Στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, ίσως αιώνες αγνοούμε και κατ επέκταση αδιαφορούμε για την έννοια της Δημοκρατίας.Τη τελευταία δεκαετία έχουμε στρέψει όλοι το βλέμμα μας στην οικονομική κρίση, μεταφράζοντας και ορίζοντας ως πηγή όλων των προβλημάτων μας αυτή, με καθαρά χρηματικούς όρους.

Το χρήμα δεν είναι κατ ουσία τίποτα άλλο απο μία μονάδα μέτρησης των κοινωνικών συναλλαγών και μεγεθών. Δυστυχώς η κατάρα της Οικονομικής επιστήμης, το να χρησιμοποιεί όρους κοινούς στη καθημερινότητα των πολιτών (κόστος, χρέος, αξία, πλεόνασμα κλπ), με διαφορετική όμως ως επι το πλείστον έννοια (κυριολεκτική), οδηγεί στο να βλέπουν οι πολίτες και κατ επέκταση οι πολιτικοί μια στρεβλή-λανθασμένη εικόνα των προβλημάτων μας ως κοινωνία και χώρα.

Πολίτες και πολιτικοί αντιλαμβάνονται ώς βασικό πρόβλημα της Ελλάδας το χρέος ή την έλλειψη χρήματος. Το ότι και τα δύο ώς μεγέθη είναι ουσιαστικά η μέτρηση των κοινωνικών ανισορροπιών και στρεβλών λειτουργιών της Ελληνικής κοινωνίας-οικονομίας δεν απασχολεί πλέον κανέναν. Σε μία χώρα όπου πλέον το 1/3 του λαού (απασχολούμενοι χωρίς κόστος για το κράτος) καλούνται να καλύψουν τα κόστη για τα 2/3 του λαού (απασχολούμενοι στο κράτος, λειτουργία κράτους, άνεργοι, συνταξιούχοι κλπ), οι πολίτες και πολιτικοί αντιλαμβάνονται ώς λύση τη διαγραφή του χρέους ή τη δημιουργία χρήματος. Όσο χρέος και αν διαγραφεί, όσο χρήμα και αν δημιουργηθεί, όσο αυτή η ανισορροπία παραμένει τόσο θα είμαστε σε κρίση.

Αυτή η υπαρκτή ανισορροπία είναι απόδειξη της έλλειψης Δημοκρατίας. Ο μέσος πολίτης αντιλαμβάνεται τη Δημοκρατία ώς το πολίτευμα που του επιτρέπει να κάνει και να λέει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που όλοι οι μετέχοντες έχουν ίσες ευκαιρίες, ίσα δικαιώματα, ακολουθούν τους ίδιους νόμους και στη λειτουργία μετέχουν όλοι.

Στην Ελλάδα του σήμερα, στη προσπάθεια λειτουργίας του πολιτεύματος που καθορίζει και τη λειτουργία της Ελληνικής κοινωνίας, μετέχουν υπο οποιοδήποτε ρόλο λιγότερο του 10% των πολιτών, το 1/3 του λαού έχει κατ ουσία διαφορετικά δικαιώματα, διαφορετική λειτουργία, άλλη καθημερινότητα απο τα 2/3, απομακρυσμένα πλέον και τα 2 μέρη απο ένα θεωρητικό μέσο όρο.

Έτσι οδηγούμαστε πλέον στα άκρα τόσο με οικονομικούς όρους όσο και πολιτικούς. Ζούμε πλέον σε μια κοινωνία που λειτουργεί με τρόπο αυτοκαταστροφικό, κοινωνία κυριαρχίας των ενστίκτων. Οι πολίτες βρίσκονται πλέον σε μια διαδικασία “κάθαρσης”, εκδηλώνοντας ενστικτώδεις ορμές που θα τους δώσουν προσωρινή ανακούφιση, κατα βάση ψυχολογική, αλλά θα οδηγήσει την Ελληνική κοινωνία σε βαθύτερα προβλήματα και σίγουρα σε ισχυρότερη αντι-Δημοκρατία.

Το ένστικτο της εκδήλωσης ψήφου με κριτήριο τη βία (λεκτική και φυσική), η περιχαράκωση μικρών κοινωνικών συνόλων με όρους “οχυρού”, το κράτος-εξουσία περιχαρακωμένο και αποξενωμένο απο τη κοινωνία, πολιτικοί ανήκοντες σε συγκεκριμένες κλειστές κάστες, με τις έννοιες “συμπολίτης” και “πολίτης” να αγνοούνται, οδηγούμαστε σε μια καταστροφή ως λαός. Μια οικονομική καταστροφή που θα αποτυπώσει με χρηματικούς όρους τα μεγέθη βίας, πολιτειακών αλλά και πιθανώς γεωγραφικών αλλαγών.

Ο αντίπαλος μας σε αυτή τη μάχη δεν είναι ούτε οι κακοί ξένοι, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε η οικονομία. Είναι ο εαυτός μας, η αρχή της λειτουργίας μας. Ήρθε η ώρα καθένας απο εμάς να αποφασίσει αν θα συμβάλει στη Δημοκρατία ή την αντι-Δημοκρατία. Αν θα υποβοηθήσει ακόμα και άθελά του το επόμενο κίνημα μπυραρίας ή την ισχυροποίηση των κοινωνικών δεσμών. Αν θα είναι πολίτης ή καταστροφέας.

Facebook Comments