Πριν μερικές ημέρες έγραφα ότι τα τεκμήρια όποτε επιβάλλονται αποδεικνύουν δυστυχώς ότι το φορολογικό μας σύστημα δεν μπορεί να φορολογήσει σωστά. Δεν μπορεί να βρει τη φορολογική ύλη, παραδέχεται ότι δεν μπορεί να εισπράξει όλους τους φόρους (εξού και το κενό ΦΠΑ παραμένει υψηλό) και εν γνώση του αποφασίζει ότι κάποιους θα τους αδικήσει, αλλά… δεν πειράζει.

Των κινητοποιήσεων που οργάνωσαν στις 22 Νοεμβρίου οι επαγγελματίες που θίγονται από το νέα τεκμήρια, πρωτοστάτησαν οι ταξιτζήδες (οδηγοί και ιδιοκτήτες). Μάλιστα άκουσα ένα στέλεχος της ΣΑΤΑ να λέει το λογικό, ότι το ταξί βρίσκεται κάτω από κρατική διατίμηση και άρα δεν μπορεί το κράτος να ορίζει και το κατώφλι των χρημάτων που θα απαιτεί να βγάζει ένας ταξιτζής.

Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας (και θα απομακρυνθώ από το φορολογικό νομοσχέδιο) για να επανέλθω σε μία απλή ερώτηση: Γιατί οι ταξιτζήδες δεν ζητούν απελευθέρωση του τιμολογίου τους; Είναι μία ερώτηση που έρχεται και επανέρχεται στο μυαλό μου ιδίως μετά από το περασμένο καλοκαίρι που το ντίζελ ξεπέρασε σε τιμή την αμόλυβδη. Ποιος είναι ο λόγος που το ταξί παραμένει σε κρατική διατίμηση;

Κάποτε θα απαντούσε κάποιος, ότι ένας πελάτης που αναζητά απεγνωσμένα ταξί στο δρόμο, δεν έχει την ευχέρεια να ελέγχει τις τιμές και από τη στιγμή που επείγεται, προφανώς θα μπει σε όποιο ταξί εμφανιστεί μπροστά του. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια σε γενικές γραμμές, ή μάλλον ήταν αλήθεια πριν από μερικά χρόνια. Απ’ την άλλη θα πει κάποιος «μεγάλε αν επείγεσαι θα το πλερώσεις».

Να σας θυμίσω πάντως ότι πριν από μία ντουζίνα χρόνια, το ταξί επιτελούσε σχεδόν συγκοινωνιακό έργο μαζικής μεταφοράς, εξυπηρετώντας διπλές ή και τριπλές κάποιες φορές κούρσες και φυσικά φοροδιαφεύγοντας εντονότατα. Αυτά τα φαινόμενα όμως εξαλείφθηκαν όταν ήρθαν τα μνημόνια και είτε οι πελάτες δεν ανέχονταν να μπει άλλος στο ταξί που πλήρωναν, είτε οι οδηγοί δείχνοντας αλληλοσεβασμό δεν «έκλεβαν» κούρσες από τους άδειους συναδέλφους τους.

Κάπως έτσι λοιπόν άρχισαν να υπάρχουν και πάλι πιάτσες και τα ταξί για να εξοικονομήσουν καύσιμα δεν κινούνταν αέναα στις μεγάλες πόλεις αναζητώντας πελάτες, αλλά τους περίμεναν να έρθουν σε αυτά. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, με τις εφαρμογές των ταξί μπορεί κανείς να καλέσει ένα όχημα από οπουδήποτε, βλέπει στην οθόνη του κινητού του που βρίσκεται και πόση ώρα απέχει από το σημείο επιβίβασης, το πληρώνει με την κάρτα του και έτσι η όλη εμπειρία έχει αλλάξει πλήρως από αυτό που κάποτε ξέραμε.

Από τη στιγμή λοιπόν που έχει εκσυγχρονιστεί η κουλτούρα μας στο ταξί, γιατί δεν αλλάζει και η τιμολογιακή πολιτική της χώρας; Νομίζω ότι είναι καιρός το κράτος να προχωρήσει στην απελευθέρωση των τιμών στα ταξί. Προφανώς και δεν εννοώ να υπάρξει ασυδοσία, ώστε να μην ξέρει κανείς τί χρεώνεται και για ποια υπηρεσία, αλλά προφανώς θα πρέπει να υπάρξουν έλεγχοι και κανόνες.

Για παράδειγμα:
Θα μπορούσε να απαιτεί ο νόμος ο τιμοκατάλογος του κάθε αυτοκινήτου να είναι κολλημένος στην πόρτα του συνοδηγού και άρα να μπορεί ο πελάτης να επιλέξει σε μία πιάτσα ποιο αυτοκίνητο θα πάρει και όχι να παίρνει απαραιτήτως το πρώτο, αφού πλέον οι τιμές δεν είναι ενιαίες. Θέλει Μερσεντές; Παίρνει Μερσεντές, αλλά την πληρώνει παραπάνω. Θέλει Σκόντα; Παίρνει Σκόντα και κάνει οικονομία. Θέλει Τέσλα για περιβαλλοντική μετακίνηση; Πλέον και αυτό υπάρχει.

Επίσης θα μπορούσε ο νόμος να δίνει φορολογικά κίνητρα ώστε να δημιουργηθούν συνεταιρισμοί αυτοκινήτων, οι οποίοι θα είναι υποχρεωμένοι είτε στο site τους είτε στο τηλεφωνικό τους κέντρο να πληροφορούν τον πελάτη για τις διάφορες χρεώσεις τους και κάπως έτσι να επιλέγει κάποιος ποιο ταξί θα καλέσει και για ποια χρήση.

Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε ένας πελάτης να προτιμά μία εταιρία που έχει φτηνότερη μετάβαση στο αεροδρόμιο, ή φτηνότερη χρέωση για τις βαλίτσες όταν ταξιδεύει, ή να επιλέγει την εταιρία με την χαμηλότερη ελάχιστη διαδρομή όταν θέλει να πεταχτεί κάπου κοντά στο κέντρο. Θα μπορούσε επίσης κάποιος να καλεί μία εταιρία με φτηνό ραντεβού όταν θέλει να τον παραλάβει το ταξί έξω από ένα Θέατρο, ή ένα κέντρο διασκέδασης καθώς δεν θα θέλει να οδηγήσει μετά την κατανάλωση αλκοόλ. Ή απλά θα παίρνει το φτηνότερο χιλιόμετρο για μία μεγάλη διαδρομή.

Όλα αυτά τα «μαγικά» δεν τα σκέφτηκα μόνος μου. Ισχύουν στην Ευρώπη χρόνια τώρα. Απλά στη χώρα μας έχουμε πάντα την απάντηση «Αυτά στην Ελλάδα δεν γίνονται».

Κι όμως, γίνονται, αρκεί να το δοκιμάσουμε.

Facebook Comments