Ο Πάμπλο Εσκομπάρ ήταν από τους οκτώ πλουσιότερους ανθρώπους της γης και ο πλουσιότερος στην Κολομβία, έκανε ότι ήθελε στην χώρα του. Με τα λεφτά του εξαγόραζε συνειδήσεις, άλλαζε το σύνταγμα προς το συμφέρον του, μπορούσε μέσω της δικαιοσύνης να καταστρέψει αντίπαλους, με άλλα λόγια αυτός ήταν η Κολομβία. Αυτό που θα μας μείνει σαν κληρονομιά από αυτόν τον πάμπλουτο έμπορο κοκαΐνης είναι αυτή η νοοτροπία του κάνω ότι θέλω, παραβιάζω τους νόμους όποτε θέλω, αλλάζω το σύνταγμα όταν δεν μου αρέσει, καταστρέφω με θεμιτά και αθέμιτα μέσα όποιον δε μου αρέσει, δημιουργώ το χάος  στην χώρα όποτε θέλω για να καταφέρω  αυτό που θέλω.

Ο Πάμπλο Εσκομπάρ τα κατάφερε όλα αυτά αλλά αν το καλοσκεφτούμε ήταν ένας ιδιώτης και όχι η επίσημη κυβέρνηση του τόπου. Τι συμβαίνει λοιπόν σε μία χώρα όταν η κυβέρνηση της αποφασίζει να καταστήσει την «εσκομπαρική» αυτή νοοτροπία σε επίσημη πολιτική της; Δεν μπορούμε να ξέρουμε με ακρίβεια τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα ή στην Τουρκία, αυτό όμως που ξέρουμε είναι τι συμβαίνει στην χώρα μας με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και την θρασύτατη προσπάθεια έλεγχου των πάντων . 

Η προσπάθεια παρέμβασης στην δικαιοσύνη ξεκίνησε πολύ νωρίς αλλά τους τελευταίους μήνες που η πτώση αποτελεί πλέον μονόδρομο έχει γίνει κάτι παραπάνω από έκδηλη. Η υπόθεση Γεωργίου, που διέσυρε την χώρα μόνον και μόνον για να τραφούν αντιμνημονιακοί μύθοι, άνοιξε των χορό των παρεμβάσεων,  η δε παύση του κ. Ντογιάκου, που έχει στοχοποιηθεί από πολλούς, τον συνέχισε και τέλος η περίεργη  και ξαφνική έφοδος στα γραφεία της συζύγου του Γ. Στουρνάρα  λίγες ώρες μετά την ανοικτή ρήξη του με την κυβέρνηση για το θέμα της τράπεζας Αττικής. Ήταν τόσο χοντροκομμένη αυτή η ενέργεια που κάνει τους Financial Times να γράφουν σε σχετικό τους ρεπορτάζ : «Για πολλούς στην Αθήνα, η έφοδος στην Mindwork δείχνει πώς ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εκφοβίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του, μεταξύ άλλων χρησιμοποιώντας δικαστικούς με συμπάθεια προς το κόμμα» .

Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι παρεμβάσεις στην δικαιοσύνη υπάρχουν άλλα παραδείγματα που μας βεβαιώνουν για την «εσκομπαρική» νοοτροπία της κυβέρνησης όπως: η ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες, τα βοσκοτόπια, τα θολά πόθεν έσχες, το  χαλασμένο μηχάνημα για τον έλεγχο του βίντεο από την δημοπρασία αδειών .      

Ας υποθέσουμε ότι παραβλέπουμε τις παρεμβάσεις στην δικαιοσύνη, την χειραγώγηση του τύπου και τις δηλώσεις της κα. Γεροβασίλη. Μπορούμε όμως να παραβλέψουμε την συμπεριφορά του Α. Τσίπρα, της ψυχής αυτής της κυβέρνησης; Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στα δημόσια παραληρήματα των τελευταίων εμφανίσεων του; Είναι πραγματικά απίθανος. Ψεύδεται με την ευκολία του Πινόκιο. Στοχοποιεί δημοσιογράφους όπως  έκανε και ο Εσκομπάρ. Απειλεί τους πολιτικούς του αντιπάλους όπως ο Μαδούρο και ξεστομίζει  τις ίδιας  ποιότητας αστεία με τον Ερντογάν (σ.σ. το «αστείο» για την σύλληψη Μητσοτάκη). Μας παρουσιάζει τις καθεστωτικές του αλλαγές σαν μεταρρυθμίσεις. Με την προπαγανδιστική του τέχνη μπορεί να στείλει  τον Γκεμπελς στο σχολείο. Τα κάνει όλα αυτά και ακόμα τον θεωρούμε δημοκρατικό;….

Άσχημα τελειώνει ότι άσχημα ξεκινάει, στην κυβέρνηση το ξέρουν αυτό. Μπορούν να παρατείνουν τον πολιτικό τους βίο για λίγο αλλά όχι για πολύ καιρό ακόμα

Facebook Comments