Το δικαίωμα στην ύπαρξη είναι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό ενός έθνους και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την μνήμη. Η μνήμη είναι στοιχείο υποκειμενικό και παραπέμπει ουσιαστικά στην θέληση μιας ομάδας ανθρώπων να ζήσουν μαζί συγκροτώντας μια πολιτική οντότητα. Το παραπάνω συνόψισε επιγραμματικά ο γάλλος Ernst Joseph Renan του οποίου ο ορισμός σχετικά με το έθνος άσκησε και ασκεί ακόμη ισχυρή επιρροή στην αυτοαντίληψη των εθνικών ομάδων. Ο Renan,στην διάσημη ομιλία τουQuest-cequunenation?(«Τι είναι το έθνος»), υπογράμμισε πως το έθνος αποτελεί την επιθυμία των ανθρώπων να ζουν υπό την ίδια σκέπη. Η σκέψη του συνοψίζεται στην φράση:  “avoirfaitdegrandeschosesensemble, vouloirenfaireencore” – να έχουμε κατορθώσει σπουδαία πράγματα στο παρελθόν μαζί και να επιθυμούμε να κατακτήσουμε και άλλα. Κατά συνέπεια ένα αυτοτελές και ανεξάρτητο εθνικό κράτος έχει το δικαίωμα να υπάρχει όταν τα άτομα που απαρτίζουν το έθνος προθυμοποιούνται να θυσιάσουν ένα μέρος από τα συμφέροντα τους προς όφελος της ευρύτερης κοινότητας. Ο Thomas Paine, εκ των ιδρυτών πατέρων του αμερικάνικου έθνους, εξειδίκευσε ακόμη περισσότερο την δομική σχέση μεταξύ έθνους και κράτους προσδιορίζοντας πως μόνο οι αντιπροσωπευτικές και όχι οι μοναρχικές κυβερνήσεις νομιμοποιούνται να υπάρχουν.  Και αν ο δαιμόνιος αγγλοαμερικάνος φαντάζει ξένος και πολύ γιάνκης για τα γούστα μας, ο συντηρητικός φιλέλληνας Sir Walter Scott επιχειρηματολόγησε πρώτος στην Μεγάλη Βρετανία για «το δικαίωμα του Ελληνισμού να υπάρχει» ενάντια στον σκοταδιστικό ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η χυδαία αναφορά του υπουργού α-παιδείας Νίκου Φίλη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Όλοι πλέον συνομολογούμε στις ιδιωτικές και δημόσιες συζητήσεις μας πως το δικαίωμα του Ελληνισμού να υπάρχει ολοένα συρρικνώνεται.

Ένα από τα ισραηλινά νομικοπολιτικά εργαλεία διαμεσολάβησης του δικαιώματος να αμύνεται απέναντι στην αραβοϊσλαμική απειλή, είναι το αυτονόητο δικαίωμα του στην ύπαρξη. Σε πρόσφατη αναφορά στο διεθνές φόρουμ των φιλελευθέρων υπέρ του Ισραήλ, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε και τα εξής: «φανταστείτε ένα σενάριο στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες βομβαρδίζονται, χιλιάδες φορές στο πέρας μερικών ετών. Υποθέστε κατόπιν πως οι βομβαρδισμοί αυτοί λαμβάνουν χώρα σε μικρούς οικισμούς κατά τόπους της χώρας, αλλά μερικοί τρομακτικά κοντά στην Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον. Πως θα απαντούσε η Αμερική και η διεθνής κοινότητα σε τέτοιες φρικαλεότητες; Πόσες βόμβες χρειάζονται για δικαιολογήσουν την ανταπόδοση πυρών εναντίον των ενόχων;». Ας θυμηθούμε όμως τι επιτάσσει το δόγμα της Χαμάς: «δεν υπάρχει καμία λύση στο Παλαιστινιακό εκτός από την τζιχάντ. Οι πρωτοβουλίες,  προτάσεις και διεθνείς διασκέψεις είναι όλες χάσιμο χρόνου και φρούδες ελπίδες».Κάθε μέρα τρείς βομβιστικές επιθέσεις εκδηλώνονται από εξτρεμιστές εναντίον άμαχων πληθυσμών. Κάθε χρόνο ο αριθμός των θυμάτων του ισλαμικού φονταμενταλισμού ανάγεται σε διψήφιο αν όχι τριψήφιο άθροισμα. Συνάδελφοι δικηγόροι, σε πρόσφατο συνέδριο στην Λεμεσό, μας εξηγούσαν πως ακόμη και οι ίδιοι είχαν γίνει μάρτυρες τέτοιων επεισοδίων. Φανατικοί μουσουλμάνοι, δεδηλωμένοι εχθροί του Ισραήλ, ζώνονται πυρομαχικά και σκορπούν  τον όλεθρο κατά ριπάς: «Μπορούν να χτυπήσουν οπουδήποτε, χωρίς καμία διάκριση, έχουμε κλάψει ακόμη και συναδέλφους ή δικαστές. Αστυνομικοί και  στρατιώτες είναι συνήθως τα θύματα τους  που δολοφονούνται πάνω στον αγώνα τους να αποτρέψουν τρομοκρατικές επιθέσεις, σε χώρους όπως νοσοκομεία ή σχολεία. Ξέρουμε τι δείχνει η τηλεόραση αλλά αυτό συμβαίνει μόνο επειδή τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ προσεγγίζουν το θέμα μονομερώς. Για κάθε μουσουλμάνο που συλλαμβάνεται δέκα ισραηλινοί, σε όλο τον κόσμο, χάνουν την ζωή τους». Το Ισραήλ έχει απαραβίαστο δικαίωμα να υπάρχει ως κρατική υπόσταση σε μια νευραλγική περιοχή την ειρήνη της οποίας διαφυλάσσει.Όσο οι ακρότητες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής κλιμακώνονται και όσο οι βομβιστές αυτοκτονίας πολλαπλασιάζονται, διαμελίζοντας μικρά παιδιά στο διάβα τους, το δικαίωμα αυτοάμυνας του ισραηλινού κράτους θεμελιώνεται ακόμη πιο στέρεα. Ακόμη και αν αυτό το γεγονός ενοχλεί ανομολόγητα τους γαλουχημένους στη λογική της intifadaκυβερνήτες μας.

