Η παράνομη είσοδος των εκατοντάδων μεταναστών και προσφύγων από την Ειδομένη προς την ΠΓΔΜ και η αρχική πρόθεση της Ελλάδας να μην αποδέχεται την επανεισδοχή των ανθρώπων αυτών, φέρνει στην επικαιρότητα μιά σειρά πραγμάτων σχετικά με τη σχέση της Ελλάδας με τις όμορες χώρες, που τελευταία έχει έρθει στην επιφάνεια. Οι όμορες χώρες, μικρότερες και φτωχότερες από την Ελλάδα (με βάση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ) έβλεπαν τις προηγούμενες δεκαετίες, την πατρίδα μας ως ένα παράδειγμα προς μίμηση, ενώ σήμερα, μετά την κρίση και ειδικά από το 2015 είναι το κλασσικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Σήμερα αποδικνύεται ότι η γονατισμένη και κουρελιασμένη Ελλάδα του κ. Τσίπρα, έχει ανάγκη τις χώρες αυτές, όπως τις Αλβανία, ΠΓΔΜ και Βουλγαρία, πολύ περισσότερο από ότι προγενέστερα και φυσικά, πρέπει να δεί σφαιρικά και πάλι τις σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί και να δώσει σε αυτές μιά διαφορετική τροχιά σε σχέση με αυτήν η οποία δομήθηκε τα τελευταία 20-25 χρόνια.

Στο κείμενό μου αυτό, ενδιαφέρον έχει η ΠΓΔΜ, ή η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» όπως ονομάζεται από όλη την υφήλιο («ΔτΜ σε συντομία) και το πρόβλημα του ονόματος το οποίο έχουμε πανηγυρικά χάσει ως προσπάθεια, παίζοντας κρυφτούλι στην χρυσή γυάλα των Αθηνών. Η ΔτΜ είναι μια μικρή χώρα που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στο νέο οικονομικό περιβάλλον, προσπαθώντας να ενεργεί με συνέπεια απέναντι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όπου στοχεύει να ενταχθεί. Η ύπαρξη δύο βασικών εθνοτήτων, των Ορθόδοξων Μακεδόνων (που έχουν πολύ συγγενή χαρακτηριστικά γλώσσας και ομογένειας με τους Βουλγάρους) και των Αλβανών, που είναι καθολικοί και σουνίτες Μουσουλμάνοι, δημιουργεί ένα σημαντικό ρίσκο πιθανών εντάσεων που μόνο η ένταξη της χώρας σε μεγαλύτερους οργανισμούς και η ομαλή της αναπτυξιακή πορεία θα εξασφαλίσει.

Όφελος όλων μας είναι να βοηθήσουμε αποφασιστικά μιά χώρα που πασχίζει να ανέλθει οικονομικά, με αυτό που μπορούμε και αυτό είναι ή ένταξή της άμεσα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Είναι ακόμα και η αναγνώριση από την πλευρά της Ελλάδας των πραγματικοτήτων, όπως αυτή του ονόματος. Η χώρα μας έκανε σημαντικές προσπάθειες με τρόπο εσφαλμένο στο ζήτημα του ονόματος και αντί να το έχει κλείσει με μιά συνεπή συμφωνία στην αρχή, θεμελίωσε πάνω σε αυτό το θέμα, μιά άκαρπη και ανούσια ρητορική κτίζοντας τοίχους και δημιουργώντας εχθρούς εκεί που δεν υπήρχε κανένας λόγος να υφίστανται. Εκατομμύρια Ελλήνων διέθεσαν δισεκατομμύρια χρησίμων ανθρωποωρών για να ασχολούνται με το τι ήταν ο Μεγαλέξανδρος, ένα ιστορικό πρόσωπο που έζησε πριν 23 αιώνες, ενώ η ουσία ήταν το τι έχουμε να κάνουμε σήμερα και στο μέλλον, με την ύπαρξή μας. Φυσικά αν ερμηνεύαμε τα πράγματα με πραγματικό ελληνοκεντρικό κοσμοπολίτικο μάτι, θα θέλαμε οι γείτονές μας να έκαναν αυτό που ο Μεγαλέξανδρος επιδίωκε σε κάθε μέρος που κατακτούσε, να μετατρέψει δηλαδή τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί σε Μακεδόνες, μέσω μικτών γάμων και επικράτησης της γλώσσας και της φιλοσοφίας της εποχής. Και φυσικά, αν κάνουμε αναγωγή στο σήμερα, ο τοίχος που βάλαμε στο κρατίδιο της ΔτΜ με την πολιτική μας, έφερε κοντά έναν αδιάφορο το 1990 κόσμο σχετικά με τον Μέγα Αλέξανδρο και την Αρχαία Μακεδονία, στη σύνδεσή της με αυτήν και στην επιδίωξή τους μέσω συμβόλων να αποκτήσουν μιά συνεκτική δύναμη και μιά εθνική ταυτότητα, που ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων ελλήνων που σκέφτονται κλειστά και φοβικά τους κάνει να τρέμουν ότι θα χάσουν κάτι, ενώ στην ουσία μόνο να κερδίσουν θα έχουν από την προσπάθεια του μικρού αυτού έθνους να υιοθετήσει κάποια αρχαία και αχρησιμοποίητα από τους νεοέλληνες σύμβολα. Με βάση τη λογική λοιπόν κάποιων άλλων εποχών αλλά και της παλιάς ελληνικής κοσμοπολίτικης παιδείας, θα έπρεπε να είμαστε ευτυχείς για αυτά τα γεγονότα και να θέλουμε να γίνουν οι γείτονές μας πιό «ελληνοκεντρικοί» Μακεδόνες, από την απλή εντοπιότητα που έχουν, ζώντας από τον 6ο μ.Χ αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας γεωγραφικά.

