Είναι το πείσμα της άρνησης που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Είναι η αλήθεια που πρέπει πάση θυσία να κρυφτεί γιατί με αυτήν αναγκαστικά θα αλλάξουν πολλά. Πολλά που έφτασαν να γίνουν συνήθεια και να θεωρούνται φυσιολογικά.
 
Συγκεκριμένα περιγράφοντας το σήμερα, αυτό που βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού είναι ότι δώσαμε δικαίωμα εξουσίας σε θιασώτες αποτυχημένων θεωριών και ιδεολογιών, σε κοινούς ψεύτες που στην πράξη αντί να διορθώνουν γκρεμίζουν περισσότερο τα πράγματα. Γι αυτό όχι μόνο δεν υπάρχει φως στο τούνελ αλλά δεν υπάρχει σωτηρία. Ναι ο A.Τσίπρας έκανε την περιβόητη στροφή αλλά αυτό τι σημαίνει στα αλήθεια; Σημαίνει ότι μιμείται μέχρι τελείας ότι χειρότερο έχει να επιδείξει ή μεταπολιτευτική ιστορία. Λαϊκισμό σε επίπεδα υποτίμησης της νοημοσύνης, προσκόλληση στο ιερό εθνικό σπορ του κρατισμού και φυσικά σε ιδεολογικά αδιέξοδα κολλήματα.
 
Μετά από όλα όσα συνέβησαν στον τόπο από τη χρεοκοπία του 2010 η απάντηση του εκλογικού σώματος ήταν (πάλι) η άρνηση της αλήθειας και η επιστροφή στο όνειρο της δεκαετίας του 80. Αυτό ήθελαν οι νεοέλληνες τον Ιανουάριο του 2015, τον Ιούλιο του 2015, το Σεπτέμβριο του 2015. Η σιωπηρή και μη εκπροσωπούμενη παραγωγική τάξη, οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα που θέλουν πραγματικά να βρουν εργασία γιατί δε μπορούν να κάθονται και κυρίως να περιθωριοποιούνται, δε θα ανεχθούν περαιτέρω αυτό το γελοίο αντιπαραγωγικό ελληνικό σύστημα. Διότι δεν οδηγεί πουθενά. Το αστείο τελειώνει με τον τελευταίο εκπρόσωπο του παλιού και του αυτοκαταστροφικού μοντέλου.
 
Ο Α. Τσίπρας εκπροσωπεί ότι χειρότερο έχει να επιδείξει η χώρα. Εκπροσωπεί την αντίληψη της γενιάς που υποθήκευσε τις επόμενες τρεις γενιές. Την κρατικίστικη αδιέξοδη  αντίληψη της μεταπολίτευσης, της ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς και της λυσσαλέας συκοφάντησης όλων όσων μιλούσαν για υγιή ανταγωνισμό και ελεύθερη αγορά. Αυτά όμως τελειώνουν. Όσο και να προσπαθούν το μοντέλο της χώρας θα αλλάξει. Η ίδια η ζωή, η καθημερινότητα θα το επιβάλλει. Το κεφάλαιο θανάτου της ιδεολογίας του κρατισμού έχει αρχίσει να γράφεται. Το θέμα είναι πότε θα ολοκληρωθεί ώστε η χώρα να αλλάξει ρότα και να γίνει φυσιολογική.
 
Το βαθιά θεμελιωμένο δια της ανταλλακτικής ψήφου παρακράτος πελατοκρατίας-κομματοκρατίας κάνει κουμάντο ακόμη. Η έστω προσπαθεί να επιβιώσει. Είναι ξεκάθαρα ο εσωτερικός μας εχθρός. Αυτό είναι το παρελθόν που πολεμά ακόμη και σήμερα για να μη χάσει τα προνόμια του. 
 
Το μπλοκ των κρατιστών «επέλεξε» πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και μελλοντικό πρωθυπουργό. Ακόμη και το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ευθέως ποιον προτιμά. Όταν όμως σε επιλέγει ένα τέτοιο έντυπο και ένας τέτοιος χώρος τότε κάπου υπάρχει κοινή πολιτική συμφωνία. Μια είναι η κοινή συνισταμένη. Συμφωνούν στην κοινή ιδεολογία του κρατισμού. Και αυτό αρκεί. Από μόνο του.
 
Οι χώρες της Ευρώπης που γεμίζουν με Έλληνες είναι χώρες της φιλελεύθερης οικονομίας, της αξιοκρατίας. Τον κρατισμό τον έχουν ως λαμπρό παράδειγμα προς αποφυγή και ως αρνητικό κεφάλαιο σε βιβλία της ιστορίας. Αυτός που έστω στις προθέσεις το έχει εκφράσει, είναι αυτός που δεν επέλεξε η Αυγή ούτε η καραμανλική πτέρυγα. Δυστυχώς ότι μπορεί να εμπεριείχε ο λεγόμενος καραμανλισμός πήγε περίπατο προδομένος από την επάρατη νόσο του κρατισμού.
Όσο οι παπαγάλοι των αριστερών site και εφημερίδων συκοφαντούν τον φιλελευθερισμό ως ιδεολογία, ως έννοια και ως πράξη, τόσο η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη. 
 
Η διαφορά της αριστεράς του κρατισμού και της δεξιάς του κρατισμού με αυτή του φιλελευθερισμού είναι ότι ο μη κρατιστής φιλελεύθερος θα ασκήσει δημοσιονομική πολιτική αλλά σεβόμενος την ιδιοκτησία των πολιτών. Η φορολογία επειδή έγινε τιμωρία στην Ελλάδα δε σημαίνει ότι αυτή είναι η λογική της. Η εκδικητικότητα της ιδεολογίας των κρατιστών ως προς την αφαίμαξη εισοδήματος για δημοσιονομικούς λόγους δικαιολογείται και θεωρείται νορμάλ στη δική τους πραγματικότητα. Για την πραγματικότητα γενικώς αυτό είναι έγκλημα. Ότι λείπει από το κράτος θα πρέπει να βρίσκεται από περικοπή δαπανών και απλούστευση υπηρεσιών του κράτους και όχι συνεχώς από το σύνολο του πληθυσμού και τους ιδιώτες μέσω νέων ευφάνταστων έμμεσων η άμεσων φόρων.                    
 
Πρέπει να μάθουμε να ψηφίζουμε τον δυσάρεστο και όχι τον αρεστό. Ο δεύτερος πάντα ψεύδεται συνειδητά.
 
Όσο τιμωρούνται οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικροεπιχειρηματίες και συνολικά ο ιδιωτικός τομέας τόσο η χώρα δε θα μπορεί να αναπνεύσει πάλι οικονομικά.
 
Τόσο απλό μα συνάμα τόσο δύσκολο να το αντιληφθούμε στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού.

Facebook Comments