Ο χειμαρρώδης κι απροκάλυπτα ειλικρινής Τάσος Θεοδωρόπουλος – γνωστός και ως TAZ – δηλωμένος γκέι και οροθετικός, δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου εξομολογείται δίχως φόβο και με περισσό θάρρος αλλά και πάθος στο MarketNews.gr. Μιλάει για τον Α. Τσίπρα και την πρόθεση ψήφου του, τις προκλητικές για πολλούς δηλώσεις του όσον αφορά τη σεξουαλική του ταυτότητα και το AIDS, την «ερωτική» σχέση με τη μητέρα του, τον πατέρα του που έχασε νωρίς, το θάνατο της Μαλβίνας, το Σύμφωνο Συμβίωσης και την υιοθεσία, τους γάτους του, τα αισθήματά του προς τις γυναίκες ενώ κάνει ερωτική εξομολόγηση σε πολύ γνωστό δημοσιογράφο και παρουσιαστή καθημερινής εκπομπής.

Τι σχέση έχετε με τη μητέρα σας;

Με τη μαμά; Έχουμε «ερωτική» σχέση. Από τη μία, μπορεί να μη μιλιόμαστε καθόλου ενώ μένουμε μαζί, δηλαδή να φτάσω στο σημείο να λέω «Δεν σε θέλω, δεν μπορώ, είσαι βάρος στη ζωή μου», από την άλλη, αν συμβεί το παραμικρό στην κυρά Σοφία, τρέχω σαν τρελός. Καταρρέω ολόκληρος. Δε διανοούμαι να πάθει κάτι η μάνα μου. Όπως και η ίδια για μένα. Επειδή είμαστε μια μονογονεϊκή οικογένεια – ο μπαμπάς μου είχε πεθάνει όταν πήγαινα πέμπτη δημοτικού – έχουμε ό,τι έχει κι ένα ζευγάρι.

Με τον μπαμπά σας τι σχέση είχατε;

Δεν πρόλαβα να αποκτήσω την σχέση που θα ήθελα να αποκτήσω. Εκ των υστέρων προσπάθησα να ανακτήσω την σχέση μου με τον πατέρα μου. Είναι ένα μεγάλο κενό που έχω μέσα μου. Μαθαίνω σιγά σιγά για έναν αξιαγάπητο άνθρωπο που δεν είχα την ευκαιρία να βιώσω το πόσο αξιαγάπητος ήτανε.

Νομίζω ότι τους εξιδανικεύουμε τους ανθρώπους όταν φεύγουν…

Να σου πω: Το χειρότερο είναι να τους εξιδανικεύουμε όταν μένουνε. Πίστεψέ με. Είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί. Να εξιδανικεύσεις έναν πολιτικό, έναν τραγουδιστή, ένα ίνδαλμα και μετά να σε προδώσει. Όπως θεωρώ την περίπτωση Τσίπρα. Είναι η μεγαλύτερη προδοσία στη ζωή μου. Γιατί έχουμε μεγαλώσει λιγάκι μαζί, έχουμε βρεθεί σε καταλήψεις  και όλο αυτό μου αφήνει μια πτωμαΐνη, στο στόμα μου. Γενικά όσο μιλάς για τις εξιδανικεύσεις, εντάξει μωρέ, είναι μέχρι να σβήσει κι αυτό. Χρειαζόμαστε μύθους.

Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι εξιδανικεύσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως κοινωνία;

Γιατί είμαστε η κοινωνία του θεάματος. Δηλαδή, έχουμε ένα τεκνό, τον Αλέξη, μπροστά στους εβδομηντάρηδες τους άλλους είναι τεκνό κανονικό, έχουμε την κάβλα μέσα μας να δούμε αν αντέχουμε τελικά την Αριστερά; Μιλάμε χρόνια για την Αριστερά και χρόνια η Αριστερά είναι εκτός. Τι θα μπορούσε να συμβεί αν η Αριστερά γίνει πρωθυπουργικό κόμμα; Κι εκεί ο έλληνας έκανε ένα τεράστιο βήμα. Στο να ψηφίσει Αριστερά. Γιατί η Αριστερά στην Ελλάδα έχει συνδεθεί και με πάρα πολλά φοβιστικά πράγματα. Από τον κομμουνισμό, εννοώ, και μετά υπήρχε μια παραφιλολογία γύρω από το όλο θέμα. Οπότε ο Τσίπρας που έχει ξεκινήσει από το ΚΚΕ κιόλας, έχει αγαπηθεί από τις συνεντεύξεις του, από τις συμμετοχές του στις καταλήψεις, από το γενικότερο στυλάκι του προκύπτει ως η ιδανική λύση-σαπουνόπερα. Και όμορφος και νέος και πετυχημένος και αριστερός. Η συνταγή όμως χαλάει, όπως χαλάει και στις σαπουνόπερες, όταν αρχίζει το σενάριο και γίνεται υπερβολικό. Δηλαδή όταν η μάνα του θείου του πατέρα του παππού του γιου, έχει κάνει σεξ με την ξαδέλφη της θείας του μπατζανάκη της γιαγιάς… Ο Αλέξης, δυστυχώς, πριν καν βγει στην εξουσία, άρχισε να δείχνει έναν εαυτό φρικαλέο. Κατά την γνώμη μου. Ένα ντελίριο υπεροψίας, μια εντελώς χαμένη επαφή με την πραγματικότητα και δηλώσεις οι οποίες θα συζητιούνται σαν ανέκδοτα για πολλά χρόνια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φράση ας πούμε «Μπορούμε δεν μπορούμε, θα επαναφέρουμε τον βασικό μισθό» Δηλαδή μπορείτε ή δεν μπορείτε; Κι αφού δεν μπορείτε, πώς θα μπορέσετε; Έκανε διάφορα τέτοια. Ή «Θα αλλάξουμε την Ευρώπη» Αυτό αρχίζει και μου κάνει λίγο ρωμαϊκό όργιο. Δηλαδή στάσου. Πας να γίνεις ηγέτης ενός κράτους δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων που είναι μια κουτσουλιά στον χάρτη της Ευρώπης. Ξαφνικά αισθάνεσαι ο Τσε Γκεβάρα ότι θα αλλάξεις όλη την Ευρώπη; Και φυσικά ξέρεις. Όταν είσαι υπερφίαλος στις υποσχέσεις σου και ξέρεις, ξέρουμε όλοι πως δεν μπορούσε να τις τηρήσει, τόσο πιο γελοίος γίνεσαι στην προσπάθεια των μαλακιών που είπες

