Πνιγμένοι στο κανάλι

Όταν κάποιος επιμένει να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα κάνει δύο ζημιές. Μία που αυτοεξευτελίζεται και μία που δεν προσπαθεί να κατανοήσει το πώς φαίνεται στα μάτια των άλλων – και δη των αντιπάλων. Αυτή η δεύτερη είναι και η μεγαλύτερη, μακροπρόθεσμα. Διότι αν δεν καταλάβεις το πού ποντάρει ο αντίπαλος, το πού έχει πλεονέκτημα, αποκλείεται να τον νικήσεις.

Έκανα αυτή την εισαγωγή διότι βλέπω πολλούς διαπρύσιους νεοδημοκράτες να προσπαθούν να δικαιολογήσουν το καθεστώς που υπήρχε στα κανάλια εδώ και 27 χρόνια με το ανόητο επιχείρημα «μα είχαν άδεια, δεν λειτουργούσαν παράνομα». Φυσικά και είχαν άδεια! Ετήσιας διάρκειας που ανανεωνόταν κάθε χρόνο. Δεν κατηγόρησε κανένας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ότι τα άφηναν να λειτουργούν παράνομα. Όλες οι αιτιάσεις εστιάζουν στο καθεστώς ομηρίας στο οποίο τα κόμματα είχαν εγκλωβίσει τα κανάλια, με τα γνωστά ανταλλάγματα: «αν είσαι καλό παιδί και λες αυτά που θέλω, θα σου ανανεώσω την άδεια. Αλλιώς, λουκέτο!» Προφανώς η επένδυση για ένα κανάλι, δεν μπορεί να αποσβεσθεί σε έναν χρόνο. Άρα, ο μόνος λόγος για τον οποίον οι ετήσιες άδειες δεν γινόντουσαν δεκαετείς, ήταν αυτός. Κανένας άλλος. Και αυτός ονομάζεται «ΔΙΑΠΛΟΚΗ». Να το ξαναπώ να το εμπεδώσουμε: ΔΙΑΠΛΟΚΗ.

Το επιχείρημα λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ ότι βάζοντας τάξη στο θέμα των αδειών θα έληγε το καθεστώς ομηρίας των καναλιών είναι 100% σωστό. Το κοινό που ψηφίζει ακόμα και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ, αηδιασμένο από τη διαχείριση της εξουσίας εκ μέρους των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μένει στην πρώτη ανάγνωση, η οποία έχει και ένα πρόσθετο αβαντάζ: «ο Παππάς τούς τα πήρε». Ο Παππάς είναι “το δικό μας παιδί”, ο λαϊκός ήρωας που υποχρέωσε τους εφοπλιστάδες να περάσουν με το κεφάλι κατεβασμένο από την αψίδα του θριάμβου με το ράντζο παραμάσχαλα μασουλώντας ένα σάντουιτς με πάριζα.

Το ότι η διαδικασία ήταν ναζιστικής έμπνευσης και υλοποίησης, το ότι εξυγίανση δεν γίνεται επειδή ένας μέχρι χθες διαπλεκόμενος έδωσε μερικά εκατομμύρια, το ότι νέοι εργολάβοι και κουμπάροι παίρνουν τη θέση των παλιών, το ότι είναι η πρώτη φορά στον δυτικό κόσμο (όπου μόνον τυπικά πλέον ανήκουμε) που ορίζει υπουργός αριθμό επιχειρήσεων, ετήσιο budget και αριθμό εργαζομένων σε έναν τομέα της ιδιωτικής οικονομίας, το ότι θα μείνουν άνεργοι 3000 άνθρωποι, το ότι θα φεσωθεί ο πολίτης τα χρέη των καναλιών που θα κλείσουν (που είναι πολλά περισότερα από όσα «τους πήρε» ο Παππάς), το ότι ξηλώθηκε το ΕΣΡ, το ότι υπάρχουν ένα σωρό τρόποι, εκτός από τις άδειες, για να πιέζει η πολιτική ηγεσία τα ΜΜΕ, το ότι όλο το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ, κ.λπ, αυτά ΔΕΝ τα βλέπει ο συναισθηματικά φορτισμένος και ελάχιστα έως καθόλου ορθολογιστής ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτόν μετράει η πρόθεση και το επικοινωνιακό εφέ. Αυτό που δεν έκανε τόσα χρόνια το ΝΟΥΔΟΚ, τούς το έκανε ο δικός μας! Μέχρι να καταλάβει, αν καταλάβει ποτέ, ότι αυτό δεν αρκεί, θα περάσει πολύς καιρός.

