Ο μεγαλύτερος εχθρός του φιλελευθερισμού είναι το κεφάλαιο

Στην Ελλάδα. Επαναλαμβάνω για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο μεγαλύτερος εχθρός, το μεγαλύτερο εμπόδιο για την εφαρμογή φιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα είναι το κεφάλαιο. Δεν είναι ο λαϊκισμός, δεν είναι η αριστερά, δεν είναι οι πολίτες και η νοοτροπία τους. Υπάρχει λόγος για όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζούμε.

Σε όλα τα κράτη οι αριστερές πολιτικές εγκαταλείπονται είτε λίγο είτε πολύ, η ελεύθερη αγορά έρχεται ως φυσική εξέλιξη του πολιτισμού και ξαφνικά στην Ελλάδα όλα αυτά ανατρέπονται. Όχι τυχαία. Όχι χωρίς εξήγηση. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να αφυπνίζουν συνειδήσεις, όσο και αν ζητάνε τη συμμετοχή των πολιτών για την διαμόρφωση μιας νέας τάξης πραγμάτων, αυτό που εισπράττουν είναι χλεύη. Δείτε ένα παράδειγμα, γνωστό σε όλους πλέον, μπορεί να έχεις γράψει την πιο άρτια επιστολή που να περιγράφει τη παθογένεια της Ελλάδας που οδήγησε στη κρίση και αντί αυτή να οδηγήσει σε μια σοβαρή πολιτική συζήτηση από όλους τους χώρους, αυτό που λαμβάνεις είναι ότι η επιστολή ξεκινούσε με το «Εξοχότατη» το οποίο και το ίδιο είναι απλά αναληθές. Χιλιάδες πολίτες κατακεραυνώνουν τον συγγραφέα αδιαφορώντας για την ίδια την επιστολή αλλά και για αυτή την ίδια τη διασπορά της ψευδής είδησης. Ποιος τους έκανε έτσι τους πολίτες; Πολλοί, ένας από αυτούς είναι ο Λαζόπουλος. Ποιος πληρώνει τον Λαζόπουλο; Ο κος Κοντομηνάς.

Το καταλάβαμε; Πιστεύω πως όχι. Για να το καταλάβουμε, γιατί έχει και συνέχεια συστήνω σε όσους διαβάσουν αυτό το άρθρο ως άσκηση να πουν 50 φορές στο μυαλό τους κατά τη διάρκεια της ημέρας «Ο Κοντομηνάς πληρώνει τον Λαζόπουλο». Τι κέρδος όμως μπορεί να έχει ο κος Κοντομηνας να πληρώνει το Λαζόπουλο; Είδαμε όλοι πως έχασε την τηλεοπτική άδεια. Αυτό που διέφυγε της προσοχής σας είναι ότι μετά το φιάσκο της διαδικασίας, στις 4 Νοεμβρίου ο κος Κοντομηνάς επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό στο Μαξίμου. Δηλαδή ένας «χαμένος» του διαγωνισμού μπορεί να συνομιλεί απευθείας με τον πρωθυπουργό για το πρόβλημά του τη στιγμή που υποτίθεται ότι υπάρχουν αρμόδια όργανα για τα τηλεοπτικά θέματα.

Πρόσφατα επίσης μάθαμε ότι κατά την επίσκεψη του ισχυρού άνδρα της κυβέρνησης Νίκου Παππά στη Βενεζουέλα υπήρχαν μαζί του εκτός από τον Κύπριο δικηγόρο των Off Shore εταιριών και στελέχη της Motor Oil. Δεύτερη άσκηση για το σπίτι. Την επόμενη μέρα από τώρα που διαβάζετε το άρθρο επαναλάβετε στον εαυτό σας 50 φορές «Ο Νίκος Παππάς μαζί με εταιρία του Βαρδινογιάννη στη Βενεζουέλα». Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε το παζλ με πλήθος στοιχείων, δεν θα συνεχίσουμε αλλά χωρίς να πλατειάσουμε θα βάλουμε μια ακόμα άσκηση για το σπίτι. Τη τρίτη μέρα μετά το άρθρο επαναλάβατε 50 φορές «Οι Άγγελόπουλοι ανέλαβαν τη προώθηση του Τσίπρα στις ΗΠΑ».

