχοι δεν έρχονται απ’το σπίτι σου και ότι όντως δεν έχεις απανωτά μηνύματα στο κινητό.
 
Κατόπιν, τα πράγματα σκουραίνουν κι άλλο. Συνειδητοποιείς ότι δεν φταίει ο σκηνοθέτης (ο ηχολήπτης είναι ήδη νεκρός). Τον αθωώνεις διότι εφάρμοσε απλώς κατά γράμμα τις αποφάσεις της διακομματικής. Που πόζαρε μεν χαρούμενη στη Βουλή, αλλά δημιούργησε το πιο στεγνό, άτολμο, δυσκίνητο πρόγραμμα διαλόγου. Οι αρχηγοί κλήθηκαν να διακριθούν σε αυτό το πλαίσιο και είχαν δύο δρόμους: είτε να διαπρέψουν με τη λάμψη και το λόγο τους εντός του φορμάτ, είτε να το σπάσουν – παίζοντας όμως εξ ορισμού αντικανονικά. 
 
Λάμψη σίγουρα είχε ο Καμμένος. Γνήσια αυτοκαταστροφικός-χαρισματικός, ένα βήμα όμως ακόμα από το απόλυτο σύνδρομο της ματαίωσης, τα αντανακλαστικά του παίρνουν φωτιά όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Τώρα το γυρνάει – κάποτε αρνείτο ότι οι ΑΝΕΛ είναι δεξιά. Άριστα στο ράφτη του.  Και έχει τη λάσπη πρόχειρη με τη μεγάλη φυσικότητα του αμοραλιστή.  Άνετος, ένα κλικ παραπάνω από τον πολύ συμπαθητικά χαλαρό Κουτσούμπα. 
 
Τον βλέπεις τον Γενικό Γραμματέα και θες να τον πεις Γουτσούμπα, λέει μια φίλη. Ο κύριος αυτός – όπως και η προκάτοχός του – δίνει μια γλύκα στο σφυροδρέπανο. Έχει διαρκείας στην Εθνική Λυρική Σκηνή και πηγαίνει σε όλες σχεδόν τις πρεμιέρες. Όσο περισσότερο δείχνει μιαν ανθρώπινη πλευρά, τόσο κερδίζει. Πολιτικά, φρόντισε να τονίζει ότι το ΚΚΕ είναι το βεριτάμπλ αντιμνημόνιο. Επίσης, ξέρει να διεκδικεί τον Μαρξ και τον Λένιν – παλιά του τέχνη κόσκινο. Και δεν του λείπει αγωνιστικό κέφι. Σίγουρα, ήταν ο καλύτερος στις δηλώσεις εκτός ραδιομεγάρου, βγαίνοντας.
 
Ο Τσίπρας δεν μίλησε μετά. Δείχνει – και ίσως είναι – διχασμένος. Το χάρισμά του πρέπει να πατήσει κάπου για να ξεχυθεί. Ακόμα και η πλύση εγκεφάλου του Παππά όμως, ή οι έτοιμες καλοδουλεμένες κασέτες, δεν επιτυγχάνουν να αποκρύψουν μιαν αύρα μελαγχολίας, που πηγάζει από τη στοιχειώδη επαφή του με την αλήθεια. Ναι, αρχίζει πάλι να γκαζώνει, αλλά δεν είναι ο πολιτικός Σβαρτσενέγκερ του Κομάντο, που είχαμε συνηθίσει. Πετάει τη μπάλα στην κερκίδα με ανοιχτά και κλειστά μικρόφωνα. Αποφεύγει πραγματικό διάλογο με τον Μεϊμαράκη. Όμως, όντας σε δυσχερή πολιτική θέση, βασική του μέριμνα ήταν να μην του την πέσουν όλοι μαζί. Και αυτό το απέφυγε με το να μην ξεμυτίζει από τη γωνία του. Είναι μεγάλος τακτικιστής ο μικρός. Και πονηρός πολύ.
 
Τη δύσκολη πολιτική θέση του Αλέξη προκαλεί εκ των πραγμάτων, μεν, ο Λαφαζάνης, που δεν φαίνεται όμως ικανός να τρυγήσει οφέλη σε προσωπικό επίπεδο. Ο συμπαθής ως συνεπής Αριστερός, που βουτάει τη σφολιάτα στον ελληνικό καφέ (γεγονός), χάνει σε star quality. Ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν στη θέση του βρισκόταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κατεβαίνει αυτόνομη, χρειάζεται περισσότερα από αναφορές στη «νεολαία» για να ωφεληθεί από τα νεανικά δημογραφικά του ΟΧΙ. Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου τον προετοίμασε καλά, όμως όσο κι αν προσπαθεί δεν είναι καμωμένος από τη στόφα του ηγέτη που θα εκφράσει μαζικά το αντιμνημόνιο – και αυτό βγαίνει στο γυαλί. 
 