Αν λοιπόν θέλουν οι νέες ηγεσίες των παλαιοκομματικών, να εγκαθιδρύσουν έναν νέο πολιτικό πολιτισμό, ας ξεκινήσουν αναγνωρίζοντας τα λάθη του παρελθόντος. Αυτά έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ το δικαίωμα να επικαλείται το περιώνυμο «ηθικό πλεονέκτημα». Το ότι κάθε μέρα αποδεικνύεται περιτράνως πως στον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν υπάρχει ηθικό πλεονέκτημα, αλλά ούτε ίχνος ηθικής, δεν αρκεί για να πεισθεί ο ψηφοφόρος του. Αν δεν ψηφίσει τελικά ΣΥΡΙΖΑ, θα ψηφίσει ακόμα πιο «ψεκασμένα» ή δεν θα πάει να ψηφίσει καθόλου, σαν κάτι απατημένους άντρες που για να ξεπεράσουν το κέρατο της καλής τους μισούν όλον τον γυναικείο πληθυσμό. 

Φυσικά, οι πρωταίτιοι αυτών των λαθών εξακολουθούν να βρίσκονται στα «υπό ανανέωση» (;) κόμματα, και να θεωρούνται στελέχη πρώτης γραμμής, ακόμα και εθνικά κεφάλαια. Εδώ είναι το πρόβλημα. Με ξύλα από κατεδάφιση που τα έχει διαλύσει το σαράκι δεν πας να φτιάξεις νέο σπίτι. Ακόμα κι αν φαίνεται γερό, μόλις πατήσεις επάνω θα βρεθείς στο κενό. Διότι η χρησιμότητα ενός κόμματος δεν είναι η συσσώρευση ψήφων όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Είναι οι συμπαγείς, οι τολμηρά μεταρρυμιστικές θέσεις, όταν γίνει κυβέρνηση. Και φυσικά η υλοποίησή τους. Πώς θα επιτευχθεί όταν οι σαρακοφαγωμένοι παλιοκομματικοί, εκλεγμένοι βουλευτές πια, αρχίσουν τις απειλές για απόσυρση της ψήφου εμπιστοσύνης και διασπάσεις; Πώς, για παράδειγμα, η ΝΔ του Κυριάκου, θα ανανεώσει το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης, το οποίο χτίστηκε ακριβώς πάνω στις απαιτήσεις για εξασφαλισμένο προσοδοθηρικό εισόδημα της τεράστιας συντεχνίας των δικηγόρων, όταν σ΄ αυτή (κι όχι μόνο) τη συντεχνία στηρίζεται εκλογικά;

Ειλικρίνεια, συγγνώμη και νέο σχέδιο με νέα υλικά. Αυτά είναι τα απαραίτητα βήματα για μια νέα σχέση με τον πολίτη, που θα αποκαταστήσει, αργά αλλά σταθερά, την εξαφανισμένη εδώ και καιρό εμπιστοσύνη του στο πολιτικό σύστημα. Αλλιώς θα πνιγούμε όλοι, και πρώτη η χώρα, στα παντοειδή κανάλια της διαπλοκής, είτε κόκκινα είτε πρασινομπλέ, είτε με άδεια είτε χωρίς.