Αν έρθουμε εμείς, θα λύσουμε το πρόβλημα. Εμένα μου λες;

Διαβάζω διάφορα περί της ακρίβειας που μας περικυκλώνει και σμίγω τα φρύδια μου γεμάτος αμφιβολίες. Ο καθένας γράφει το μακρύ του και το κοντό του για ένα πρόβλημα του οποίου τη λύση κανείς δεν έχει στο τσεπάκι του.

Εύκολες κουβέντες, συχνά κανονικές μπούρδες. Όταν όλος ο πλανήτης έχει μπει σε πληθωριστικό κύκλο, άντε να βρεθεί Έλληνας υπουργός Oικονομικών που θα ασκήσει επιτυχημένη δική του αντιπληθωριστική πολιτική. Δεν υπάρχει τέτοιος υπουργός, ούτε τέτοια κυβέρνηση.  

Η ψυχολογία ανόδου των τιμών δεν είναι κάτι που καταπολεμάται μέσα σε λίγες βδομάδες ή μήνες, ειδικά όταν συντρέχουν και αντικειμενικοί λόγοι όπως η επισιτιστική κρίση ή τα προβλήματα στην παραγωγή τροφίμων. Ο προηγούμενος παγκόσμιος πληθωριστικός κύκλος πριν από μισό αιώνα κράτησε μια εικοσαετία, παρά τις επίμονες αντιπληθωριστικές πολιτικές των τότε κυβερνήσεων.

Οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες θα προσπαθήσουν βέβαια να τον τιθασεύσουν, με όσα όπλα διαθέτουν. Λογικό, ο πληθωρισμός υπονομεύει την ανάπτυξη των εθνικών οικονομιών και χτυπά την εκλογική πελατεία των κυβερνήσεων. Πλην τα όπλα που έχουν στην φαρέτρα τους είναι μάλλον ανίσχυρα. Άνοδος επιτοκίων, μειώσεις ειδικών φόρων και έλεγχοι στην αγορά.

Προφανώς, δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του Κωστή Χατζηδάκη ή του Κώστα Σκρέκα, πλην τόσο εμείς οι αρθρογράφοι με τις εύκολες βεβαιότητες όσο και οι έξω απ’ τον χορό πολιτικοί με τις μαγικές λύσεις, κάτι απτό και συγκεκριμένο δεν έχουμε να προτείνουμε. Οι αντιπολιτεύσεις επίσης. «Αν έρθουμε εμείς, θα λύσουμε το πρόβλημα» λένε. Εμένα μου λες; Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως αν η οικονομία ήταν στα χέρια της Αχτσιόγλου ή του Ευκλείδη ή κάποιου απ’ το ΠΑΣΟΚ, θα ήταν φτηνό το ψωμί και το λάδι; Αν υπάρχει, να μου τον δείξετε. Θα χαρώ να κουβεντιάσω μαζί του.