ΠΑΚΗΣ

“Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αφήνεται στους πολιτικούς”

Σαρλ ντε Γκολ – Γάλλος στρατηγός και Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας

 

Ανοξείδωτος σε κάθε διαβρωτική κριτική, αδιάβροχος στις καταιγιστικές επικρίσεις, αλεξίσφαιρος στα πυρά που εξαπολύουν εναντίον του, αγέρωχος, ευσταλής και επιβλητικός ο Προκόπης Παυλόπουλος δίνει από το Μάρτιο του 15, οπότε ορκίστηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τη δική του, τιτάνια θα λέγαμε, μάχη με τον καταραμένο μπαν-όφι του νεοφιλελευθερισμού. (Το σκορ ώς τώρα είναι 17-0 υπέρ του μπανόφι).

 

Είναι μια επική, γλυκόπικρη σύγκρουση. Ωσάν ένας νέος ντε Γκολ ο Σαρλ ντε Παυλόπουλος – ή καλύτερα Σαρλ ντε Πολ – ηγείται των προοδευτικών εκείνων δυνάμεων (Κουρουμπλής και Βερναρδάκης; Αλογοσκούφης και Στυλιανίδης;) που θα αφυπνίσουν την Ευρώπη, και τον κόσμο ολάκερο, από το μεγάλο οχτρό, επιδεικνύοντας γρηγορότερα ρεφλέξ από αυτά στο στούντιο του ΑΝΤ1 (μπανόφις είναι, δεν είναι ο Κασιδιάρης…) Πιστός σύμμαχος του Σαρλ ντε Πολ ο Ανδρέας ο Τσίπρας, ο οποίος και τον έμπασε στην Ηρώδου Αττικού, καθόσον ο Προκόπης ήταν το ερωτικό ίνδαλμα των νεανικάτων του λόγω της πολύπλευρης προσφοράς του στη διόγκωση του δημόσιου χρέους.

 

Για να το σοβαρέψουμε λίγο, οι διαρκείς βολές του κ. Παυλόπουλου (“Πάκης” για τους φίλους) κατά του “Μινώταυρου/αποδιοπομπαίου τράγου του νεοφιλελευθερισμού” δεν αποτελούν απλώς μια προσπάθεια ενός πολιτικού με ημερομηνία λήξης για ενεργότερο ρόλο στην πολιτική ζωή απ αυτόν που του υπαγορεύει ρητά ο θεσμικός του ρόλος. Με τις δηλώσεις του περί νεοφιλελευθερισμού ο κ. Παυλόπουλος αφενός φωτογραφίζει τον Μητσοτάκη – ο οποίος ως βουλευτής είχε εκφράσει την αντίθεσή του στην εκλογή του, αφετέρου κλείνει το μάτι στον Τσίπρα. Επίσης, με τη στάση του αυτή, ο Προκόπης Παυλόπουλος υποστηρίζει σταθερά το πολύ αγαπητό, σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης, λαϊκίστικο αφήγημα, ότι για τα μνημόνια φταίνε μόνο οι άλλοι και πάντα οι άλλοι: ο νεοφιλελευθερισμός, η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ η ΟΥΕΦΑ ή η ΦΙΦΑ. Επιχειρεί δε, να αποκρύψει τιςιστορικές ευθύνες του ως υπουργού του Καραμανλή του μικρού οπότε μονιμοποίησε 200.000 συμβασιούχους και εκτίναξε το χρέος.

 

Το χειρότερο όλων; Με τους φιλιππικούς του και τη βολική μανιέρα που έχει υιοθετήσει, ο κ. Παυλόπουλος στοχοποιεί/δαιμονοποιεί συστηματικά και εξωθεσμικά μια ιδεολογία που εκφράζει ένα τμήμα των Ελλήνων πολιτών. Όμως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι οι 30 κατασκευαστές πλυντηρίων για να μας συνιστά την αποσκληρυντική ιδεολογία που θα μας προστατέψει από τα νεοφιλελεύθερα άλατα και τις βρωμιές! Ως Πρόεδρος των Ελλήνων επιβάλλεται να τηρεί ίσες αποστάσεις έναντι όλων των πολιτών – των “νεοφιλελέδων” περιλαμβανομένων – χωρίς να δίνει λαβές για πρωτοφανείς πολιτικές, ταξικές και μοιραία τοξικές διακρίσεις.

 

Ας εννοήσει επιτέλους ο κ. Παυλόπουλος ως πολύπειρος νομικός που είναι ότι με τη στάση του υπερβαίνει τις αρμοδιότητες που τού έχουν εκχωρηθεί από το Σύνταγμα (άρθρο 50 του Καταστατικού Χάρτη), και δεν επιδεικνύει συμπεριφορά πρώτου πολίτη, αλλά πρώτου πωλητή κομματικής ιδεολογίας. Επιτείνει έτσι ένα ήδη πνιγηρό και βλαπτικό για τη Δημοκρατία περιβάλλον καχυποψίας, που μετά από μια αλληλουχία γεγονότων (Γεωργίου, κανάλια, Ντογιάκος, Στουρνάρας) θυμίζει όλο και περισσότερο Ανατολική Ευρώπη παρά Προεδρευομένη Δημοκρατία ανεπτυγμένου κράτους.

 

Επιμύθιο: Η κατά πάσα πιθανότητα χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης έρχεται σετάκι με τον κατά πάσα βεβαιότητα χειρότερο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και έναν από τους χειρότερους υπουργούς της μεταπολίτευσης. Η πολιτική είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αφήνεται στους πολιτικούς, και μάλιστα σε ασόβαρους πολιτικούς που διεκδικούν ρόλο που δεν αναλογεί στο θεσμικό και πολιτικό τους ανάστημα.