Τώρα λοιπόν που η Ελλάδα έχει ένα κοινό πρόβλημα με την ΔτΜ, που συνεχώς θα γίνεται πιό δύσκολο, θα πρέπει να ενεργήσουμε έξυπνα. Μέσα από μιά τελετή αδελφοσύνης, να ανακοινώσουμε την αλλαγή της πολιτικής με την αναγνώριση του ονόματος ως Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της γλώσσας τους ως Μακεδονικής (για όσους κινούμαστε στην περιοχή κατανοούμε ότι είναι κατά 95% Βουλγαρική διάλεκτος), την προώθηση της ένταξης της χώρας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και της από κοινού με την Βουλγαρία οργάνωση τριεθνούς ομάδος Ορθοδόξων χωρών για την αντιμετώπιση του προσφυγικού με τις προτάσεις που ανέφερα στο προηγούμενο κείμενό μου που δημοσίευσε το MarketNews.gr. Στα πλαίσια του προβληματισμού μας θα πρέπει να είναι και η οργανωμένη πρόσκληση και παραμονή Ορθοδόξων Σύριων, Χριστιανών από το Ιράκ αλλά και μουσουλμάνων της Συρίας με καλή παιδεία, να εγκατασταθούν στις τρείς χώρες, οι οποίες έχουν υπογεννητικότητα και θα ήταν χρήσιμο να ενισχυθούν με νέο αίμα, που στηρίζεται σε κοινές παραδόσεις και αξίες. Στη βάση αυτή μπορούμε να οργανώσουμε βαλκανικές πρωτοβουλίες στις οποίες να συμμετάσχει και η Σερβία πιθανόν για μιά κοινή πολιτική που θα μας οδηγήσει σε οικονομική άνοδο και μετατροπή της ευρύτερης περιοχής σε έναν χώρο δυνατής ανάπτυξης και σταθερότητας για την ΕΕ, και όχι σε μωσαϊκό διαφορών όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Αν δούμε το θέμα και αλλιώς, ο κοινός μας εχθρός είναι η λειτουργία του ΙSIS σε γειτονικές χώρες όπως η Λιβύη, οι υποσαχάριες και η προσπάθεια δραστηριοτήτων στην Τυνισία που μπορεί να σπρώξουν νέα κύματα προσφύγων στην Ευρώπη. Δεν θέλουμε επίσης να δούμε την Τουρκία σε πρόβλημα και αποσυντονισμό, που θα επιθυμούσε το ISIS να προκαλέσει. Οι χώρες της Βαλκανικής, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, έχουν ανάγκη η μία την άλλη και είναι αδιανόητο και μαζί ανόητο να συντηρούμε βλακώδεις και ανούσιες διαφορές στο τραπέζι.

Θα πρέπει να κτίσουμε μιά νέα τάξη συνθηκών και πραγμάτων στην περιοχή μας και είναι καλύτερο η Ελλάδα να είναι ηγέτιδα δύναμη και όχι ουραγός. Η κίνηση της αναγνώρισης λοιπόν της ονομασίας της ΔτΜ με το συνταγματικό της όνομα, μαζί με μιά σειρά επεξηγήσεων και κινήσεων που δεν θα μείωνε το «ego» της Ελλάδας, θα ήταν η αρχή που θα λειτουργούσε ως λάμψη για μιά σειρά θετικών επακόλουθων που πρέπει να σχεδιαστούν σωστά και γρήγορα και να αποτελέσουν τη βάση μιάς συνολικής πολιτικής κίνησης και όχι μόνον ενός γεγονότος που θα μείνει αναξιοποίητο.

ΥΓ. Για όσους σπεύσουν να με ψέξουν για την πρότασή μου αυτή θα ήθελα να σημειώσουν ότι οι κρατική ΕΚΟ και η κρατικά ελεγχόμενη Εθνική Τράπεζα, στις επενδύσεις που έκαναν, ανέφεραν πάντοτε την ΔτΜ με το συνταγματικό της όνομα. Ακόμα περισσότερο, οι κάτοικοι της Ελληνικής Μακεδονίας που συνήθως θίγονται από μιά τέτοια σκέψη, θα πρέπει να αναλογιστούν ότι κατά 80% είναι Έλληνες Μικρασιάτες, Πόντιοι και Ανατολικορουμελιώτες που έφτασαν στην περιοχή πριν έναν αιώνα, έναντι των άλλων Μακεδόνων της ΔτΜ που είναι στην περιοχή που γεωγραφικά ονομάζεται Μακεδονία, από τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Η αποδοχή της έννοιας «Μακεδονία» για το κράτος αυτό, δεν θα έχει καμμία επίπτωση στην ταυτότητα της ελληνικής Μακεδονίας, όπως δεν είχε και η αυτόνομη έννοια «Θράκη» που χρησιμοποιείται από τρείς χώρες.

Facebook Comments