Το μεγαλύτερο πρόβλημά σας σήμερα είναι ο Τσίπρας;

Αυτή τη στιγμή; Η μεγαλύτερή μου διασκέδαση είναι που έχω στο σπίτι ένα – πώς το λένε;- αυτό με τα βελάκια που πετάς, έχω βάλει τον Τσίπρα φωτογραφία και τααακ! Εγώ είμαι αριστερός. Αλλά ο Τσίπρας μόλυνε την Αριστερά. Αριστερός με την ευρεία έννοια. Μπορεί να ψηφίσω και Κυριάκο, αλλά είμαι αριστερός. Ο Τσίπρας μόλυνε την έννοια της αριστεράς και την κατέστησε αναξιόπιστη στον κόσμο, στην μάζα. Δηλαδή, όπως το ΠΑΣΟΚ κατακρεουργήθηκε από μόνο του, κι έγινε, πώς να το πω, έγινε σήμα γελοιότητας, έτσι και ο Τσίπρας, γελοιοποίησε τον σοσιαλισμό, είναι γελοίο να μιλάς για ένα πανελλήνιο σοσιαλιστικό κίνημα αυτή τη στιγμή με αυτά που έχει κάνει το ΠΑΣΟΚ, έτσι και ο Τσίπρας διέλυσε την Αριστερά. Παρ’ όλα που επ’ ουδενί δεν είμαι δεξιός, πιστεύω πως είναι πολύ πιο τίμια η Νέα Δημοκρατία. Ξέρεις τι αγοράζεις. Ξέρεις ξεκάθαρα

Αυτή τη στιγμή τι θα ψηφίζατε και ποια είναι η πρότασή σας;

Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα και είναι ερώτημα παγίδα. Δηλαδή, ξέρω πολύ καλά ότι όταν κρίνεις κάτι, ακούγεσαι και λίγο μαλάκας αν δεν έχεις να αντιπροτείνεις κάτι. Μάλλον μας έχουν κάνει όλους μαλάκες γιατί δεν έχω να προτείνω κάτι. Δηλαδή η μέρα των εκλογών που μάλλον πλησιάζει, μου μοιάζει με νύχτα τρόμου. Δεν θέλω να μην ψηφίσω, αλλά δεν ξέρω τι να ψηφίσω. Συνήθως ψήφιζα ΚΚΕ. Αυτή τη στιγμή το ΚΚΕ μου κάνει σαν ένα παλιακό σχήμα δεινοσαύρων το οποίο δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα. Όλα τα υπόλοιπα τώρα κομματίδια και σχηματίδια είναι σαν να μου έχεις βάλει να διαβάσω τις εξεταστικές χημείας της τρίτης Λυκείου, για να καταλάβω πώς είναι αυτή η σύνθεση και από τι αποτελούνται. Γνωρίζω πως δεν είναι ώριμη στάση η αποχή, αλλά αυτή τη στιγμή, για μένα, είναι η πιο αξιοπρεπής στάση που μπορώ να έχω. Δηλαδή αισθάνομαι πως ότι κι αν ψηφίσω, θα προσβάλλω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Πραγματικά. Θα μου πεις «Δεν θα προσβάλλεις όμως γενικότερα το δημοκρατικό πολίτευμα;» Θα απαντήσω πως το δημοκρατικό πολίτευμα, όφειλε από μόνο του ή οφείλουμε εμείς που το αποτελούμε, να το είχαμε συντηρήσει σε μια υγιή κατάσταση. Από τη στιγμή που είναι καρκινοπαθές, εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν είμαι γιατρός. Δεν έχω τις γνώσεις. Δεν είμαι πολιτικός. Διαβάζω, παρακολουθώ, ενημερώνομαι, τσατίζομαι, απελπίζομαι. Δεν έχω την απάντηση. Την ψάχνω, αλλά δεν την έχω. Είναι φοβερά βασανιστικό αυτό, πίστεψέ με. Μπορεί να με βολεύει στο να γράφω αστεία στις στήλες μου, να κανιβαλήσω, αλλά σε προσωπικό πολιτικό επίπεδο σκέψης, είναι βασανιστικό.

Έχετε δηλώσει με περισσό θάρρος – και μπράβο σας γι’ αυτό – ότι είστε οροθετικός.

Ήταν κάτι πολύ αυθόρμητο εκ μέρους μου. Και μετά μου λένε «βγες». Εντάξει λέω, θα βγω σε ένα δύο. Είχα φοβία όχι για την κατάσταση, γιατί είναι δεδομένη, είχα φοβία για το πώς θα διαχειριστώ ένα θέμα το οποίο δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά αφορά κα σε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων, οπότε θα πρέπει να το χειριστώ σωστά οπότε να μην προκαλέσω κακό σε αυτό τον μεγάλο αριθμό ανθρώπων.

Ο στόχος της δήλωσή σας τότε, όταν την κάνατε ήταν προφανώς αυτό που λέτε τώρα: Είχατε πίσω σας ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων και με αυτή σας την δήλωση δεν θέλατε προφανώς να βοηθήσετε μόνο τον εαυτό σας.