Τι θα γινόταν όμως αν στο Ισραήλ,κάποιος ανιστόρητος  υπουργός παιδείας αμφισβητούσε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων με επιστημονικοφανή προσχήματα όπως«επειδή οι νεκροί ήταν ένα και όχι έξι εκατομμύρια, δεν ήταν ολοκαύτωμα αλλά γενοκτονία»; Αν ενάντια σε κάθε λογική συνέβαινε κάτι τέτοιο,ο υπουργός στην καλύτερη περίπτωση θα είχε καρατομηθεί αμέσως ενώ στην χειρότερη θα δικαζόταν για εσχάτη προδοσία. Όπως και να έχει, η πανηγυρική του διαπόμπευση θα ήταν παραπάνω από δεδομένη. Χωρίς αμφιβολία, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν πλέον personanongrataκαι σίγουρα όχι ακόμη υπουργός.Φυσικά στο Ισραήλ αυτό είναι απίθανο να συμβεί, γιατί κανένας υπουργός του διαχρονικά δεν υπήρξε τόσο άξεστος και απαίδευτος όπως ο ημέτερος «επιστήμονας άνευ τίτλου». Κανένα σοβαρό κράτος στον κόσμο δεν θα είχε θέσει επικεφαλής της παιδείας του έναν άνθρωπο με μηδαμινή επιστημονική ή επαγγελματική κατάρτιση. Ούτε ένα.  Εμείς όμως με την γνωστή «ελληνική οξυδέρκεια»,περιβάλλουμε με αξιώματα τέτοιους σπιθαμιαίους ανθρώπους. Τους εξουσιοδοτούμε να διαφημίζουν παγκοσμίως την ανικανότητα μας. Θα λέγαμε μάλιστα πως τους εμπιστευόμαστε το μέλλον μας με το αξιοθρήνητο πρόσχημα το«γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;». Βέβαια, οι δηλώσεις του κυρίου Φίλη, δεν ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Ακολουθούν ένα ρεύμα εθνοαποδομητικής ψευδοεπιστήμης που επιτίθεται βίαια στην ενότητα της ιστορίας του Ελληνισμού.Ένα ρεύμα που εκφράστηκε μέσω του διαβόητου σχολικού βιβλίου της Μαρίας Ρεπούση, αλλά και αργότερα με τον θεσμικό ρόλο που ανέλαβε η τέως Γ.Γ. υπουργείου παιδείας Θάλεια Δραγώνα. Είναι γνωστά από παλιά τα αγκομαχητά της αριστεράς να εμπορευτεί μια «εναλλακτική» αφήγηση της ιστορίας , όπου ο Ελληνισμός ποτέ δεν ήταν θύμα παρά μόνο θύτης.Δεν θα δίσταζαν να τα επαναλάβουν τώρα που κυβερνούν.Άλλωστε, οι «κακές γλώσσες» εξαρχής παρατήρησαν πως  ο υπουργός δεν είναι παρά ένα ανδρείκελο που χειραγωγείται από την βασική εκπρόσωπο  του ιστορικού εθνοαποδομισμού και υφυπουργό παιδείας,Σία Αναγνωστοπούλου.

