Και ήμουν στο facebook… και έψαχνα να βρω καινούργιο άρθρο να γράψω… και είπα ιδού το προφανές! Να γράψω μια σειρά άρθρων με τίτλο ‘’Η πραγματικότητα αλλιώς’’, μέσα στα οποία θα φλυαρώ ευχάριστα για κάποια καθημερινή μας ενασχόληση με γλαφυρότερο τρόπο.

Ζούμε σε μια εποχή, -να, τέτοιες στιγμές ακούγομαι υπερήλιξ, που η πληροφορία μας έρχεται τόσο γρήγορα και οι πληροφοριοδότες μας αγωνιούν να αλλάξουν ρόλους για να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον. Η σχέση πομπού και δέκτη στα Μέσα, με μεγάλο, τεράστιο ‘’Μ’’ έχει αλλάξει φύρδην. Φύρω και συμφύρω, λοιπόν τις σκέψεις από τις εικόνες και διαλέγω μία από αυτές. Τις ανακατεύω και μου έρχονται στο μυαλό, αυτή του Κλίντον που καίτοι εβδομηντάρης, μπορεί και γλεντάει τον πρωθυπουργό μας και τον κάνει να μην μπορεί να του απαντήσει και μετά μου έρχεται το δράμα των προσφύγων αναμεμειγμένο με τις ουρές τόσο έξω από τις τράπεζες όσο και τα πολυκαταστήματα. Τι δεν μου άρεσε πιο πολύ; Δεν είμαι ανάλγητος αλλά χειρότερη εντύπωση μου έκανε πως στον ειρηνικό τόπο μας και εν γένει στην δύση, παλιότερα ακούγαμε σοβαρά τους πολιτικούς και γελούσαμε με τους κωμικούς. Σήμερα γελάμε με τους πολιτικούς και ακούμε σοβαρά τους κωμικούς. Δραματοποιήθηκε η κοινωνία μας με την υπερβολική πληροφορία που μας σερβιρεται και αναρωτιέμαι πως εμεις χρησιμοποιούμε τα Μέσα;

Το facebook , λοιπόν, αυτή η υπεραγορά ονείρων και εγωισμού και εικόνων που είναι το καθημερινό μας σουπερμάρκετ. Και αντί για ερωτισμό και φλέρτ έχουμε υλικό που εξιτάρει το μάτι από την συνάδελφο ή φίλη ή γειτόνισσά μας, και αντι για όνειρα και επιτυχίες έχουμε στιγμές ευφορίας. Και το χειρότερο; Αντί για νέους ανθρώπους που εργάζονται και ιντριγκάρουν την ύπαρξη και την νήησή τους με δύσκολους στόχους και όνειρα, αυτά τα Μέσα μας προσφέρουν απλώς νέες εικόνες, νέες σειρές, νέα παραμύθια για να κοιμάται ο νους και να νιώθει συντροφιά. Όπως σε ένα σουπερμάρκετ πλέον δεν υπάρχουν εποχιακά προϊόντα. Θα βρεις τα πάντα , με όχι τόσο καλή γεύση, πλέον, αλλά τα πάντα.

Αλλά, μπρος στα κάλλη της εικόνας και στην ηδονιστική χαύνωση της φαντασίωσης που υλοποιείται με λίγα like και λίγη φαντασία, τι είναι ο πόνος για την απώλεια της γεύσης; Σημασία έχει ότι την στιγμή που γουστάρεις κάτι πάρα πολύ μπορείς να το έχεις έτοιμο χωρίς κόπο. Αν μάλιστα είσαι αρκετά φυγόπονος για να αποφύγεις το διάβασμα για να χαζέψεις, αποφύγεις το βιβλίο για να ταξιδέψεις με τις εικόνες, αποφύγεις τις πραγματικές σχέσεις για να δουλέψεις ή αποφύγεις την δουλειά για να τεμπελιάσεις, τότε σου έρχεται γάντι. Σημασία έχει να το έχεις έτοιμο και χωρίς κόπο. Και σημασία έχει να είσαι φυγόπονος, ή να ανήκεις στην κατηγορία των κοινώς τεμπέληδων. Η χαύνωση της φαντασίωσης κάθε καλλίγραμμης νεαράς και νεαρού και κάθε ηδονιστικής φωτογραφίας και να μπορείς να δει ή να δείξεις ότι θες σε όποιον θες. Χαύνωση της φαντασίωσης. Ελαφρά την καρδιά τα ανεβάζουμε όλα και την ίδια στιγμή κάποιος μπορεί να στεναχωριέται, να προσβάλλεται κλπ .

Δεν είναι τυχαίο που το ρήμα πονάω και στην ενεργητική και στην παθητική είναι το ίδιο. Ίσως ο πομπός του πόνου να νιώσει ή να νιώθει ήδη κάποιον από τον πόνο που προκαλεί. Πόσο με στεναχωρεί που ο σύγχρονος νέος έχει φύγει από την αναλογική κοινωνία του. Είμαι λάτρης της τεχνολογίας, θεωρώ κάθε τι καινούργιο που βγαίνει σαν ιερό αντικείμενο πόθου που χρίζει απόκτησης. Ιδιαίτερα όταν έχει καλή αισθητική και υψηλές δυνατότητες και αναφέρομαι στην γνωστή εταιρία με το δαγκωμένο ζαρζαβάτι στην πλάτη του κινητού. Όμως παλιά, και κάποιοι ακόμα, ζούμε μέσα στην τεχνολογία αναλογικά. Η κοινωνία μας αναλογικά είναι γεμάτη ανθρώπους θηλαστικά, πληθωρικές παρουσίες που είναι ανεξέλεγκτες και γεμάτες ενέργεια και Λόγο. Στο facebook γινόμαστε αέρια πνεύματα που απλώς βουβά συνομιλούμε και χρησιμοποιούμε το ιντερνετ σαν συνάψεις των εγκεφαλικών μας ορέξεων. Εκλογικεύουμε το σώμα μας όταν τσατάρουμε και απαντάμε με το αέριο αυτό πνεύμα. Η χαύνωση της φαντασίωσης του εγώ μας, παρουσιαζόμαστε όπως θέλουμε. Παίρνουμε τις διαστάσεις που μας δίνουμε. Ελεγχόμενες εικόνες, λέξεις και εκφράσεις. Ακόμα και η χαρά μας, ποιος δεν έχει αναλογηθεί πως υπάρχει διαφορά μεταξύ ‘’χαχα’’ και ‘’χαχαχαχαχαχαχα’’. Η επιφάνεια της εικόνας αντικαθιστά το βάθος της ύπαρξης, δεν αγγίζουμε, δεν μυρίζουμε την κολώνια του άλλου, δεν γευόμαστε κανένα φαγητό ή καφέ μαζί του. Δεν βιώνουμε, δεν ζούμε, υπάρχουμε μαζί του σαν ηλεκτρονικός σύνδεσμος για λίγο.

Όπως σε ένα σούπερ μάρκετ πλέον δεν υπάρχουν εποχιακά προϊόντα. Θα βρεις τα πάντα , με όχι τόσο καλή γεύση, πλέον, αλλά τα πάντα.

Αλλά, μπρος στα κάλλη της εικόνας και στην ηδονιστική χαύνωση της φαντασίωσης που υλοποιείται με λίγα like και λίγη φαντασία, τι είναι ο πόνος για την απώλεια της γεύσης; Γευτείτε την ζωή.

Facebook Comments