Το φάρμακο στην αλλεργία!

Δεν υπάρχουν ηθικά πλεονεκτήματα στα νυν κοινοβουλευτικά κόμματα.  Όταν αρχίζουμε να βάζουμε στη ζυγαριά ποιος έχει τους λιγότερους «ξεχασιάρηδες» έχουμε ήδη χάσει το νόημα του ηθικού πλεονεκτήματος του ενός έναντι του άλλου και συνολικά το νόημα του παραδείγματος συμπεριφοράς και δεοντολογίας από τους πολιτικούς προς τους πολίτες.

Θα μου πείτε δεν είναι στατιστικά φυσιολογικό σε ένα οργανισμό με εκατοντάδες εμπλεκόμενα μέλη κάποιος να ολισθήσει «προς τη λήθη»;

Στατιστικά αναμενόμενο είναι.  Αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο είναι η συγκάλυψη από τις ηγεσίες των κομμάτων προς τους «ξεχασιάρηδες».  Όσοι υποδειχτούν ή αποδειχθούν ως «σκανταλιάρηδες» ανεξαρτήτως κόμματος προτάσσουν την καραμέλα ότι «στο πρόσωπό τους χτυπούν το κόμμα».  Οι δε ηγεσίες, αν δεν είναι κραυγαλέα περίπτωση «τύπου Άκη», προτιμούν να παρέχουν κάλυψη ή υποβάθμιση του γεγονότος  παρά να διακινδυνεύσουν την απώλεια δημοτικότητας  που συνεπάγεται κάποιο σκάνδαλο. 

Έτσι όμως αδρανοποιούνται και οι ηθικοί πολιτικοί στα νυν κοινοβουλευτικά κόμματα.  Προσπαθούν να δώσουν τον αγώνα τους συνυπάρχοντες με λαμόγια και ταχυδακτυλουργούς, όντες από μειονεκτική θέση και ταυτόχρονα να είναι υποχρεωμένοι να δικαιολογήσουν αυτό που δεν θα έπρεπε να δικαιολογείται αλλά να τιμωρείται.

Ακόμη χειρότερα, συνολικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες τα κόμματα που βρίσκονται στο προσκήνιο με την συνεχή αποκάλυψη στελεχών πρώτης γραμμής που αποκρύπτουν εισοδήματα ή προσπορίζονται πόρους που δεν τους ανήκουν, προσλαμβάνουν παράτυπα εκλογική πελατεία στις ΔΕΚΟ ή αναθέτουν έργα παρακάμπτοντας ή ευτελίζοντας τις διαγωνιστικές διαδικασίες, τείνουν να περάσουν στο υποσυνείδητο των ψηφοφόρων ότι κάποιος βαθμός παρατυπίας ή παρανομίας είναι αποδεκτός όταν κατέχει κανείς δημόσιο αξίωμα.

Ε, λοιπόν όχι δεν είναι!  Στη Βουλή οφείλουμε να στέλνουμε τους καλύτερους, τους ικανότερους, τους ηθικότερους.  Οι πρωθυπουργοί όταν αναθέτουν ρόλους οφείλουν να τους δίνουν στους καταλληλότερους γνώστες, ικανότερους διαχειριστές και ηθικότερους. 

Αλλά το φάρμακο στην αλλεργία το έχουν βρει. Μοστράροντας συνεχώς τις ίδιες φάτσες στο γυαλί, υποβάλλουν σε μία πλύση εγκεφάλου τον παθητικό πολίτη-τηλεθεατή, περιορίζοντας τις επιλογές του σε μια στενή γκάμα από διαθέσιμους υποψήφιους.  Έτσι εντείνουν ακόμη περισσότερο την νοοτροπία του να «ψηφίσουμε τους λιγότερο απεχθείς» και «όλοι ίδιοι είναι».  Η αρχή της απάθειας είναι ο προάγγελος του τέλους της συμμετοχικής Δημοκρατίας.  Και συντελείται συνειδητά χρόνια τώρα.

Αλλά δεν χρειάζεται να το κάνουμε περίπλοκο νοηματικά.  Ας κρατήσουμε τις βασικές αρχές:

Ξέχασες να δηλώσεις εισοδήματα;  Μαύρο σε εσένα!

Σε κάλυψε το κόμμα σου παρόλα αυτά;  Μαύρο και σε αυτό!

Αλλά κάτι μου λέει ότι αν ο Άκης μετά τον Κορυδαλλό ξανακατέβαινε σε εκλογές μερικούς χιλιάδες σταυρούς θα τους μάζευε…