Εκείνη η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, έχει τα χαρακτηριστικά της σωματικής δύναμης. Είναι η πεποίθηση ότι όσο χάλια και να πηγαίνουν τα πράγματα στη ζωή, θα πρέπει να ευχαριστείς τα καλά σου άστρα που δεν έχεις πέσει ακόμα στο υψηλό ποσοστό των ανθρώπων που νοσούν από το ένα από τα τρία «κ» : κάπνισμα – καρδιά – καρκίνος.

Μπορεί να μην έχεις σπίτι ή δουλειά, μπορεί να σε πνίγουν τα χρέη ή να σε έχει εγκαταλείψει αυτός που νόμιζες ότι ήταν ο έρωτας της ζωής σου, αλλά τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο το να καταφέρεις να μην περάσεις το κατώφλι κάποιου νοσοκομείου.

Μακριά από ιατρικές διαγνώσεις, ένας θαρραλέος, καινούριος κόσμος σε περιμένει.

Ως άλλος αστικός μύθος, η άποψη ότι μπορείς να κάνεις επανεκκίνηση ενόσω το PSA διατηρείται σε φυσιολογικά επίπεδα, υπερισχύει της λογικής.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, ο λυγμός που έχει σταθεί στο λαιμό και δεν λέει να σ’εγκαταλείψει, μαζί με την αίσθηση ότι η αποτυχία αφορά στη χώρα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην υπάρχει διέξοδος πουθενά, σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι ειδικότητα δεν είναι μόνο ο ουρολόγος.

Κι έτσι, προτού το καταλάβεις, βρίσκεις τον εαυτό σου ξαπλωμένο φαρδύ-πλατύ στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή.

«Έχεις γίνει περιζήτητη στις παρέες, το ξέρεις;» σχολίασε τις προάλλες ο σύζυγός μου.

«Να υποθέσω ότι οφείλεται στην ακαταμάχητη γοητεία μου;» ρώτησα επιδεικτικά.

«Οφείλεται στην κατάθλιψη που μας έχει κυριεύσει», με προσπέρασε αυτός, με μια απορία τύπου δεν-έχω-ιδέα-για-ποιο-πράγμα-μιλάς. «…Έχουμε πιαστεί όλοι από τα μαλλιά μας και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει.  Ποιος θα το πίστευε ότι η Ελλάδα θα μετατρεπόταν τόσο γρήγορα σε φρενοκομείο; Είναι τυχερός όποιος έχει κολλητό ψυχολόγο. Δεν υπάρχουν λεφτά για κανονικές συνεδρίες».

«Δεν χαίρεσαι που η ψυχοθεραπεία δεν είναι πια ταμπού;».

«Ναι, όσο και για το ότι οι διαταραχές είναι της μόδας. Πάρε για παράδειγμα την κρίση πανικού. Δεν φεύγουμε από το σπίτι χωρίς αυτή. ‘Η τον αυτοκτονικό ιδεασμό, κάθε φορά που μας βρίσκει ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Προχθές αναλύαμε την ανδρική εμμηνόπαυση σε παιδικά γενέθλια, που να πάρει! Πού είναι οι παλιές συζητήσεις για ποδόσφαιρο και γκόμενες;».

«Η απενοχοποίηση της ανάλυσης είναι μια ανακούφιση -πέρασα τόσα χρόνια αναγκασμένη να απαντώ «ντεκορατρίς» στην ερώτηση με τι ασχολούμαι».

«Μην τρέφεις αυταπάτες. Ο Έλληνας δεν αναλύει τίποτα, γιατί δεν τον συμφέρει. Πάρε την ευχή που δίνουν όλες οι θείες: “Υγεία να έχουμε και όλα θα φτιάξουν!”».

Παρεμπιπτόντως και μόνο αυτό το κλισέ, είναι ικανό να με βγάλει εκτός εαυτού.

Είδες που η ψυχική υγεία είναι στο απυρόβλητο;

Αλλιώς όλος ο κόσμος θα αναγνώριζε το αυτονόητο: ως λαός, έχουμε σοβαρό πρόβλημα.

Το οποίο επουδενί διορθώνεται με ξεματιάσματα και βασκανίες.

Κάπως έτσι -μεταξύ σοβαρού κι αστείου- μετράμε καθημερινές απώλειες στην αποτυχία διαχείρισης του θυμού μας, στις σχέσεις που αποχαιρετάμε, στις ενοχές για πράγματα που δεν έγιναν όπως έπρεπε, στις χαμένες ευκαιρίες μιας ολόκληρης γενιάς.

Και κάπως έτσι η αγανάκτηση μετατρέπεται σε κλινικό περιστατικό.

Αναγνωρίσιμο, αλλά ανομολόγητο.

Που δεν μας στέλνει αμέσως στον παθολόγο, αλλά μας μετατρέπει κατευθείαν, χωρίς ενδιάμεση στάση, σε στατιστικό νούμερο: στη σειρά για το ικρίωμα, με ασταθές παρόν και αβέβαιο μέλλον -τα ποσοστά, λέει, κατάθλιψης, έχουν αυξηθεί.  

Αλλά την υγειά μας να έχουμε, βρε!

 

Σας έχω νέα: Υπάρχει ένας άσπρος ελέφαντας στο σαλόνι…

Facebook Comments