Τελικά τί θέλει ο Ανδρουλάκης;

Όταν το άκουσα πρώτη φορά είχε πλάκα, αλλά σιγά-σιγά διαπιστώνω ότι έτσι ακριβώς είναι. «Τέλειωσαν οι εκλογές, οι Πασόκοι του Σύριζα πήγαν σπίτι τους και οι Πασόκοι της ΝΔ πήγαν να παραλάβουν τα υπουργεία τους.»

Απ’ αυτόν τον μετεκλογικό επιμερισμό, έλειπαν οι Πασόκοι του ΠΑΣΟΚ. Τώρα, με αφορμή τον Λοβέρδο ήρθαν κι αυτοί στην επιφάνεια. 

Με την απομάκρυνση των παλιών που η σκούφια τους κρατούσε από τον καιρό του Ανδρέα αλλά και του Σημίτη, απομακρύνσεις που έγιναν είτε λόγω πολιτικών διαφωνιών (Λοβέρδος) είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω ανανεωτικών διαδικασιών (στις οποίες συχνά η ηγετική ομάδα βάζει το χεράκι της), έφυγε μια γενιά που είχε ζυμωθεί στη διεκδίκηση και στη διαχείριση της εξουσίας.

Αυτοί που απόμειναν πίσω και σήμερα κυβερνούν (και εκπροσωπούν) το ΠΑΣΟΚ είναι μεν νέα παιδιά με καλό λόγο, μορφωμένα και ευγενικά, συγκροτημένα και σύγχρονης αντίληψης, αλλά έχουν μεγαλώσει μέσα σ’ ένα ΠΑΣΟΚ μικρό, απομονωμένο, φοβικό και μακριά από κάθε άσκηση εξουσίας.

Τα παιδιά αυτά, παρά τα εμφανή προσόντα τους, πρέπει να (ξανα)ζυμωθούν πάνω στις βασικές αρχές του Ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που ήταν «πάμε να πάρουμε ολόκληρη την εξουσία ή την εξουσία που μας αναλογεί, διότι υπάρχουμε για να βοηθήσουμε τον τόπο». Για να ζυμωθούν σ’ αυτή την βασική αρχή, πρέπει πρωτίστως να το πιστεύει και να το θέλει η ηγεσία του κόμματος. Είστε όμως βέβαιοι ότι ο Ανδρουλάκης πρεσβεύει κάτι τέτοιο; Ή μήπως νιώθει ασφαλέστερος μέσα σ’ ένα μικρομεσαίο κόμμα χωρίς ευθύνες απέναντι στη χώρα;