Είμαι στο χωριό μου για την καλοκαιρινή μου ξεκούραση, ανάμεσα σε παλιούς γνωστούς, συγγενείς, φίλους.  Κουβεντιάζουμε με τις ώρες, συζητούμε ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Από τα πιο σοβαρά, μέχρι τα πιο χαζά και επουσιώδη. Πλην ενός. Της πολιτικής.

Ματαίως προσπαθώ να ανοίξω πολιτική κουβέντα. Από επαγγελματικό βίτσιο το κάνω, για να ανιχνεύσω προθέσεις και διαθέσεις, για να ξέρω βρε αδερφέ τι γίνεται. Ματαιοπονώ. Ουδείς ενδιαφέρεται, ουδείς ακολουθεί. 

Μια βδομάδα τώρα στα καφενεία και στα παραθαλάσσια ουζερί, τις λέξεις «Μητσοτάκης», «Κασσελάκης», «Ανδρουλάκης», δεν τις άκουσα. Πού πήγαν εκείνες οι ωραίες εποχές που η πολιτική συζήτηση άναβε στο δευτερόλεπτο και ο καυγάς φούντωνε σαν φωτιά σε πευκοδάσος με οκτώ μποφόρ αέρα; Πάνε αυτά, ουδείς ασχολείται.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό. Γίναμε πολύ Ευρωπαίοι; Σιχαθήκαμε την πολιτική με την παλιά της έννοια; Αντιληφθήκαμε τη ματαιότητα της διαρκούς καφενειακής αντιπαράθεσης; Τέλειωσε η φανατική μας ταύτιση με κόμματα και πρόσωπα; Πάψαμε ως λαός να εμπνεόμαστε από ιδεολογίες ή να ελπίζουμε σε θαύματα και ανατροπές;

Διάγω τις πιο απολίτικες διακοπές της ζωής μου. Και δεν μου πολυαρέσουν, σας το εξομολογούμαι. Περνά η ώρα δίχως έναν πολιτικό καυγά, μια κομματική αντιπαράθεση, μια ιδεολογική μονομαχία.

Facebook Comments