Τον εαυτό μου τον είχα βοηθημένο. Από την αρχή. Δηλαδή πέρα από ένα πολύ πολύ σύντομο διάστημα, ένα μήνα που μπορώ να σου πω, που εντάξει κοπανήθηκα από κλάματα, στα πατώματα, αμέσως η επόμενη σκέψη μου ήταν «ρε μαλάκα αφού έχεις deadline για το κείμενο στην εφημερίδα» δηλαδή ξέρεις, κανονικά μπήκα στην ψυχολογία αυτή, πέρασα ένα δύσκολο διάστημα γιατί ενώ δεν ήμουν πλέον φορέας, ασθένησα, έβγαλα kapozi, είχα σημαδάκια και αναγκαζόμουν να φοράω μακριά μπλουζάκια. Η μάνα μου δεν μου το έλεγε, σπάραζε να με βλέπει. Εγώ ήμουν στη σχολή με κοντομάνικο, εκείνη σπάραζε αλλά το είδα οκ. Όταν δίπλα σου έχεις έναν εικοσιπεντάρη που θα μείνει παράλυτος από ένα ατύχημα από μηχανή, έναν καρκινοπαθή που θα πεθάνει, ο φορέας του Aids δεν πεθαίνει, μία γιαγιά η οποία πρέπει να τρέχει κάθε μέρα από Κόρινθο στην Αθήνα για να κάνει αιμοκάθαρση, εκεί αρχίζεις και βάζεις μέτρα και σταθμά. Εμένα η δουλειά μου ήταν να γράφω, από την αρχή ήμουν ανοιχτά gay – όχι με την έννοια του ακτιβισμού, δηλαδή όχι ακτιβισμός για τον ακτιβισμό, δεν υπήρξα ποτέ ακτιβιστής – απλά προσπαθούσα μέσα από ότι έγραφα και το βασικό μου στοιχείο είναι η κριτική κινηματογράφου, να γράφω όπως θα έγραφε ένας straight, ανάλογα δηλαδή. Θυμάμαι ότι διάβαζα κάποιον και έλεγε τι μουνάρα είναι η Εμμανουέλ Μπεάρ και γράφω κι εγώ την επόμενη εβδομάδα γιατί το βρήκα πάρα πολύ bulger,χυδαίο χάλια η ταινία, αλλά ο κώλος του Βαντάμ αξίζει για πεντάρι και είχα βάλει πέντε στα πέντε σε μια ταινία του Jean Claude Van Damme. Εννοώ πως ήμουν πάντα ανοικτός. Οπότε τι γίνεται; Ξαφνικά γίνονται…. Αυτό ήταν όλο για πλάκα.

Ποτέ μου δεν είχα στο μυαλό μου πως θα ήμουν αναγνωρίσιμος σαν όνομα στον χώρο της δημοσιογραφίας. Ότι το είχα καταλάβει το ήξερα. Δεν θα πω ψέματα. Προφανώς αυτό που έκανα, έβγαλα κάτι πολύ ανοιχτά χωρίς να είναι ο αυτοσκοπός. Κατάλαβες; Δηλαδή έβγαλα το γκειλίκι μου, αλλά όχι επί τούτου. Μετά άρχισε να γίνεται και επί τούτου φυσικά γιατί αποκτάς υποχρεώσεις. Γιατί όταν σου έρχονται  e–mail από παιδιά από την επαρχία και σου λένε «Μας δίνεις ζωή, μας δίνεις ελπίδα ή εδώ που ζούμε δεν μπορούμε καν να μιλήσουμε και αν ο πατέρας μας το μάθει θα μας κρεμάσει από την πόρτα» και βλέπουν ότι κάποιος μπορεί να είναι υγιής, μπορεί να είναι επιτυχημένος στη δουλειά του χωρίς να έχει πρόβλημα με την σεξουαλικότητά του, αυτό τους δίνει μια ελπίδα. Μπορεί αυτό λοιπόν να  είχε ξεκινήσει για πλάκα, για πλάκα εννοώ φυσιολογικά, έγινε μια υποχρέωση. Καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να πεις ότι μαλακία θέλεις, ότι σε ακούνε. Εγώ τρόμαξα, πραγματικά. Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έχω ένα κοινό που με ακολουθεί δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ό,τι μαλακία μου έρχεται να γράψω. Και χρόνο με τον χρόνο άρχισε να ριζώνει μέσα μου η ιστορία του να βγω να πω ξεκάθαρα να πω ότι είμαι οροθετικός διότι αλλιώς θα πούνε ότι είμαι ψεύτης. Δηλαδή τα εννοώ ψεύτης. Από τι μία έδινα ας πούμε συμβουλές σε παιδιά στο internet στο facebook, από την άλλη αυτό και μην ανησυχείς και δεν υπάρχει τίποτα και μου λέγανε «Μα φοβάμαι μήπως έχω κολλήσει Aids» είπα «Για στάσου ρε μαλάκα δηλαδή αν ήσουν και ειλικρινής σε όλη σου τη ζωή και εδώ και δώδεκα χρόνια που είσαι φορέας κωλώνεις να βγεις να το πεις; Τι μαλάκας είσαι και τι μαγκιά πουλάς τελικά;» Και έτσι ένα βράδυ, λίγο πιο χαρωπός από το ποτό, μπήκα στο facebook και είπα «Γεια σας αγόρια και κορίτσια, αυτό μου συμβαίνει εδώ και δώδεκα χρόνια. Συνεχίζω να ζω, είμαι χαρούμενος, ερωτεύομαι, δουλεύω, ξυπνάω, κοιμάμαι, παίρνω τα χάπια μου που παίρνω για αυτό το πράγμα, τίποτα άλλο»

Έχετε καταγγείλει την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα σχετικά με την διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής.

Καλά. Την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μπορείς να την καταγγείλεις για πάρα πολλά πράγματα. Ακόμα και τώρα μπορώ σε πέντε λεπτά να σου βρω δεκαπέντε. Αλλά δεν ήταν καταγγελία απέναντι στην κυβέρνηση συγκεκριμένα που βασικά ήταν, Aλλά ήταν καταγγελία απέναντι στο απαράδεκτο φαινόμενο των νοσοκομείων, τα φάρμακα του HIV τα οποία κοστίζουν πάρα πολύ ακριβά, 1500, 1700 ευρώ, διατίθενται από τα φαρμακεία των νοσοκομείων μόνο. Δεν υπάρχει κανένας φαρμακοποιός που θα το έχει. Και ξαφνικά, εκεί μέσα στην όλη αναμπουμπούλα, δεν υπάρχουν φάρμακα. Και όχι μόνο δεν υπάρχουν φάρμακα, δεν υπάρχουν και αντιδραστήρια αίματος. Δηλαδή το πράγμα γίνεται μπουρδέλο. Κι εντάξει, άσε με εμένα μου είμαι σε μια πολύ κατάσταση υγείας. Αλλά υποτίθεται ότι, όχι υποτίθεται ,αν έχεις υποψία ότι έχεις έρθει σε επαφή με μολυσμένο αίμα, με αίμα που έχει HIV, μέχρι 48 ώρες από την ώρα που το έχεις καταλάβει, μπορείς να ξεκινήσεις αγωγή, εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες. Πού να την ξεκινήσεις αγάπη μου την αγωγή  ή πού να πάει ο χρόνια ασθενής να κάνει εξετάσεις να δει σε τι επίπεδα είναι το HIV στο αίμα του, την ώρα που τα θεραπευτήρια δεν λειτουργούν; Πιστεύεις ότι μπορούμε να περιμένουμε εξάμηνο για να βγουν τα αποτελέσματα; Για να δούμε σε τι επίπεδο είναι;

