Ο ένας φαίνεται να είναι ο μεγαλύτερος και πιο ευέλικτος μουσικός περφόρμερ που έχει βγάλει αυτός ο τόπος, τελεία. Ξέρει από πεντάγραμμο, κάνει τη φωνή του ό,τι θέλει, είναι διαβολικά κουλ, ελέγχει και το τελευταίο εκατοστό του σώματός του, αποδίδει αδιανόητες μελωδικές ακροβασίες, εναλλάσσει χροιές και ηχοχρώματα. Είναι ο Μόρισσον, ο Μπόουι, ο Φρέντυ, ο Βλάσσης και ο Ρόμπυ μαζί.

Ο άλλος είναι ένας τίμιος λαϊκοπόπ τραγουδιστής, σύμφωνα με το μοντέλο της τελευταίας κοπής, με τριμαρισμένο μούσι, προσεγμένη εμφάνιση, προβλέψιμες επιλογές τραγουδιών και κλασσικό στήσιμο πίστας. Είναι έτοιμος να κατακτήσει την ελληνική νύχτα. Συμπαθέστατος ως γνώριμος, όχι όμως κάτι περισσότερο από άλλους, που είναι ήδη εκεί έξω, εν μέρει διότι η φωνή του έχει όρια, όπως η καλλιτεχνική φαντασία του.

Αν έκανε κανείς μια βόλτα στο hashtag XFactorGR τη νύχτα του τελικού, δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει το αποτέλεσμα της μονομαχίας. Τα σχόλια υπέρ των δύο ήταν μοιρασμένα. Στον πρώτο, όμως, έπεφτε και κράξιμο. Κάποιοι τον έλεγαν άφωνο, όπως και την προηγούμενη φορά, που βρέθηκε απέναντι στον «Παντέλο» του προγράμματος, Πιλάτο, όταν τον κατηγορούσαν ότι τσιρίζει. Άλλοι, που προφανώς αντιλαμβάνονταν ότι η φωνή του αποτελεί σπάνιο βιολογικό φαινόμενο, τον αποκαλούσαν ψώνιο – διότι υποπίπτει στο αμάρτημα να γνωρίζει την αξία του. Και άλλοι, κλασικοί εικονογραφημένοι, τον μπινελίκωναν απλά και παραδοσιακά, με προτίμηση στο να τον βγάζουν αδερφή.

Νικητής του φετινού ελληνικού XFactor αναδείχθηκε τελικά ο Ανδρέας Λέοντας, ένας γλυκύτατος νέος και άρτιος τραγουδιστής. Και τα πιτσιρίκια της μνημονιακής Ελλάδας (τουλάχιστον εκείνα που ασχολούνται με talent shows) απέδειξαν ότι η στρατηγική σκέψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ορθή. Τόσα χρόνια πόλεμος εναντίον της αριστείας και τόσο συσσωρευμένο κακό παράδειγμα από τους ενήλικες εγγυώνται πως το χαρισματικό μπλοκάρεται πλέον κι από τα φίλτρα των αγνότερων νεανικών ψυχών. Αντίθετα, επιβραβεύεται το εύκολο και το βατό, επιλέγεται ο καθρέφτης-κόλακας.

Προς Θεού, δεν φταίει ο τωρινός νικητής, ούτε έκανε κανένα φάουλ το παιδί. Ανάμεσα σε έναν σταρ παγκόσμιας εμβέλειας και άλλον έναν βάρδο της παραλιακής, ο λαός επιλέγει τον δεύτερο. Με κριτήριο την οικειότητα. Με τον ίδιο τρόπο που δίνει την εξουσία σε υπερήφανους μετρίους, ώστε να ανταποδίδουν αυτοί με υποτροφίες του 6.5. Που δέχεται οι εθνικοί αντιπρόσωποί του να επιθεωρούν στρατιωτικά αγήματα σα να πηγαίνουν για καφέ. Που στήνεται στο γυαλί να δει προαγωγούς, που εκτελούν πληρωμένα συμβόλαια μεταμφιεσμένα σε κουτσομπολιό.

Facebook Comments