Κέλευσμα Επιστράτευσης

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο αστερισμός του δημόσιου λόγου ηγεμονεύεται από μύθους. Μία από αυτές τις ανεδαφικές διαστροφές της πραγματικότητας αποτελεί η κίβδηλη πεποίθηση πολλών ότι ο “ελληνικός συντηρητισμός” είναι απότοκος της κρίσης.

Ο«Συντηρητικός άνθρωπος» δεν γεννήθηκε στις   πλατείες των   «Αγανακτισμένων». Όπως συχνά συμβαίνει  the apple fell far from the tree, τα αισθητικά του κριτήρια απέχουν από την λογική του «τέντζερη και του αντίσκηνου». Ο Συντηρητικός άνθρωπος είναι θηρευτής της αριστείας, την συναναστρέφεται και την επιζητεί όπως ο έμπειρος κυνηγός τον αγριόκαπρο, γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε να διατυμπανίσει την παρουσία του στις φυλλάδες της διαπλοκής. Άλλωστε ουδείς αγνοούσε την ύπαρξη του –θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ποτέ δεν έλειψε από την χώρα• είναι ο νοικοκύρης που δεν χρωστούσε στις τράπεζες•είναι ο επιστήμονας που ξυπνάει στις 6 το πρωί με άγχος• είναι ο επιχειρηματίας που κάθε μήνα καταβάλει μισθούς και εισφορές στο προσωπικό του• είναι ο μισθωτός που εργάζεται σαν σκύλος•είναι ο αγρότης που μοχθεί καθημερινά στην πατρώα γη• είναι ο καραβοκύρης που κυριαρχεί στους ωκεανούς και τα πελάγη. Ο Συντηρητικός άνθρωπος είναι στον καθένα που επωμίζεται καθήκοντα -άσχετα αν μάθαμε να τον αποκαλούμε «μαλάκα».

Δεν είναι παραφυάδα της ακροδεξιάς ο ελληνικός συντηρητισμός, κατά τεκμήριο άλλωστε οι συντηρητικοί δεν επιδιώκουν ούτε αρχίζουν πρώτοι τις διαμάχες. Αντιθέτως ο Συντηρητικός άνθρωπος είναι ένας κατ εξοχήν φιλειρηνικός και φιλήσυχος άνθρωπος, ακριβώς επειδή διαβιεί (ζει) σύμφωνα με την φυσική εντολή της ευλαβούς διαφύλαξης. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται στην ομαλή τήρηση της κανονικότητας όπως αυτή αποκρυσταλλώνεται και καθρεφτίζεται στο πενταπόσταγμα της “παράδοσης”. Μόνο η ενεργητική παραβίαση αυτής της εντολής εκ μέρους άλλων αφυπνίζει μέσα του την δίψα για δράση. Με άλλα λόγια ο φιλήσυχος επιστήμονας, ο αγωνιστής της ζωής μικρομισθωτός, ο καταστηματάρχης, ο γαιοκτήμονας,  ο εργάτης και ο οικογενειάρχης -όσο αγαθοί ή…μακάριοι κι αν είναι- δεν θα αφήσουν τον ανταγωνισμό να τους περάσει για πρόβατα επί σφαγή. Ο Συντηρητικός άνθρωπος διαπνέεται από αυτοθυσία και στέκει αμείλικτος μπροστά στους εχθρούς του. Όταν ο κόσμος του απειλείται, μεταμορφώνεται από άνθρωπο του λόγου σε άνθρωπο της δράσης.Γίνεται ο άνθρωπος με το σπαθί, ο βυζαντινός «κατάφρακτος ακρίτας», ο ρεαλιστής πατριώτης που δεν θα τον νοιάξει να χαλάσει το μανικιούρ του για να προασπίσει αυτά που έχτισε μονάχος.

Κι αφού δεν είμαστε κάτι καινοφανές ή προσωρινό –εφόσον υπήρχαμε πάντα και τίποτα δεν μαρτυρά πως θα εκλείψουμε στο μέλλον- πρέπει επιτέλους να εκφραστούμε  συν τ ε τ α γμένα.Πρέπει να διεκδικήσουμε δυναμικά τα ελάχιστα που μας ανήκουν: ότι η φωνή μας θα ακούγεται από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης•ότι θα έχουμε ισχυρό λόγο στα κέντρα εξουσίας της αυριανής κυβέρνησης• ότι ως άνθρωποι του καθήκοντος και των χρηστών ηθών θα εκφράσουμε την φωνή του «πατριωτικού ρεαλισμού» •   ότι θα είμαστε παρόντες για να σαμποτάρουμε κάθε αντεθνική εκδήλωση εις βάρος όσων αντιπροσωπεύουμε.