Αυτή τη στιγμή ποια είναι η κατάσταση;

Συμμαζεμένα για τα μάτια του κόσμου, μπουρδέλο. Δηλαδή δεν υπάρχουν αυτό που λέμε κραυγαλέες ελλείψεις, αλλά είναι όλα σε μια πώς το λένε, στην άκρη του νήματος. Τα αντιδραστήρια δεν λειτουργούνε. Σου λέω, έκανα εξετάσεις πριν από εφτά μήνες και ακόμα δεν ξέρω τι όγκο φορτίο έχω. Σίγουρα θα έχω αρνητικό γιατί πάντα είχα αρνητικό, αλλά δεν είμαι εγώ μόνο. Είναι ένας ο άλλος που θέλει να ξέρει γιατί είναι στην κόψη του ξυραφιού. Υπάρχουν αρκετοί γιατροί που είναι απλησίαστοί ή/ και εθρικοί, όχι όλοι φυσικά. Ο δικός μου ο γιατρός είναι ένας άγγελος. Έχει πεντακόσια άτομα και είναι όλα σαν οικογένειά του. Παρ’ όλα αυτά είναι πάρα πολύ αστείο, αστείο και τραγικό αν θέλεις, ότι η μεγαλύτερη προκατάληψη βγαίνει από τους ίδιους τους γιατρούς. Εννοώ πως μου έχει τύχει να είναι βραδιά που πίνει και τρώει παρέα γιατρών να γυρίσει ένας εξ αυτών και να πει «Σιγά ρε τους μαλάκες, καλά πάθανε και το κολλήσανε. Θα τρέχουμε εμείς για χάρη τους;». Ιατρική επίδειξη αγωγής και ευαισθησίας.

Έχετε αντιμετωπίσει τέτοιου είδους φαινόμενα στην καθημερινότητά σας και αν ναι με τι συχνότητα;

Για να είμαι ειλικρινής: Σίγουρα έχω αντιμετωπίσει, αλλά πίστεψέ με, είναι τόσο πίσω στο μυαλό μου που δεν τα θυμάμαι. Δηλαδή, τα αντιμετωπίζω όταν γίνονται, σπάνια, δεν έχω δει πολλά, αλλά μετά, επειδή υπάρχουν τόσα πράγματα να κάνω. Τώρα δηλαδή αυτό που είσαι εδώ στην εφημερίδα μου λέει ο άλλος περιμένει τέσσερεις η ώρα περιμένει από μένα ένα κείμενο και στις μία και μισή μου σκάει ένα φαινόμενο bulling πάνω στο HIV στα αρχίδια μου, έχω να παραδώσω κείμενο στις τέσσερεις. Δεν έχω καν το περιθώριο να το σκεφτώ. Μπορεί μετά να το σκεφτώ, να στεναχωρεθώ, αλλά ως εκεί. Δεν θυμώνω. Στεναχωριέμαι, ναι. Δεν θυμώνω… Τι μαλακίες. Θυμώνω κιόλας. Αλλά με έναν πολύ εσωτερικό τρόπο. Λέω γιατί τώρα; Με βλέπεις, με ξέρεις, κατουράμε στην ίδια τουαλέτα. Ήδη έχεις ψιλοκαταλάβει την φάση μου όταν βλέπεις να βγάζω το κουτί με τα χάπια μέρα μεσημέρι στο γραφείο. Και ξαφνικά σε πιάνει η φοβία; Αλλά δεν μπορώ να θυμώσω, γιατί η αιτία είναι κάτι που είναι φυσιολογικό στον άνθρωπο. Καταλαβαίνεις τι σου λέω. Δεν μπορώ να τον κατακρίνω την φοβία του. Μπορώ να κατακρίνω όμως την κοινωνία που δεν κάνει τίποτα για να καταπολεμήσει αυτή την φοβία. Είναι διαφορετικό.

Πώς το μάθατε ότι είστε οροθετικός;

Με τον πιο απλό τρόπο. Υπάρχει τεστ.

Κάνατε εξετάσεις; Το υποπτευθήκατε;

Κοίταξε. Όχι την πρώτη φορά. Είχα μια ελεύθερη σεξουαλική ζωή. Λάτρευα το ξενύχτι, το σεξ, τους δρόμους. Όλο το πακετάκι αυτό της άγριας rock’ n roll εφηβείας. Κάποια στιγμή αρχίζει ο φίλος μου ο Χ. να μου λέει «Θέλω να σου πω κάτι. Είμαι φορέας» Ωραία. Αρχίζει ο Ψ. «είμαι φορέας». Αρχίζει ο Γ. «είμαι φορέας» Είπα μαλάκα δεν γίνεται, σου είχε έρθει σημαδάκι από τον Θεό που μου έλεγε «τρέχα να τελειώνεις και εσύ». Ήταν κωμικοτραγικό. Ήταν και η μάνα μου και περίμενε. Ήμασταν καμιά εικοσιπενταριά άτομα μέσα στον θάλαμο. Παπαδόπουλος, εντάξει. Γεωργιάδης, εντάξει. Μαλακόπουλος, εντάξει. Από τους εικοσιπέντε έχουμε μείνει δυο τρεις. Δεν χρειάζεται να είσαι και μαλάκας. Σηκώνομαι εγώ με ύφος αυτοσαρκαστικό βγαίνω έξω και λέω ¨Μάλλον κυρά Σοφία έχουμε πρόβλημα» Μου λέει η μάνα μου που το περίμενε λέει πως το μόνο πρόβλημα είναι πως έχεις χεστεί από τον φόβο σου, μπες μέσα. Μπαίνω μέσα. «Θεοδωρόπουλος. Κύριε Θεοδωρόπουλε , μην πανικοβληθείτε, μπορεί να μην είναι αυτό ακριβώς, θα κάνουμε και κάποιες άλλες εξετάσεις» Ναι και ξέρετε τους λέω «Τρεις τον κλαίγανε και μια μοιρολογούσε» «Μην πανικοβάλλεστε. Μπορεί να μην  είναι και έτσι…» Αυτοί φοβότανε γιατί υπήρξαν και περιστατικά που ο άλλος πήδηξε από το μπαλκόνι. Με πήρανε από το χεράκι, με πήγανε στον ψυχολόγο, κανονικά. Αυτό όλο το βρήκα πάρα πολύ αστείο. Δηλαδή ήξερα τι έχω. Ήξερα… Υπολόγιζα τι έχω να αντιμετωπίσω. Ήμουνα προετοιμασμένος οπότε όλη αυτή η μπουρδολογία με τον ψυχολόγο κ.λ.π ήταν περιττή. Ήταν ένα καθωσπρεπιστικό κάτι. Και το λέω περιττό γιατί αν πραγματικά νοιαζόταν το κράτος για την ψυχολογία των φορέων του HIV θα είχε δομές συγκεκριμένες. Οι δομές αυτή τη στιγμή είναι μόνο από μη κυβερνητικές οργανώσεις υπάρχει υποστήριξη ψυχολογική. Υπάρχουν άνθρωποι με HIV που έχουν λαλήσει. Είναι απόλυτα λογικό. Δεν το δέχεσαι αυτό το πράγμα σαν πληροφορία του «Τι έφαγες αγάπη μου;» « Έφαγα ρεβύθια» Υπάρχουν άνθρωποι που οι οικογένειές τους οι ίδιες τους έχουν διώξει από το σπίτι.

