Κύρια, επικουρική, ατομική διαφορά, ποσοστό αναπλήρωσης, ποσοτικοποίηση των μέτρων: λέξεις, λόγια, κουβέντες – σαν τον «κοινωνικό διάλογο” ένα πράγμα, ή σαν την «διαπραγμάτευση» με την τρόικα. Πράγματα, που έχουν καταντήσει σχεδόν ασήμαντα, όπως και η τελική ημερομηνία κατάθεσης του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό. 20 Ιανουαρίου, ή τέλη Φεβρουαρίου, λίγη σημασία έχει. 
 
Σημασία, εδώ που φτάσαμε, έχουν δύο τινά: Πρώτον, ότι οι συντάξεις μειώνονται για ακόμα μια φορά και τα όρια ηλικίας ανεβαίνουν – επιβαρύνοντας χειρότερα τους νεότερους. Δεύτερον, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έφτασε στην εξέλιξη αυτή μέσα από μια σειρά αποτρόπαιων ως εσκεμμένων ψεμάτων, που έφτυσε στα μούτρα του λαού: των γερόντων, των μισθωτών, των ανέργων, των νέων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των επιχειρηματιών, των μαθητών, των φοιτητών, των ενστόλων και κάθε άλλης ομάδας που μπορούσε να κοροϊδέψει.
 
Και προκύπτει εδώ ένα μεγάλο δίλημμα. Από τη μία, από την εποχή Γιαννίτση, η ολιγωρία μπροστά στην αναγκαιότητα μεταρρύθμισης  του ασφαλιστικού φορτώνει βάρη στις πλάτες των επομένων, συσσωρεύει το άγος. Συνεπώς, μια υπεύθυνη αντιπολίτευση θα όφειλε να υπερψηφίσει αυτήν την τελική διευθέτηση. Από την άλλη, το να βάλει κανείς πλάτη τώρα, μεταφράζεται σε στήριξη προς μια δράκα οπορτουνιστών, που παραμυθιάζει συνειδητά τη χώρα ξεπουλώντας αριστερές περγαμηνές.
 
Ναι, αν ο ψεύτης κι η παρέα του είχαν αφήσει την πέμπτη αξιολόγηση του δεύτερου προγράμματος να ολοκληρωθεί, το κόστος των διορθώσεων στο ασφαλιστικό δεν θα υπερέβαινε τώρα το ένα δισεκατομμύριο – όπως είχε εγγραφεί στο μέιλ Χαρδούβελη.  Μάλιστα, εφόσον η ανάπτυξη δεν είχε ανακοπεί και η ανεργία εξακολουθούσε να μειώνεται, η ανάγκη περικοπών θα μειωνόταν περαιτέρω. Αντίθετα, με την εγκληματική παράσταση που στήθηκε στις πλάτες της κοινωνίας πέρυσι, ο λογαριασμός υπερδιπλασιάστηκε. Γιατί να στηρίξει κανείς τέτοιον θλιβερό θίασο;
 
Ο Γιάννης Στουρνάρας προειδοποιούσε προ ημερών, ότι οι δανειστές δεν πρόκειται να ανεχθούν άλλες ατασθαλίες από τους Έλληνες. Στις αναλύσεις τους εν όψει της νέας χρονιάς, όλοι σχεδόν οι οίκοι προβλέπουν μιαν ΕΕ σε κρίση ταυτότητας. Οι εθνικιστές κερδίζουν έδαφος, τα σύνορα κλείνουν, ο Σόρος επιμένει στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ο «φίλος» του, Βαρουφάκης, ετοιμάζει πανευρωπαϊκό κόμμα και ο Σόιμπλε τρίβει τα χέρια του. Ίσως, μάλιστα η «ρήξη» να αποτελεί εναλλακτική, ή κρυφή ατζέντα ενός πρωθυπουργού, που ανδρώθηκε πολιτικά διά του σαμποτάζ. 
 
Μια «απώλεια στήριξης» στο ασφαλιστικό τώρα, ενδεχομένως να βαρύνει την φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση με ιστορικές ευθύνες. Και σε περίπτωση που οι «εταίροι» εγκαταλείψουν την ελληνική υπόθεση, είτε από προμελέτη, είτε από αδυναμία συνεργασίας, είτε από αποστροφή, ή συμφέρον, ο πρώτος που θα επιχειρήσει να επωφεληθεί είναι ο πολιτικός μαφιόζος που αποδεδειγμένα δεν ενδιαφέρεται για την ευημερία και την κοινωνική ειρήνη, παρά μόνο για το κομματικό και θεσμικό τομάρι του.

 

Facebook Comments