Από τις γραμμές του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικώνκαλούμε σε επιστράτευση όλους όσους αισθάνονται «Έλληνες Συντηρητικοί», προκειμένου να συνδιαμορφώσουμεόλοι ένα ενιαίο  ιδεολογικό πλαίσιο  καθώς  καισυγκεκριμένες προτάσεις   με  τα  οποία  θα  μετέχουμε  στο προσεχές συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.  Παρότι ορισμένοι μπορεί να αισθανθούν άβολα με την προοπτική αυτή, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως μια τέτοια κίνηση αποτελεί για εμάς νομοτέλεια. Δεν είναι μόνο ότι σύμφωνα με την σμιττιανή θεώρηση, ως γνήσιοι συντηρητικοί  οφείλουμε να είμαστε πρωτοπόροι και να οικειοποιούμαστε κάθε δυνατότητα θεσμικής παρέμβασης στον δημόσιο λόγο. Πολύ περισσότερο πρέπει να μας απασχολεί το γεγονός πως αν δεν το πράξουμε ο έτερος ιδεολογικός πόλος του άξονα της κεντροδεξιάς θα βρει την ευκαιρία –ειδικότερα με την αριστερά στην εξουσία- να μας περιθωριοποιήσει και με αιχμή το μεταναστευτικό ζήτημα θα προσκρούσουν το ελληνικό πολιτικό σκάφος στις ξέρες του πολιτιστικού μαρξισμού μαζί με την κυβέρνηση.

Μπροστά σε αυτή την νομοτέλεια καλείται κάθε Συντηρητικός άνθρωπος –κάθε έλληνας πατριώτης- να δηλώσει παρών.  Μετά τα κίβδηλα διλλήματα του Ιουλίου –τις θέσεις, τις αντιθέσεις, τους αφορισμούς και τις κάθετες τομές ανάμεσα μας- η ανάγκη μας αναγκάζει να ψάξουμε για κοινούς τόπους άμεσα, να σπεύσουμε να τους διαφημίσουμε, να επιζητήσουμε την μαζικότητα, να διατρανώσουμε την αδιαμφισβήτητη υπεροχή μας στο πεδίο των ιδεών και της πράξης. Εμείς άλλωστε κατέχουμε την αδιαφιλονίκητη κυριότητα των αρχαιότερων τίτλων ιδιοκτησίας των προγόνων της κεντροδεξιάς, της Λαϊκής και Φιλελεύθερης παράταξης. Πέρα από την συντηρητική δεξιά, κεντρώοι φιλελεύθεροι (προσοχή, όχι «φιλεLEFTεροι»),όπως επί παραδείγματι οιΠαπαναστασίου και Πλαστήρας, ήταν πρώτα από όλα συντηρητικοί άνθρωποι, ευπατρίδες νοικοκυραίοι.  Σε άμεση συνέχεια με εκείνους, έτσι και εμείς, εκφράζουμε το όραμα της μεγάλης πατρίδας αλλά και του μικρού κράτους• της νανώδους φορολογίας αλλά και της υπερμεγέθους ατομικής ευθύνης. Δεν είναι για όλους ο ρόλος του πολεμιστή και το πουκάμισο του είναι στενό για εγωισμούς αφού πρωτίστως οφείλει να γεμίσει με καθήκοντα.