Η δική σας η μάνα πώς αντιμετώπισε αρχικά το ότι είστε gay και μετά πως είστε οροθετικός;

Το ότι ήμουν gay είναι rock’ n roll συναυλία. Ήμουν δευτέρα Λυκείου προς Τρίτη και τότε με τον Αλέξη(Τσίπρα) συνεργαζόμασταν για να κάνουμε καταλήψεις. Εγώ στο 16 και ο Αλέξης στο Πολυκλαδικό και βρισκόμασταν μαζί. Τα βράδια έβαζα μαξιλάρια στο κρεβάτι μου και την έσκαγα για μπάλα, για οτιδήποτε και επέστρεφα στις επτά το πρωί. Έκανα ότι κοιμάμαι, ξύπναγα εφτάμισυ, οκτώ ήμουν στο σχολείο. Κάποια μέρα λοιπόν, γυρίζοντας επτά και κάτι στο σπίτι, βλέπω τα φώτα αναμμένα και λέω «τσααακ την πουτσήσαμε τώρα» .Ανεβαίνω επάνω, είναι η κυρία Σοφία και αρχίζει «Αγόρι μου πες μου τι σου συμβαίνει, ξέρω τι συμβαίνει» , «Αγόρι μου πες μου τι σου συμβαίνει, ξέρω τι συμβαίνει» , «Αγόρι μου πες μου τι σου συμβαίνει, ξέρω τι συμβαίνει»…. Κλειδώνω την πόρτα, γιατί είμαι και οπερατικός εγώ αν δεν έχω το δράμα δεν μπορώ και βάζω θυμάμαι Iron Maiden στο τέρμα που δεν άκουγα heavy metal το «Τwo minutes to midnight” , ανοίγω την πόρτα με μία πόζα τουλάχιστον Σοφία Λόρεν με το τσιγάρο και λέω «Άκου να δεις Σοφία, του γιου σου του αρέσει να γαμιέται με άντρες και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει με τίποτα στον κόσμο»

Δεν έπαθε εγκεφαλικό;

Κανονικά. Ξέρεις, έπεσε, ξεράθηκε. Η σχέση μας όμως δομήθηκε με πάρα πολλή αγάπη. Δηλαδή μετά από τόσα χρόνια ζύμωμα και όντας μονογονεϊκή οικογένεια, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως δεν ήταν το θέμα της ομοφυλοφιλίας που την ενοχλούσε, εξάλλου μετά από αυτές τις δηλώσεις και όλα αυτά είχε πλέον συνηθίσει. Μπορώ να πω πως μερικές φορές καταλαβαίνω πώς αισθάνεται η ίδια που είναι εσωτερικά κομμουνίστρια, τι να πω, όταν κατεβαίνει από την πολυκατοικία και κάποια λέει «Α, η μάνα του πούστη με το Aids.» Προσπαθώ να μπω μέσα της, αλλά σε προσωπικό επίπεδο ήταν πολύ μαγκάκι. Πάρα πολύ. Δηλαδή δεν ξέρω πόσο υπέφερε. Υπέφερε σίγουρα, αλλά δεν άφηνε να καταλάβω τίποτα. Τον πόνο της τον πέρασε πολύ εσωτερικά και γι’ αυτό σου λέω ότι το δίπλωμα της μνήμης τα κάνει όλα εύκολα και σύντομα. Που εκείνη την εποχή δεν ήταν καθόλου σύντομο, καθόλου εύκολο. Αλλά στο δίπλωμα της μνήμης, στην ηλικία που είμαι μου φαίνονται σαν κάτι που έχει σβήσει.

Θα κάνατε σύμφωνο συμβίωσης;

Φυσικά.

Θα υιοθετούσατε παιδί;

Μεγάλη μου επιθυμία, αλλά δεν θα το έκανα για ένα μόνο λόγο: Επειδή είμαι πολύ ανώριμος. Έχω μεγάλη επιθυμία να μεταδώσω σε έναν νέο άνθρωπο σε ένα βρέφος όταν μεγαλώσει, τις εικόνες μου, τα βιβλία μου, τους δίσκους μου, τις ταινίες μου, αυτά που θεωρώ όμορφα στη ζωή γενικότερα, την αγάπη. Το έχω τεράστια επιθυμία. Από την άλλη επειδή γνωρίζω πως είμαι απροσάρμοστος και οριακή προσωπικότητα, δεν μπορώ να ρισκάρω στο να έχω ένα παιδί. Και straight να ήμουνα. Δεν έχει σχέση με το γκεϊλίκι αυτό. Έτσι; Να έχω ένα παιδί στο οποίο θα μεταφέρω νευρώσεις. Γιατί από την εμπειρία μου, σχεδόν όλοι μας, το 75% του χαρακτήρα μας αποτελείται από νευρώσεις που μας φορέθηκαν. Οι ενοχές, οι φοβίες. Θα υιοθετούσα παιδί, ή θα υιοθετήσω παιδί αν θελήσει ο οποιοσδήποτε να το κάνω, μόνο όταν αισθανθώ πως πραγματικά έχω έρθει σε ισορροπία με τον εαυτό μου και μπορώ να προστατέψω έναν άνθρωπο. Είναι ο ίδιος λόγος που δεν κάνω και σχέσεις.

