Η τραγωδία στην Τουρκία μάς φέρνει πιο κοντά σε ένα είδος πολέμου για το οποίο είμαστε παντελώς απροετοίμαστοι. Μέχρι τώρα, στις ανθρώπινες συγκρούσεις, υπήρχαν δύο δεδομένα: α) τον ρόλο του εχθρού τον έχουν αποδεχθεί και οι δύο, είτε σε ατομικό επίπεδο, είτε σε κοινωνικό, είτε σε κρατικό, και β) ο εχθρός θέλει να σου κάνει ζημιά, χωρίς να πάθει κάτι ο ίδιος.

Όλες οι θεωρίες, οι τεχνικές, οι στρατηγικές αντιμετώπισης που έχουμε βασίζονται σε αυτά τα δύο.

Όμως, πλέον, είμαστε αντιμέτωποι με ένα διαφορετικό είδος πολέμου στο οποίο α) ο άλλος αποφασίζει ότι είσαι εχθρός του επειδή ανήκεις σε διαφορετική φυλή, ιδεολογία, θρησκεία, και β) είναι αποφασισμένος να πεθάνει μαζί σου, σκοτώνοντας όσο περισσότερους ΑΛΛΟΥΣ μπορεί.

Αυτός που περπατάει δίπλα μας, αυτός που τρώει στο διπλανό τραπέζι, αυτός που κάθεται στο διπλανό κάθισμα στον κινηματογράφο μπορεί να είναι ζωσμένος με εκρηκτικά τα οποία θα πυροδοτήσει ξαφνικά χωρίς να σε ξέρει, χωρίς να τον ξέρεις, χωρίς να έχετε ανταλλάξει ούτε μία κουβέντα. Είναι θέμα χρόνου αυτού του είδους οι επιθέσεις να επεκταθούν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Προβλέπω ότι θα γίνει κάτι τέτοιο συγχρονισμένα σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, όχι μόνο πρωτεύουσες.

Από την επόμενη στιγμή, η ζωή μας δεν θα θυμίζει σε τίποτε τη ζωή που κάνουμε τώρα. Θα έχουμε περάσει στον μεσαίωνα του φόβου. Πρέπει όσο υπάρχει ακόμα καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε και να παραχωρήσουμε ένα ποσοστό ελευθερίας για ένα αντίστοιχο ποσοστό ασφάλειας. Ελευθερία και ασφάλεια είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα και το σημείο ισορροπίας ανάμεσά τους δεν είναι δεδομένο. Οι ανθρώπινες κοινωνίες οφείλουν κάθε φορά να το προσδιορίζουν σε συνάρτηση με τις απειλές που δέχονται, εσωτερικές ή εξωτερικές. Ο εχθρός, σήμερα, ακολουθεί την τακτική του ιού του AIDS: μπαίνει στον οργανισμό, πολλαπλασιάζεται αθόρυβα εκμεταλλευόμενος τις δομές του και κάποια στιγμή χτυπάει το ανοσοποιητικό του σύστημα και τον οδηγεί σε κατάρρευση.

Ξέρω, ότι όταν ζεις ένα οικονομικό βατερλώ δεν θες να σκεφτείς τίποτε δυσάρεστο επιπλέον. Όμως δεν έχουμε κάνει κανένα συμβόλαιο με τη ζωή για παντοτινή ευδαιμονία – οι παππούδες μας κάτι τέτοιες εποχές, πριν έναν αιώνα, ήταν ήδη 4 χρόνια στα χαρακώματα ενός πολέμου που θα συνεχιζόταν για άλλα 7 χρόνια και θα κατέληγε σε εθνική καταστροφή. Είμαστε η πιο τυχερή γενιά της παγκόσμιας ιστορίας. Μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε, αν αντιληφθούμε, όσο πιο νωρίς γίνεται, ότι κάποιοι το επιβουλεύονται αυτό. Και αν αντιδράσουμε έγκαιρα – και σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χρειαζόμαστε νέα νομικά εργαλεία και νέες μεθόδους αντιμετώπισης, πρόληψης και καταστολής. Αργούμε, ανησυχητικά. Αυτή η συζήτηση έπρεπε να είχε ήδη ξεκινήσει.  

Facebook Comments