Στο  infernooΔάντης αναφέρεται  σεεκείνους που με τη στάση τους κατέληξαν  νααποτελούν ένα τόσο μεγάλο όνειδος, ώστε να είναι ανεπιθύμητοι ακόμη και στην κόλαση. Οι άνθρωποι αυτοί όσο ζούσαν υπήρξαν δειλοί και δεν πήραν ποτέ μια ξεκάθαρη θέση ανάμεσα στο καλό και το κακό κι αυτό γιατί επέμειναν στην θεωρία. Παρέμειναν αμέτοχοι παρατηρητές, χωρίς να υπερασπιστούν ποτέ τις αξίες τους• έμειναν βωβοί απέναντι στις άνομες πράξεις και απέφυγαν, ιδίως σε κρίσιμες περιόδους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους ως μέλη του κοινωνικού συνόλου. Προτίμησαν έτσι να μην λερώσουν τα χέρια τους κηλιδώνοντας ανεξίτηλα το μέτωπο τους. Η δειλία τους αυτή, τους καθιστά συνυπεύθυνους για όλες τις αδικίες, καθώς δεν τόλμησαν ποτέ να υπερασπιστούν το δίκαιο και το καλό. Με τη σιωπή και την ατολμία τους διευκόλυναν την υπερίσχυση της αδικίας, αφού ήταν σαν να συναινούν σε όλες τις άνομες πράξεις που είδαν να συμβαίνουν και δεν προσπάθησαν να τις αποτρέψουν. Έτσι, οι άνθρωποι αυτοί, που όσο ήταν ζωντανοί νόμιζαν πως με το να μένουν αμέτοχοι και να μην ορθώνουν ποτέ το ανάστημά τους είχαν κάνει τη σωστή επιλογή, καταλήγουν να έχουν τη χειρότερη μοίρα απ’ όλους. Καταλήγουν να μην ανήκουν πουθενά, ούτε στην Κόλαση ούτε στον Παράδεισο.

Ο Συντηρητικός άνθρωπος δεν έχει τέτοια πολυτέλεια•  ό,τι μοιάζει με ουδέτερη αποστασιοποίηση από τα δρώμενα της κοινωνικής ζωής είναι στην πραγματικότητα εγκληματική αδιαφορία προς τον καθημερινό αγώνα και τιμωρείται βαρύτατα.Η κρισιμότητα των στιγμών ενισχύει την ανάγκη για το ενδιαφέρον όλων μας. Ο ελληνικός συντηρητισμός πρέπει να αποδείξει αν επιτέλους ενηλικιώθηκε και κατά πόσο η σκέψη του ωρίμασε ή αν παραμένει σε νηπιακή ηλικία και κινδυνεύει με απαλλοτρίωση. Ο Συντηρητικός άνθρωπος πρέπει να διεκδικήσει την, όχι και τόσο αυτονόητη όπως υπογραμμίστηκε, ύπαρξη του ή να αντιμετωπίσει  την απαξία και την εξαφάνιση. «Αφήστε κάθ’ ελπίδα σεις που μέσα πάτε» προειδοποιεί η θύρα του κολαστηρίου όσων συνελήφθησαν την ώρα του καθήκοντος να ίστανται στο κενό σφυρίζοντας αδιάφορα. Είχαν την ψευδαίσθηση πως υπηρετούσαν την αρετή αλλά τελικά είχαν βγάλει τα μάτια με τα ίδια τους τα χέρια. Ελπίζω πως δεν θα βρεθούν Συντηρητικοί να τους μοιάζουν.

Όλες οι προτάσεις πρέπει να έχουν κατατεθεί μέχρι την Δευτέρα 15^η Φεβρουαρίου ώστε να εξετασθούν ενδελεχώς έως την Δευτέρα 22^α Φεβρουαρίου όπου και θα ανακοινωθεί μέσω δελτίου τύπου συγκεκριμένη ημερομηνία διεξαγωγής κοινής συνεδρίασης. Αναμένουμε άμεσα τις προτάσεις όλων των όμορων δυνάμεων –όλων των Ελλήνων Συντηρητικών- και για την αποφυγή χρονοβόρων παρανοήσεων, δηλώνουμε με τον πλέον κατηγορηματικό και  διαυγή τρόπο πως δεν θέτουμε κανένα προαπαιτούμενο στην μεταξύ μας συζήτηση. Το Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών δεν είναι η κορυφή της πυραμίδας του ελληνικού συντηρητισμού, είναι το όχημα του Συντηρητικού ανθρώπου να την κατανοήσει.

Σαλπίζουμε   κέλευσμα   επιστράτευσης   και   όποιος   απόσχει   από   την   κλήση   καλά   θα   κάνει    να   σιγήσει   στο   περιθώριο   που   προτίμησε,   καταδικασμένος   να   μηρυκάζει   εσαεί  αφορισμούς  εντός   των   οριογραμμών    της   ιδιωτείας    του.

Εκ της διευθύνσεως,

ΓΜ.*.