Δεν έχετε σχέση;

Όχι, δεν έχω σχέση. Δεν έχω σχέση, γιατί δεν θέλω να τον διαλύσω τον άνθρωπο τον άλλον. Θα τον βασανίσω σε βαθμό κακουργήματος.

Πόσα χρόνια έχετε να κάνετε μόνιμη σχέση;

Πολλά. Εκεί μπορεί να παίζει και ένα άλλο θέμα. Πιτσιρικάς ερωτεύτηκα πάρα πολύ έναν τύπο σε σημείο ακραίο. Σου είπα. Είμαι drama queen. Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Με τις μουσικές μου, τα δράματα, με χτυπήματα στις πόρτες τα μεσάνυχτα… Πώς είναι τα Κόκκινα φανάρια «θα φαρμακωθώ» κάπως έτσι. Εκείνο το πράγμα δεν πήγε καλά. Εγώ συνέχιζα να προσπαθώ στα φόρτε της πιτσιρικαρίας αλλά και την καύλα της σεξουαλικής επιθυμίας ταυτόχρονα. Δηλαδή, μία ήθελα σχέση και μία ήθελα να κάνω σεξ. Όλα αυτά μπερδεύτηκαν κάπως, περάσανε τα χρόνια και κάποια στιγμή μέσα μου κλείδωσε αυτό. Δεν κλείδωσε η επιθυμία του να κάνω σχέσεις. Την έχω. Κλείδωσε το κυνήγι της σχέσης. Αν είναι να έρθει, με μεγάλη χαρά και να δει ο άνθρωπος πως θα τον τρελάνω. Αν είναι να μην έρθει, ας μην έρθει. Η αγάπη είναι κάτι που δεν χωράει σε σύμφωνα, σχέσεις, γάμους. Η αγάπη υπάρχει. Και σου λέει άθεος τώρα. Άθρησκος μάλλον. Δόξα τω θεώ έχω λάβει κι έχω δώσει. Παραλειπόμενα  υπάρχουν πάρα πολλά. Στη ζωή υπάρχουν. Εκεί είναι η περιπέτεια. Εκεί είναι η μαγκιά. Εκεί είναι η καύλα του πράγματος. Στο τι θα γίνει. Αυτή τη στιγμή, μπορεί να έχει τελειώσει η συνέντευξη και ξαφνικά την ώρα που φεύγεις να μπει μέσα ο έρωτας της ζωής μου.

Δεν σας άρεσαν ποτέ οι γυναίκες;

Τις γυναίκες τις λατρεύω σε βαθμό κακουργήματος. Έχω βρεθεί με παρέα φιλενάδων μου που κάποιος μεθυσμένος χυδαία προκαλεί και εκεί που ήμουν η χαζή αδελφούλα, βγαίνει ένα μπάσο «Μαλάκα κάντην, γιατί θα σου γαμήσω ότι έχεις και δεν έχεις. Τώρα όμως, με ακούς; Τώρα μαλάκα» Και με κοιτάζει η Τούλα. Τις γυναίκες τις λατρεύω και σαν αισθητική και σαν όντα και αν το πάρεις και φροϋδικά, η Σοφία μου το έχει πει αυτό, η μάνα μου, ότι ίσως είναι ένας από τους λόγους που δεν έλκομαι σεξουαλικά από τις γυναίκες είναι ότι λόγω της μαμάς μου τις αγιοποίησα. Ενώ είμαι βρωμόστομας, πολύ βρωμόστομας, αν αρχίσεις να μου μιλάς «με γάμησε και μπήκε έτσι» θα πω «εεε σταμάτα, το παραχέσαμε» είμαι πιο παραδοσιακός ξαφνικά. Τελείωσε. Αλλά τις αγαπάω πολύ τις γυναίκες. Πάρα πολύ. Δηλαδή πρώτα πρώτα είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος με το σινεμά. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει σινεμά χωρίς γυναίκες. Χωρίς μορφές. Χωρίς την Μπριζίτ Μπαρντό στις Κάννες. Χωρίς την Μελίνα. Μην πάμε σε κλισέ τώρα. Χωρίς την Γκρέτα Γκάρμπο. Χωρίς την Ρίτα Χέιγουορθ. Δεν θα μπορούσε. Είσαι τρελή; Δεν γίνεται. Έβλεπα τις προάλλες το λεσβιακό, αχ πώς λέγεται, με την Κέιτ Μπλάνσετ που είναι μια λεσβιακή, ερωτική ιστορία αυτό που λένε…μνάρα και έχει η Μπλάνσετ έναν ηδυπαθή τρόπο να ανοίγει την κασετίνα με τα τσιγάρα και να καπνίζει. Είναι sixtees ταινία. Ήθελα να βγω έξω να καπνίσω. Δεν μπορούσα. Είναι μαγικό. Αισθησιακό. Αισθησιογόνο.

Τι άλλο θα θέλετε να μου εξομολογηθείτε;

Τι άλλο θέλουμε; Μισώ του κόσμου την βία κι απονιά. Επίσης, τώρα που έχουμε και στην Eurovision πολιτικό τραγούδι, είμαστε πρωτοπόροι και σε αυτό. Σε αντρικούς στόχους ερωτικά αυτή τη στιγμή έχω τον κύριο Μπογδάνο ο οποίος δεν… Δεν αποκλείεται, αλλά θα τον φέρω σε σημείο να πάρει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον μου. Δηλαδή να μην μπορώ να τον πλησιάσω στα 1500 μέτρα. Τον αγαπάω πάρα πολύ. Τον αγαπώ γιατί αυτό που ερμηνεύουν οι άλλοι πάνω του ως ξιπασμό ή θράσος ή εξυπνακισμό, για μένα είναι απλά ένα παιδικό παιχνίδι. Απλά έχουμε τόσο όλοι χωθεί αηδιαστικά μέσα στην σοβαροφάνεια και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τίποτα. Ακόμα και οι Αμερικάνοι που είναι πολιτικά ορθοί αν δεις τα σόου τους, τις συζητήσεις που κάνουν, τις συνεντεύξεις δεν έχουν όριο. Έχει μια στήλη το Empire, ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά περιοδικά του κόσμου που λέγεται “how much is a pint of milk” που σημαίνει πόσο κοστίζει ένα pint γάλακτος. Το pint δεν ξέρω πώς μεταφράζεται. Οι ερωτήσεις είναι συγκεκριμένες και δεδομένες. Μια από τις ερωτήσεις που απευθύνει από τον πιο μικρό μέχρι και τον Άντονυ Χόπκινς είναι «Σε διαβάθμιση από το ένα ως το δέκα, πόσο τριχωτός είναι ο κώλος σας;»  Αυτό αν το κάνει κάποιος στην Ελλάδα, έχει γίνει σκάνδαλο. Είτε σε έχει διώξει ο συντευξιαζόμενος ή σε λένε μαλάκα και επιδειξιομανή. Εγώ αυτό γουστάρω στον Μπογδάνο. Πολλές φορές του κάνω ακραίες ερωτήσεις και επιθέσεις μέσα από το facebook.

