Έχω καιρό να ασχοληθώ με τον Σύριζα. Επίτηδες. Νιώθω αμηχανία μ’ αυτά που βλέπω να συμβαίνουν εκεί μέσα. Όταν πρωτοβγήκε ο Στέφανος αρχηγός, είπα χαιρέκακα «οδεύουν προς το τέλος που τους ταιριάζει». Αλλά πλέον, βλέποντας τους να πηγαίνουν βδομάδα τη βδομάδα όλο και πιο χαμηλά, αρχίζω να τους λυπάμαι τους κακόμοιρους.

Οι Συριζαίοι ήταν σκληροί αντίπαλοι τον καιρό της δόξας και της δύναμης τους. Εφάρμοσαν με ατσάλινη πυγμή το δόγμα των Αθηναίων προς τους Μηλίους «πας μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών», όποιος δηλαδή δεν είναι (ολοκληρωτικά) μαζί μας, είναι (de facto) εναντίον μας. Πλάκα-πλάκα, στα χρόνια του Σύριζα κοντέψαμε να αλληλοσκοτωθούμε. Δεν έπαιζαν οι τύποι.

Οπότε βλέπω τώρα την πολιτική (και προσωπική, για πολλούς εκεί μέσα) κατάντια τους και νιώθω αμήχανα. Δεν παριστάνω τον ηθικιστή, αλλά το «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται» δεν μου πολυαρέσει.

Πού είναι εκείνοι οι αδυσώπητοι αριστεροί που κάποτε έπαιζαν μια χώρα στα ζάρια δίχως να ιδρώσει το αυτί τους; Πού είναι οι τρομεροί απόγονοι της δρακογενιάς που έστελναν για πλάκα δύο πρώην πρωθυπουργούς και πεντέξι υπουργούς στο εδώλιο;

Τι να πει κανείς; Σε τι να πρωτοκάνει κριτική; Με ποιον να πρωτογελάσει; Και έτσι που τους βλέπω τώρα, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν αυτοί οι τύποι να κυβέρνησαν τη χώρα.

Facebook Comments