Σε σένα αφιερωμένο Ahoo Daryaei.
Που θα ΄θελες να γράψεις, να χορέψεις, να αγαπήσεις, να γελάσεις και να κλάψεις ελεύθερη!

“Αγάπησα κάποτε ένα στιχάκι.. Τόσο, μα τόσο πολύ, που τραγουδούσα το τραγούδι όλη μέρα.

Έδενε πάνω μου, κούμπωνε όμορφα, σαν εκείνα τα παλιομοδίτικα μποτάκια που φορούσαν οι γυναίκες της Άγριας Δύσης, πάνω από τον αστράγαλο, με σφιχτά κορδόνια.

Μη φανταστείτε κανένα Νομπελικό στίχο, ούτε κανένα ξεσηκωτικό.

Ένα φτωχαδάκι στιχάκι ήταν, ένα όνειρο στο νοίκι, που τραγουδιόταν σε μικρές μπουάτ και μουσικές σκηνές, από νεαρές αοιδούς σαν την αφεντομουτσουνάρα μου.

Ξεκινούσε το τραγούδι κι έφταναν τα κρίσιμα δευτερόλεπτα, που η Λίνα Νικολακοπούλου, λες κι είχε συμπυκνώσει σε δέκα λέξεις, όλο το παράπονο του κόσμου.

”Που φόρεσα καινούργια καμπαρντίνα και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός..”

Μπορεί ο Θεός να μην έβρεχε, μα τρέχανε τα μάτια μας βροχή.
Κάθε κορίτσι, κάθε γυναίκα, έκλαιγαν γι’ άλλο πράγμα, με αφορμή το τραγούδι…

Για ένα φόρεμα που όντως αγοράστηκε για κάποιον κι αυτός δεν το είδε ποτέ, για ένα ραντεβού που κανονίστηκε, μα στο τραπέζι ήταν μόνη εκείνη, για έναν έρωτα που ορκίστηκε αιωνιότητα και χάθηκε ξαφνικά..

Ήταν κάποτε στη μόδα, για να μην πω πως ήταν επιτακτική ανάγκη, να έχει κάθε θηλυκό και μια λυπητερή ιστορία..

Που θα την ξεδίπλωνε κάποια στιγμή, στην αγκαλιά κάποιου, ο οποίος θα ήταν, πολύ δυνατός, πολύ σίγουρος, γεμάτος με παρηγορητική αρρενωπότητα, ένας άντρας λιμάνι και καράβι μαζί, ένας άντρας, τα πάντα, για μια θλιμμένη, ταπεινή πριγκίπισσα.
Τα χρόνια πέρασαν κι εμείς, οι θλιμμένες ταπεινές πριγκίπισσες, μεγαλώσαμε.

Μάθαμε, μέσα από τη καμπαρντίνα, να φοράμε και κάτι πιο λεπτό, αν βρέξει να προστατευτούμε, αν λιάσει, να μη βγάλουμε τη μπέμπελη.

Ποτέ δεν ξανακαθίσαμε σε τραπέζι μόνες, πίνοντας και περιμένοντας. Η φίλη μας ήταν πάντα, stand by.

Όσο για τις αιωνιότητες….Αυτές κι αν μας τελείωσαν.

Έπρεπε να φάμε τα χαστουκάκια μας βέβαια για να μάθουμε, αλλά χαλάλι.. Η ζωή, διαπαιδαγωγεί αλλιώς κι έχει γραμμένους και τους δικαιωματιστές και τις πολιτικές ορθότητες.

Εκεί σε κρατά, να βράζεις στο ζουμί σου, μέχρι να μαλακώσουν και τα κόκκαλά σου και να γίνεις εύπλαστη, να παίρνεις σχήματα διάφορα, να γίνεσαι ,πότε αιχμηρή, πότε ολοστρόγγυλη, πότε τετράγωνη…

Να χωράς σε πολλές αγκαλιές, να φουσκώνει η κοιλιά σου σαν μπαλόνι και να γελάς, να βρίζεις, να μαλώνεις, να διεκδικείς, να ευτυχείς..
Μα και να δυστυχείς…Κι αν δυστυχείς να φεύγεις..
Κι αν κανείς δεν πρόσεξε την καινούργια σου καμπαρντίνα, φόρα την για σένα , βούτα σ’ ένα συντριβάνι και στροβιλίσου γελώντας δυνατά..
Ούτε Θεός, ούτε άντρας θα υπάρξει θα υπάρξει στη ζωή σου, αν δεν υπάρξεις εσύ πρώτα.”

Facebook Comments