Με το γυαλί ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει σχέση έρωτα. Τον θέλει. Και όταν επιλέγει να πάρει το δρόμο του συγκεκριμένου λόγου, των σαφών προτάσεων και όχι απλά της γοητείας και των συνθημάτων, κερδίζει διπλούς πόντους. Προφανώς, μέτρησε η εμπειρία του ψημένου και εκπαιδευμένου Δημήτρη Τσιόδρα. Δεν ενεπλάκη σε προσωπικές αντιπαραθέσεις, εν μέρει όμως διότι οι αντίπαλοί του το απέφυγαν. Δεν είναι εύκολη λεία – και ειδικά τώρα που ο Τσίπρας πήρε κιλά (το καινούριο του Moschino κουστούμι ήδη δεν του κουμπώνει άνετα, όπως είδαμε κατά την αποχώρησή του) «γράφει» στην οθόνη καλύτερα απ’όλους. Και ξέρει να το εκμεταλλεύεται. Μιλάει με αυξομειούμενο ρυθμό, στέκεται σωστά.
 
Εύκολη λεία περίμεναν πολλοί πως θα αποτελέσει η Φώφη. Που όμως δεν τους έκανε τη χάρη. Ναι, είπε κοινοτοπίες και σέρβιρε άτεχνα προμαγειρεμένες ατάκες, όπως αυτή με το χρυσό βατόμουρο (που «μυρίζει» τριανταδυάχρονο άστρο του Παύλου Χρηστίδη – και αυτό το όνομα θα το θυμηθούμε στο μέλλον). Επέλεξε, δε, να μη βγάλει στη σέντρα τον ΓΑΠ και δέχτηκε πάνω της τη σκιά του ΠΑΣΟΚ των σκανδάλων. Όμως, το αντιχαρισματικό στοιχείο της ακριβώς την καθιστά, κατά περίεργο τρόπο, προσηνή και συμπαθή. Κατά πως φαίνεται, το κόμμα της μπαίνει με άνεση στη Βουλή. Από κει και πέρα, όλα είναι κέδρος για μια πρόεδρο που διαδέχθηκε τον ογκόλιθο Βενιζέλο. Και αυτό, μαζί με τη δημιουργία της Συμπαράταξης, της δίνει κάποιον αέρα.
 
Αν υπάρχει όμως ένας αρχηγός, που ρευστοποιεί συστηματικά το γεγονός ότι δεν έχει τίποτα να χάσει, αυτός είναι ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης. Μάλλον, μπήκε διατεθειμένος να κάνει συντήρηση δυνάμεων για τη Δευτέρα. Στην πρώτη του απάντηση κοιτούσε και την κάμερα. Ίσως και να τέσταρε τα νερά. Μέχρι το τέλος είχε υποκύψει στον ασυγκράτητο εαυτό του. Σήκωνε κάθε γάντι – κυρίως από τον Καμμένο, απευθυνόταν προσωπικά,  αρχικά έκατσε πίσω στην καρέκλα του και μετά λύθηκε απόλυτα. Εξέθεσε τον Τσίπρα, όταν του ζήτησε ραντεβού και εκείνος το προσπέρασε. Ήξερε ότι δεν ακουγόταν, όμως αποφάσισε να παίξει παιχνίδι ψυχολογίας, όταν εκτός αέρα του είπε για τους αρχηγούς ΓΕΕΘΑ, ενώ τον έβαλε μέσα στη διαμάχη με τους ΑΝΕΛ. Ο Καραχάλιος πρέπει να έτριβε τα χέρια του. 
 
Ο καλός δημοσιογράφος Πάνος Χαρίτος θύμισε τον νεκροθάφτη από το Λούκυ Λουκ. Ενδεχομένως καλά έκανε ο άνθρωπος. Πρόκειται για την απόλυτη ηλεκτρική καρέκλα και η ΕΡΤ είναι βαριά φορτισμένο πεδίο. Τους υπολοίπους συναδέλφους, ας τους κρίνει το κοινό. Που τη Δευτέρα δικαιούται κάτι καλύτερο από τη χθεσινή τηλεσοβιετία.

Facebook Comments