Να ζηλεύει δηλαδή η επίδοξη/επόμενη γυναίκα του;

Δεν το βλέπω. Ειδικά με την κοιλιά που έχω κάνει. Όχι. Άλλωστε για να είναι μια γυναίκα δίπλα του έχει μάθει πια. Δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να σταθεί εύκολα κάποιος δίπλα στον Μπογδάνο. Με καμία Παναγία. Η γυναίκα που θα καταφέρει να παραμείνει ουσιαστικά δίπλα του έχει ενεργοποιήσει όλες τις ακτίνες που υπάρχουν για να δεχθεί το φαινόμενο Μπογδάνος. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ ένα απόγευμα που θα γυρνάει από τη δουλειά στο σπίτι, με την φόρτιση του ότι έχει γίνει, πώς μεταμορφώνεται σε κανονικό άνθρωπο. Θα ήθελα να δω αυτή την ανατροπή.

Μετά του ζήτησα να πάμε και να βγάλουμε φωτογραφία. Βγήκαμε στο μπαλκόνι της εφημερίδας που εργάζεται και κυριολεκτικά με λαχτάρησε… Σκαρφάλωσε στα κάγκελα ενώ βρισκόμασταν στον έβδομο όροφο. Έχω υψοφοβία, άρχισα να τσιρίζω. Τον φωτογράφισα και κάνοντας μία γενική συζήτηση μου είπε τι θεωρεί ως μεγαλύτερη διαστροφή:

Το μόνο που δικαιολογώ σε άνθρωπο που δεν αγαπάει τα ζώα είναι να έχει μια φοβία από μια εμπειρία. Αλλά άνθρωπος που δεν αγαπάει τα ζώα γενικότερα, είναι κακός. Δεν τον εμπιστεύομαι ούτε για χαιρετισμό. Ούτε για τίποτα. Θεωρώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαστροφή από το να μην αγαπάς τα ζώα.

Έχω δύο γάτους και τους αγαπώ πολύ. Είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που με ρώτησες πριν. Στην υιοθεσία. Εντάξει στους γάτους δεν μπορώ να μεταφέρω γνώση και βιβλία, αλλά και μόνο η αίσθηση ότι μεταδίδεις αγάπη, όταν τον βλέπω που κοιμάται βρε παιδί μου και αισθάνομαι ότι αισθάνεται ασφαλής, αισθάνομαι ότι κάτι καλό έχω κάνει. Ο ένας ξεκίνησε ως Αλούπης, επειδή η μαμά αγαπάει πού την Αίγυπτο και δεν μπορούσε να θυμηθεί ποτέ τον Ανούβι, τον έλεγε Αλούπη. Έτσι τον βγάλαμε Αλούπη, αλλά μετά της άρεσε πολύ το Ιούλιος, το Ιούλιος έγινε Ντούλης και διάφορα άλλα που δεν θυμάμαι. Βάρβαρο τον φωνάζω, οτιδήποτε. Κάσιους Κλέυ… Ο άλλος είναι ο Γαριμπάλντι που τον βρήκα στα σκουπίδια. Κι οι οι δυο είναι ιταλοί, δεν ξέρω, κάτι έχω μέσα μου. Τον Γαριμπάλντι στην αρχή τον λέγαμε Πράγμα, ήταν ένα πράγμα γεμάτος μύξες και μάτια που του βάζαμε χαμομήλι. Μπάτμαν επειδή είναι γκρίζος, α και Φαφούτη, επειδή όπως κλείνει το στοματάκι του τα δυο δοντάκια του βγαίνουν έτσι και τον λέμε Φαφούτη.

Βέβαια είμαι και ακραία λογικός όπως και η μάνα μου, μας πιάνουνε τα χίλια δύο. Κι εμείς λέμε τα γατιά, αλλά τα παιδιά στην Ειδομένη και στην Βενεζουέλα αυτό… Η μάνα μου έχει γυρίσει από τον δρόμο κλαίγοντας και της είπα «Τι έγινε;» Είχε δει έναν ναρκομανή στην Ομόνοια, τον είχε πλησιάσει και παραλίγο να τον φέρει σπίτι. Έχουμε μεγάλη αυτή με την έννοια της αγάπης. Γενικότερα. Ακόμα και με τα γατιά. Αισθανόμαστε ενοχή που βγαίνουμε στον δρόμο και βλέπουμε ψωρογατάκια που έχουν μέσο όρο ζωής δύο χρόνια, κάπου εκεί είναι για τα γατιά του δρόμου, και εκεί είναι η τρέλα του ανθρώπου. Που από τη μια θες να πας στο σπίτι να φέρεις τροφή και από την άλλη φοβάσαι πως θα σε πουν ψωνάρα και γατοπαλαβιάρα. Ο κόσμος το βλέπει έτσι. Και η Σοφία το έχει θεσπίσει πλέον. Όπου πάμε, είτε στο Μέγαρο είτε όπου στο διάολο να έχουμε μια σακούλα με ξηρή τροφή μέσα.

Κι εγώ έχω στην τσάντα μου πάντα ξηρά τροφή. Και το παιχνίδι του σκύλου μου του Πομ που έχει πεθάνει και από όσο ακούτε κάνει και χαρακτηριστικό ήχο.

