Η Ελλάς σιωπά…

Από την Παρασκευή το βράδυ από όλους ακούγονται τα ερωτήματα: Γιατί η Ελλάδα σιωπά μπροστά σε αυτήν την βαρβαρότητα που βίωσε – ο επί τρία χρόνια εμπόλεμος- Ζελένσκι από τον πρόεδρο Τραμπ;

Πώς είναι δυνατόν η χώρα μας που δεν θέλει επ’ ουδενί αλλαγή συνόρων στο διεθνή χάρτη να σιώπα; Μήπως η κυβέρνηση (που αντιμετωπίζει το πρώτο μεγάλο κύμα εσωτερικής αμφισβήτησης) έχει καταφύγει στον φιλορωσικό Τραμπισμό; Γιατί η Ελλάδα, μεγάλη στρατιωτική δύναμη της ΕΕ, δεν εκλήθη στην συνεδρίαση του Λονδίνου ενώ η Τουρκία ήταν παρούσα;

Η σιωπή ποτέ δεν κάνει λάθη, έχει πολλές ερμηνείες και από την στιγμή που όλες είναι ανεπιβεβαίωτες είναι και πιθανές!

Η Ελλάδα δεν είναι Πολωνία να έχει ένα πρόβλημα στα ανατολικά της που την καίει. Η χώρα μας μαζί με την Κύπρο μετά την άλωση της Δαμασκού από τους “Τούρκους” τζιχαντιστές έχει βρεθεί ξαφνικά περικυκλωμένη. Τα συμφεροντα μας στην Αν. Μεσόγειο έχουν τεθεί σε πλήρη αμφισβήτηση.

Ο σχηματισμός μιας επίσημης κυβέρνησης στην Συρία μέσα στην άνοιξη θα φέρει αμέσως ένα Τουρκό-Συριακό σύμφωνο για ΑΟΖ που θα μας οδηγήσει ενώπιον τετελεσμένων – με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για εμάς και την Κύπρο…

Από την αρχή της χρονιάς ένας έντονος διπλωματικός πυρετός υπάρχει που μόνο ένας υπόκωφος ήχος από αυτόν φτάνει στα αυτιά μας. Ο Γεραπετρίτης στον Ζολάνι, ο Αβραμόπουλος στον Ερντογάν, κυβερνητικά κλιμάκια στις ΗΠΑ με αξιοσημείωτη την εκεί επίσκεψη του κ. Δένδια. Και τέλος αμέσως μετά την κτηνωδία στο Οβάλ γραφείο ο κ. Γεραπετρίτης στην Ουάσινγκτον!

Εκεί εξασφαλίσαμε κάτι παρήγορο, τον χαρακτηρισμό “ηγετικός” για την θέση της χώρας μας στην Αν. Μεσόγειο. Αν μας έδειξε κάτι η κτηνωδία του Οβάλ γραφείου είναι ότι έχουμε να κάνουμε με στυγνούς αργυράμοιβους βγαλμένους από σαλούν της άγριας δύσης. Δεν θέλω να σκεφτώ τι είδους απαιτήσεις θα είχαν αυτοί από την χώρα μας για να μας προσδώσουν τον χαρακτηρισμό “ηγετικός”….

Η Τουρκία διπλωματικά παντού ενισχυμένη, η Ελλάδα ξαφνικά, για την ώρα, περικυκλωμένη.

Σε αυτό το σκηνικό η σιωπή μας είναι -δυστυχώς- αναγκαία. Και είναι σιωπή πικρή και άτιμη που στο μέλλον όταν η Ελλάς θα κληθεί να βρεθεί στην σωστή πλευρά της ιστορίας θα το φέρουμε βαρέως.