Στην Ελλάδα, μας αρέσει να φανταζόμαστε ότι έχουμε δωρεάν υγεία όταν, όχι απλά η χώρα μας κατατάσσεται σε αυτές με τις υψηλότερη συμμετοχή των πολιτών στις δαπάνες υγείας σε όλη την ΕΕ, αλλά στην εν λόγω οικονομική ασφυξία των νοικοκυριών ενυπάρχουν παράμετροι οι οποίες δεν λαμβάνονται καν υπόψη: η φροντίδα των χρόνιων ασθενών που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για θεραπευτικές ανάγκες, η παραμέληση του πολυσύνθετου ζητήματος της αναπηρίας, η προσαρμογή των καρκινοπαθών πέρα από τη χημειοθεραπεία ή ο παραλογισμός των «αποκλειστικών νοσηλευτριών» για τους κατάκοιτους στα νοσοκομεία, είναι μόνο μερικά παραδείγματα αχαρτογράφητων δαπανών που προκαλούν οικονομική τοξικότητα, με βάση την οποία τελικά, η πρόσβαση στην υγεία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις οικονομικές δυνατότητες του καθενός.

Πλάι στη λαίλαπα των ανεπίσημων πληρωμών και της εξάρτησης από ιδιωτικές λύσεις, προστίθεται το κόστος διατήρησης της ψυχικής υγείας.  Αν και η ψυχική υγεία αρχίζει να αναγνωρίζεται από την πολιτεία ως ισάξια της σωματικής, η θεσμική της ενσωμάτωση παραμένει ελλιπής –  η έλλειψη συνταγογράφησης συνεδριών, οι υποστελεχωμένες δημόσιες δομές και η αποσπασματική υποστήριξη δεν επιτρέπουν την ουσιαστική και έγκαιρη παρέμβαση στις νόσους.  Μια πολιτεία που δεν προσφέρει σταθερές υπηρεσίες ψυχικής φροντίδας σε όλη την επικράτεια, εγκαταλείπει στην ουσία πολίτες σε κρίση.

Επιπλέον, η ανισότητα στην πρόσβαση γίνεται εμφανής και γεωγραφικά.  Η υγεία συγκεντρώνεται στα μεγάλα αστικά κέντρα – κυρίως στην Αθήνα – αφήνοντας την περιφέρεια να αντιμετωπίζει δραματικές ελλείψεις σε γιατρούς, ασθενοφόρα και υγειονομικές δομές.  Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η πρόληψη μοιάζει περισσότερο με πολυτέλεια, παρά με προτεραιότητα.  Η αναγκαία συζήτηση για ένα κράτος πρόληψης  και όχι διαχείρισης κρίσεων παραμένει ανοιχτή και επίκαιρη όσο ποτέ. 

Παρόλα αυτά, εμείς κάνουμε κάθε χρόνο επανεκκίνηση την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας στις 7 Απριλίου, η οποία έρχεται να υπενθυμίσει το πόσο  η δημόσια υγεία σε μια μικρή ή μεγαλύτερη κοινότητα αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για την ευημερία των μελών της.  Αυτή αφορά στην πρόληψη ασθενειών, την προαγωγή υγιεινών τρόπων ζωής και τη διασφάλιση πρόσβασης σε ποιοτικές υπηρεσίες, για όλους.  

Σε ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε στενή εγγύτητα, η πρόληψη και ο έλεγχος μεταδιδόμενων νοσημάτων, η διαχείριση περιβαλλοντικών κινδύνων και η ψυχοκοινωνική υποστήριξη, αποκτούν καθοριστική σημασία.  Οι ευθύνες επομένως της φροντίδας της δημόσιας υγείας από τα πολιτικά πρόσωπα, είναι πολλαπλές.  Χάρη σε αυτή τη φροντίδα μειώνεται η νοσηρότητα και η θνησιμότητα, χάρη σε αυτή μειώνεται το κόστος των δαπανών για το δημόσιο και τα νοικοκυριά και χάρη στη σταθερή υπενθύμιση αυτής της ευθύνης, σταδιακά κατασκευάζεται μια κοινωνία με μεγαλύτερη συνοχή, ασφάλεια και εμπιστοσύνη.  Η προτεραιότητα στη δημόσια υγεία δεν είναι μόνο ουσιαστική επένδυση στο μέλλον αλλά πρωτίστως ηθική υποχρέωση.

Facebook Comments