Το βήμα πίσω στο μάθημα των θρησκευτικών δεν ήταν παρά ένας επικοινωνιακός τακτικισμός. Έδωσαν χώρο για να κερδίσουν χρόνο μεθοδεύοντας παράλληλα την μεγάλη τους ρελάνς. Σε μία χώρα που στροβιλίζεται στη δίνη της οικονομικής ύφεσης, ενώπιον μιας βιβλικής ανθρωπιστικής καταστροφής όπως η προσφυγική κρίση και ευρισκόμενη στο έλεος του τουρκικού κατεστημένου διακίνησης ανθρώπινων κοπαδιών, οι  αφιονισμένοι ιδεοληπτικοί εξουσιαστές μας, εκπονούν ένα μεγαλοφυές σχέδιο παραπλάνησης. Με γνώμονα την μετατόπιση του κέντρου βάρους του δημοσίου διαλόγου από τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα  και εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια των ευρωπαίων στην διαχείριση του μεταναστευτικού, οι αποδομιστές υλοποιούν τις θεωρητικές φαντασιώσεις τους. Τα όσα δήλωσε ο Φίλης δεν απηχούν τίποτα παραπάνω από την γνωστή άποψη της αριστεράς περί «εθνικών μυθευμάτων», που επικαιροποιείται με σκοπό να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από την φορολογική επιδρομή της νεομνημονιακής αριστεράς.Διαιωνίζουν την παραμονή τους στην εξουσία έλκοντας το εκκρεμές μακριά από προβλήματα της καθημερινότητας και κλείνοντας με συνενοχή το μάτι στο ακροαριστερό ακροατήριο, το οποίο επιθυμούν πειθήνιο μπροστά στην αντιλαϊκή λαίλαπα μέτρων που μέλλει να εφαρμόσουν. Καμία απορία δεν πρέπει να προξενεί το γεγονός πως  το ημιαυτόνομο καντόνι των Εξαρχείων (ή Εξ-αθλίων) τηρεί στάση που θυμίζει έντονα μαφιόζικη «omerta», την ίδια στιγμή που οι πρώην σύντροφοί τους οδηγούν σύγκορμη την κοινωνία σε απόγνωση βάζοντας χέρι στην πρώτη κατοικία.

Φαινόμενα όπως ο ξυλοδαρμός του βουλευτή Κουμουτσάκου, ρίχνουν νερό στον μύλο του αριστερού αφηγήματος περί «μύθων». Η μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντίων ηρώων γίνεται αντικείμενο καπηλείας από το φαιοκόκκινο πολιτικό περιθώριο και έτσι το διακύβευμα –η εθνική μνήμη και συνεπώς το δικαίωμα στην ύπαρξη– εξωραΐζεται εντελώς. Δεν θα σταθούμε στο γεγονός πως ο όρος «γενοκτονία» έχει ιδιαίτερη νομική βαρύτητα, όπως επίσης ότι αποτελεί νόμο του κράτους και ότι κάθε παραβίαση επί του νομικού αυτού θεσφάτου,  τιμωρείται από την ελληνική νομοθεσία. Υπογραμμίζουμε όμως πως ο όρος έχει πρωτίστως ιδιαίτερη πολιτική αξία για την προάσπιση των συμφερόντων της πατρίδας. Αρκεί να θυμίσουμε πως ο Ερντογάν απέσυρε τον τούρκο πρεσβευτή από το Παρίσι όταν η Γαλλία αναγνώρισε την Γενοκτονία των Αρμενίων. Το δε Ισραήλ,υπερασπιζόμενο αταλάντευτα το αναφαίρετο δικαίωμα του να υπάρχει, εγκαλεί τους υβριστές της μνήμης των θυμάτων του στα διεθνή φόρα κάθε φορά που εκφράζονται συκοφαντικά κατά του ολοκαυτώματος. Ο όρος «γενοκτονία» λοιπόν έχει ιδιαίτερη αξία στην διεθνή πολιτική και διπλωματία καθώς αναπαριστά το δικαίωμα μας να θυμόμαστε –δηλαδή το δικαίωμα μας να υπάρχουμε· δικαίωμα στην μνήμη είναι δικαίωμα στην ύπαρξη. Ασεβώντας προς το δικαίωμα αυτό, οι φωστήρες του υπουργείου εθνικής παιδείας νοθεύουν και αλλοιώνουν το εθνικό τους λειτούργημα τους σε υπουργείο διεθνιστικής προπαγάνδας.  Το δηλητήριο του κοινωνικού διχασμού διαχέεται οριζόντια στην ελληνική κοινωνία αποσταθεροποιώντας τις βάσεις του δικαιώματος μνήμης άρα και ύπαρξης του Ελληνισμού. Παράλληλα, τα ποινικά στοιχεία της χρυσαυγής λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της ηγεσίας του υπουργείου α-παιδείας. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις συμπληγάδες μαρξιστών και νεοναζιστών, γινόμαστε μάρτυρες της περιφοράς του ίδιου μας του επιταφίου. Οι μεν μαρξιστές απαξιώνουν την συνεκτική αφήγηση της ιστορίας επειδή προάγει, υποτίθεται, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία ενώ οι αντιδραστικοί σπεύδουν ως πολιτικοί τυμβωρύχοι να τους δικαιώσουν, λιντσάροντας αλληλέγγυους βουλευτές της αντιπολίτευσης. Η συλλογική συνείδηση της ιστορίας  που αποτελεί την πεμπτουσία του δικαιώματος μας να υπάρχουμε, τσακίζεται. Όλα όσα κατορθώσαμε στο παρελθόν και η επιθυμία να επιτύχουμε περισσότερα στο μέλλον, συνθλίβονται από τυχάρπαστους κιβδηλοποιούς και μαθητευόμενους πολιτικούς μάγους που αντιλαμβάνονται το δικαίωμα του Ελληνισμού να υπάρχει ως αντικείμενο μικροπολιτικής.

Facebook Comments