Η σχέση είναι εμφανής, αυτό που λείπει για να συμπληρωθεί η εικόνα είναι τα κίνητρα. Τι μπορεί να θέλει το Κεφάλαιο στην Ελλάδα που δε μπορεί να το δώσει ο φιλελεύθερος προσανατολισμός της χώρας αλλά μπορεί να το δώσει η αριστερά; Η απάντηση είναι απλή και μονολεκτική: «θεσμοί». Τόσο το κεφάλαιο όσο και η αριστερά απεχθάνονται τους θεσμούς, δηλαδή τις ανεξάρτητες αρχές, την αυτονομία της δικαιοσύνης, το διαχωρισμό των εξουσιών. Μα θα πει κανείς ότι υπάρχουν τόσα άλλα που τους χωρίζουν! Ποια δηλαδή; Μήπως η πολιτική στην παιδεία ή στην υγεία ή στο ασφαλιστικό; Για το μεγάλο κεφάλαιο της Ελλάδας όλοι αυτοί οι τομείς είναι από αδιάφοροι ως ελάσσονος σημασίας. Και για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι η αριστερά που ανακάλυψε αυτού του είδους τη σχέση με το μεγάλο κεφάλαιο. Τα χρόνια της παντοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ αλλά και την εποχή της ΝΔ η άμεση επαφή του κεφαλαίου με τη πολιτική εξουσία παρακάμπτοντας τους θεσμούς υπήρξε ισχυρή και αδιατάραχτη. Η αριστερά συνεισέφερε με το να προκαλεί συνεχώς το κράτος με σκοπό να διαμορφώνει στους πολίτες την ιδέα ότι κράτος δεν υπάρχει. Η ανοχή σε κάθε είδους καταστροφέων της δημόσιας περιουσίας χωρίς την εφαρμογή του νόμου περνούσε την ιδέα σε σημείο που έγινε βίωμα στους πολίτες ότι ο νόμος εφαρμόζεται κατά βούληση. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο τα ΜΜΕ ουσιαστικά σιγοντάριζαν τα επεισόδια, σκεφτείτε πώς οι φωνές των «αριστερών» δημοσιογράφων είχαν δυσανάλογα μεγάλη προβολή στα κανάλια μόλις το κράτος προσπαθούσε να επιβάλει τη τάξη.

Για να έχετε μια αίσθηση το πόσο μεγάλη είναι η απέχθεια για τη λειτουργία των θεσμών στην Ελλάδα αρκεί να σκεφτείτε ότι μόλις ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι εκπρόσωποι των δανειστών από «τρόικα» μετονομάστηκαν σε «θεσμοί» έτσι ώστε στη συνείδηση των πολιτών η λέξη να αποκτήσει μόνιμα αρνητική χροιά. Και το κεφάλαιο τι κέρδος μπορεί να έχει; Ελάχιστοι έχουν δώσει βαρύτητα στην αρνητική τους συμβολή στο ξεπέρασμα της κρίσης. Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το γεγονός ότι τα δάνεια των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων είναι σε χειρότερη κατάσταση όσον αφορά την εξυπηρέτησή τους σε σχέση με τα στεγαστικά. Κι όμως όλη η φασαρία στα ΜΜΕ γίνεται για τα στεγαστικά.

Όσοι ανήκετε στο μέτωπο της λογικής δεν έχει νόημα να ασχολείστε με την δήθεν αντιπαράθεση με τις ιδέες της αριστεράς. Αν η αριστερά δεν είχε τη δυσανάλογη προβολή, με αυτό που της αναλογεί, θα περιορίζονταν στα κομματικά της ΜΜΕ και θα είχε ένα στενό κύκλο υποστηρικτών. Δηλαδή ποιος διαμόρφωσε τη σημερινή πολιτική κατάσταση, η Αυγή και ο Ριζοσπάστης ή μήπως ο Alpha, το Star, ο Χατζηνικολάου και πολλοί άλλοι των βασικών μέσων; Όσο καλά κείμενα και αν γράψουμε, όσο δίκαιο και αν έχουμε με το μέρος μας, θα εμφανιστούν ένας, δυο, τρεις, χιλιάδες Λαζόπουλοι που θα παρασύρουν το ρεύμα εκεί που θέλουν.

Τι μένει λοιπόν για όσους εκπροσωπούν το μέτωπο της λογικής; Πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι προτεραιότητες και να δημιουργηθούν νέες συμμαχίες. Όπως το καλοκαίρι του 2015 έγινε το υπερκομματικό μέτωπο #Μένουμε_Ευρώπη σήμερα ήρθε η  ώρα να φτιάξουμε ένα νέο μέτωπο, αυτό της ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ. Σας καλώ λοιπόν όλους να συμπαραταχτείτε σε ένα νέο μέτωπο, αυτό που θα πιέσει για τη λειτουργία των θεσμών στη χώρα ενάντια στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και της αριστεράς.