Σοβαρολογείς; Το έχουμε κάνει κι εμείς αυτό. Με τον θάνατο έχω μεγάλο θέμα. Χέζομαι πάνω μου με την έννοια του θανάτου και από την άλλη προσπαθώ σαν ώριμος ενήλικας να την αποδεχτώ ως κάτι που είναι αναπόφευκτο. Ξέρεις. Ή να μάθω από αυτό, γιατί μαθαίνεις από αυτό. Δεν είσαι για πάντα. Μαθαίνεις να αποθησαυρίζεις τη στιγμή. Αλλά πιο πολύ από τη δικιά μου εξαφάνιση από την ζωή, δεν μπορώ να διανοηθώ να φύγει η Σοφία. Εκεί μπορεί να την βαρέσω πολύ άσχημα. Αυτό τρέμουν και οι φίλοι μου. Δεν τρέμουν μη πεθάνω εγώ. Η μαμά είναι εβδομήντα πέντε τώρα. Πολλές φορές παίρνει τηλέφωνο και λέει «Τι κάνει η μαμά σου;» «Την τσιμέντωσα στο υπόγειο. Δεν ξέρω, δεν ξέρω τίποτα, δεν έχω καμία ευθύνη»  Έχουμε αυτή την σουρεαλιστική σχέση. Σκέφτομαι τον θάνατό της. Ακόμα και για τους γάτους. Είναι έξι χρονών. Έχουν ακόμα χρόνια να ζήσουν. Αλλά ρωτάω τι κάνουν τα ζωντανά όταν πεθάνουν. Το βάζω στο νου μου. Με τη μαμά μου είμαστε έτοιμοι να υπογράψουμε συμβόλαιο καύσης. Για την ίδια. Αλλά και για μένα. Όποιος φύγει πρώτος δηλαδή. Θεωρούμε και οι δύο, όχι απλά αισχρό, χυδαίο, βάρβαρο, την πιο άσχημη πλευρά της εκκλησίας. Η Εκκλησία γενικά είναι κάτι που λες και θέλει να σε κάνει να μην πιστέψεις στον Θεό. Όσο καλή διάθεση και να έχεις να πιστέψεις, με τις παπαριές της εκκλησίας θέλεις να γίνεις άθεος. Κανονικά. Αυτή την αισχρότητα της ταφής, της εκταφής και λοιπά δεν επιτρέπω να την ζήσω από τη μαμά μου, ούτε η μαμά μου να τη ζήσει από μένα. Και για μένα αυτό είναι ένα θέμα πολύ σημαντικό που το περνάμε όλοι λίγο στο ντούκου.

Πώς αντιμετωπίσατε το θάνατο της Μαλβίνας Κάραλη με την οποία είχατε τόσο στενή σχέση;

Νομίζω πως δεν θα είμαι ποτέ πια ο ίδιος άνθρωπος μετά την γνωριμία μου και την φυγή της Μαλβίνας. Και να σου πω κάτι; Δεν θέλω να είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Για μένα η Μαλβίνα ήταν… Ακόμα κι όταν ζούσε, αν και για μένα ζει. Με έναν φίλο μου κάναμε πλάκα όταν γινόταν σουρεαλιστική, λέγαμε «Φύγε», σαν να μας παρακολουθούσε. Ακόμα και στη βιολογική μου ζωή, ήταν ένα φάσμα, μια φιγούρα που δεν…

Στην εκκλησία όταν άκουσε κηδεύουμε σήμερα την Μαρία Μαλβίνα κ.λ.π. είχα έναν γκόμενο δίπλα μου ο οποίος με κράταγε κανονικά γιατί έτρεμα, κι όταν βγήκα έξω έρχεται ο Κραουνάκης και μου λέει, εγώ δεν είχα καταλάβει. Έβγαλα ένα ουρλιαχτό. Μου λέει ο Σταμάτης «Αγάπη μου, εσύ σήμερα έκλαιγες για όλους μας.» Μετά από χρόνια έμαθα πως η Μαλβίνα έπαιρνε τη μάνα μου στις τέσσερεις το πρωί και δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Αφού της έλεγε τα γκομενικά της, η μάνα μου να ακούει στον ύπνο της τα γκομενικά της Μαλβίνας, μετά έπαιρνε εμένα. Και «Κυρία Σοφία, να σας πω κιόλας; Ο Τάσος όμορφο παιδί, έξυπνο είναι, με τους ανθρώπους γενικά αγαπησιάρης είναι. Μα με την ταβερνιάρισσα;» Εγώ είχα καψουρευτεί κάποιον που είχε εστιατόριο. Η Μαλβίνα πήγαινε πολύ τους λαικούς ανθρώπους, αλλά είχε φρικάρει επειδή η ταβέρνα ήταν αυτό που λέμε nouveau μοντέρνα ελληνική κι εκεί που είχαν τα ντολμαδάκια και τους μεζέδες, ο άλλος για να κάνει επίδειξη, έφερε δέκα Moet. Με το που βλέπει τις σαμπάνιες η Μαλβίνα σου λέει δεν πάει η σαμπάνια με ελληνικό μεζέ. Εκεί ήταν η Μαλβίνα. Η χλίδα μια χαρά. Αλλά δεν θα συνδέσεις την κουρελού με Σανέλ. Της φάνηκε τρελό η σαμπάνια την ώρα που τρως μεζεδάκια και πας να κάνεις ένα κλίμα πιο ελληνικό, παρείστικο. Έκανα πολλά χρόνια να μιλήσω για την Μαλβίνα. Μου είχαν ζητήσει να γράψω, έγραψα και την άλλη μέρα ζήτησα να βγει το κείμενό μου. Δεν με ένοιαζε να φανεί το όνομά μου, δεν ήθελα να ξέρω ότι δημοσιεύτηκε. Είναι κάτι πολύ προσωπικό για μένα αυτή η γυναίκα. Πάρα πολύ προσωπικό. Και όταν έφυγε, παραιτήθηκα από τα πάντα. Για ενάμισυ χρόνο είχα παραιτηθεί από το Nitro που ήμουν τότε αν θυμάμαι καλά και πούλαγα παρεό στις παραλίες της Χαλκίδας. Δεν ήθελα καμία σχέση με αυτό τον χώρο. Η Μαλβίνα μου έλεγε πάντα ένα πράγμα: Μη μυρίσεις ποτέ σου δημοσιογραφίλα. Ότι έχω καταφέρει στη ζωή μου της το χρωστάω.

 

*Θα βρείτε τον Τάσο Θεοδωρόπουλο στο DownTown Magazine Greece, στην Εφημερίδα Παραπολιτικά και στην Εφημερίδα Freddo.

Facebook Comments