Αρκετά σύντομα η χώρα μας θα κλείσει μια ολόκληρη δεκαετία ριζικών, απρόσμενων και τις περισσότερες φορές επιβεβλημένων έξωθεν αλλαγών. Αλλαγές που πυροδοτήθηκαν από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 ενώ οφείλονται κατά βάσει στην φεουδαρχικού τύπου διακυβέρνησης της χώρας, την κακοδιαχείριση του σοβιετικού τύπου οικονομίας και φυσικά τη διαφθορά που ακόμα και σήμερα ξεπερνά την αντίστοιχη αρκετών χωρών της υποσαχάριας Αφρικής.

Εγκλωβισμένη στο σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και με διαρκώς  λαφυραγωγημένη οικονομία, η χώρα μας αποτελεί ένα μόνιμο βαρίδιο στις πλάτες της ευρωπαϊκής ένωσης, η οποία ανταγωνίζεται σκληρά τις υπόλοιπες υπερδυνάμεις του κόσμου μας τόσο σε οικονομικό όσο και γεωπολιτικό επίπεδο.

Οι διάφορες φωνές εντος της Ευρωπαϊκής οικογένειας που συχνά πυκνά κάνουν λόγο για αποπομπή της χώρας μας από την ευρωζώνη και άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς λειτουργούν προσαυξητικά στην υλοποίησης της στρατηγικής του υπουργού οικονομίας της Γερμανίας, ο οποίος γνωρίζει καλά ότι το μέλλον της χώρας του είναι ταυτόσημο με το αυτό της Ευρώπης.

Όντας έμπειρος και οξυδερκής πολιτικός, γνώστης του πολύπλοκου συστήματος του παγκοσμίου ανταγωνισμού, οραματίζεται την Ευρώπη ως μια καλοκουρδισμένη μηχανή, βασισμένη σε αυστηρούς κανόνες που θα μπορεί να διατηρεί υψηλή την ανταγωνιστικότητα της αλλά και θα είναι ικανή να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις και τις απειλές του μέλλοντος.

Σε ένα παγκόσμιο μέλλον που δύσκολα κάποιος μπορεί να προβλέψει αλλά που σχετικά εύκολα μπορεί να προετοιμαστεί για αυτό, χώρες που πασχίζουν να αγκιστρωθούν στο παρελθόν ενώ κλείνουν τα μάτια σε όλες τις αλλαγές θα βλέπουν διαρκώς την απόσταση αλλά και την εξάρτηση τους από τα προηγμένα κράτη να αυξάνει, με όλα τα συνεπακόλουθα.

Στη χώρα μας, η συγκυβέρνηση με ακλόνητη πίστη και αφοσίωση σε νεκροζώντανες ιδεολογίες, οραματίζεται το μέλλον πανομοιότυπο με το προ δεκαετιών παρελθόν της, αρνούμενη να γυρίσει σελίδα αλλά και να συμπορευτεί συντεταγμένα με τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Η διαχείριση των αλλαγών σε εθνικά θέματα όπως το ασφαλιστικό, το μεταναστευτικό, την οικονομία και την απασχόληση δεν βασίζεται σε κανέναν απολύτως σχεδιασμό ενώ οι πολιτικές που χαράσσονται είναι αποσπασματικές, αυτοσχέδιες και πάντοτε της τελευταίας στιγμής.

Η διαχρονική άσκηση της πολιτικής ως εξισορρόπηση ανάμεσα στο λαϊκισμό και τη διατήρηση της εξουσίας, οδηγεί το καραβάνι αργά αλλά με συνέπεια στο φυσικό του χώρο, την έρημο.

Facebook Comments