Η χθεσινή εικόνα στο Μέγαρο Μαξίμου δεν ήταν απλώς μια ακόμη διμερής συνάντηση. Ήταν μια στιγμή με σαφές γεωπολιτικό αποτύπωμα, ένα μήνυμα προς την Ουάσινγκτον, το Κίεβο, αλλά και την Άγκυρα.

Με τη φράση «η Ελλάδα καθίσταται πάροχος ενεργειακής ασφάλειας», ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιέγραψε με τον πιο άμεσο τρόπο τον νέο ρόλο που διεκδικεί –και πλέον ασκεί– η χώρα στην ενεργειακή αρχιτεκτονική της περιοχής.

Η παρουσία του Βολοντιμίρ Ζελένσκι στην Αθήνα και κυρίως η παρουσία της Αμερικανίδας πρέσβειρας Κίμπερλι Γκιλφόιλ στις υπογραφές της συμφωνίας ΔΕΠΑ–Naftogaz αποτέλεσαν την προέκταση μιας ευρύτερης στρατηγικής: η Ελλάδα μετατρέπεται σε κομβικό παίκτη στη μεταφορά αμερικανικού LNG προς την Ευρώπη και ειδικά προς την ενεργειακά πιεσμένη Ουκρανία.

Η συμφωνία που ενεργοποιείται άμεσα και θα «τρέξει» από τον Δεκέμβριο έως τον Μάρτιο 2026 δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο επεισόδιο, αλλά ένα ακόμη κρίσιμο βήμα μετά το συνέδριο PTEC στο Ζάππειο. Εκεί παρουσιάστηκε η κοινοπραξία Atlantic-See (ΔΕΠΑ–Aktor) μαζί με τη συμμετοχή της αμερικανικής DFC, επιβεβαιώνοντας ότι Αθήνα και Ουάσινγκτον χτίζουν μια συνεργασία με μακροπρόθεσμο βάθος. Τώρα, η εφαρμογή περνά στο πρακτικό της στάδιο: το αμερικανικό LNG θα φτάνει στην Αλεξανδρούπολη και μέσω του Route 1 θα διασχίζει πέντε κρίσιμες ενεργειακές διαδρομές —Ελλάδα (ΔΕΣΦΑ), Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία και τελικός προορισμός, η Ουκρανία.

Για το Κίεβο, η συμφωνία δεν είναι απλώς ένα ακόμη συμβόλαιο· είναι ένας χειμώνας λιγότερο απειλητικός. Με τις ρωσικές επιθέσεις να πλήττουν συνεχώς ενεργειακές υποδομές, η ανάγκη για ασφαλείς προμήθειες φυσικού αερίου αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης. Για την Αθήνα, όμως, η σημασία είναι ακόμη μεγαλύτερη: η Ελλάδα «πουλά» αυτό που διαθέτει σε αφθονία —γεωγραφία, υποδομές, πολιτική σταθερότητα.

Ταυτόχρονα, η εμφανής παρουσία της Κίμπερλι Γκιλφόιλ στις τελικές υπογραφές λειτούργησε ως πολιτικό μήνυμα. Τις προηγούμενες εβδομάδες, η κυβέρνηση είχε δεχθεί αιχμές περί «ανυπαρξίας διαύλων» με τη διοίκηση Τραμπ ή περί «μεροληψίας» των ΗΠΑ προς την Τουρκία. Η εικόνα στο Μαξίμου αποτέλεσε μια ηχηρή απάντηση: η Ουάσινγκτον βλέπει την Ελλάδα ως στρατηγικό κόμβο με πραγματικό ενεργειακό βάρος.

Στον αντίποδα, η Άγκυρα παραμένει εγκλωβισμένη στο δικό της ενεργειακό αδιέξοδο. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει απαιτήσει ξεκάθαρα την απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, όμως η Τουρκία δεν μπορεί να ικανοποιήσει αυτό το αίτημα λόγω της στενής ενεργειακής σχέσης με τη Μόσχα. Την ώρα που η Άγκυρα δυσκολεύεται, η Ελλάδα εμφανίζεται ως ο αξιόπιστος διάδρομος εισόδου αμερικανικού LNG, εξυπηρετώντας τον πρωταρχικό στόχο των ΗΠΑ: τον περιορισμό της ρωσικής επιρροής στην ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί να αξιοποιήσει αυτή τη συγκυρία ως «διπλωματικό νόμισμα» στη συναλλακτική προσέγγιση του Ντόναλντ Τραμπ. Σε μια πολιτική όπου μετρά το χειροπιαστό όφελος, η Ελλάδα διαμορφώνει μια σχέση που μπορεί να την ενισχύσει σε πολλά επίπεδα: γεωπολιτικά, οικονομικά, αλλά και ως προς την διαπραγματευτική της ισχύ απέναντι σε άλλους περιφερειακούς παίκτες.

Πέρα όμως από τα διεθνή μηνύματα, η συμφωνία εντάσσεται στη σταθερή ελληνική επιδίωξη να εξελιχθεί σε ενεργειακό κόμβο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Οι υποδομές της Αλεξανδρούπολης, ο TAP, ο IGB, η Ρεβυθούσα, αλλά και ο σχεδιασμός για την υπόγεια αποθήκη φυσικού αερίου, συνθέτουν ένα πλέγμα που μετατρέπει την Ελλάδα σε στρατηγική πύλη ενέργειας.

Στο τέλος της ημέρας, η εικόνα Μητσοτάκη – Ζελένσκι – Γκιλφόιλ δεν είναι μια απλή διπλωματική στιγμή. Είναι η απεικόνιση μιας Ελλάδας που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης. Μιας χώρας που δεν ακολουθεί, αλλά καθορίζει τις εξελίξεις — σε μια περίοδο όπου ο νέος παγκόσμιος ενεργειακός χάρτης διαμορφώνεται τώρα.

Γιώργος Ευγενίδης

Facebook Comments