Η Άγνωστη Ανάπτυξη

Καθημερινά. όποιο μέσο και αν παρακολουθούμε, με όποιον και να συνομιλήσουμε, ότι και αν διαβάσουμε θα βρούμε ή ακούσουμε τη λέξη «Ανάπτυξη» δεκάδες φορές. Κάθε πολιτικός χρησιμοποιεί τον όρο κατά βούληση για να εκφράσει οτιδήποτε πιστεύει ότι μπορεί να περιλαμβάνει, κάθε πολίτης κάνει το ίδιο προσπαθώντας να μεταφράσει το «υπονοούμενο» του πολιτικού. Έτσι καταλήγουμε σε μια προσπάθεια να επιτύχουμε σαν σύνολο μια ανάπτυξη που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά ένας ¨αχταρμάς¨ που θα μας πάει ακόμα παρακάτω.

Μέσα σε αυτό το μπέρδεμα, υπάρχει κάποιος πολιτικός ή πολίτης να απαντήσει ολοκληρωμένα τι ανάπτυξη θέλουμε; Ή τι ανάπτυξη μπορούμε; Δυστυχώς όχι. Οι μεν πολιτικοί κλεισμένοι σε ένα μικρόκοσμο, σε όλα τα επίπεδα, προσπαθούν απλά να διαχειριστούν τη κάθε μέρα που περνά, σε μία διαλυμένη οικονομία, με μία διαλυμένη παραγωγική βάση και μια ανύπαρκτη επιχειρηματική κινητικότητα. Οι δε πολίτες σε μία μάχη επιβίωσης, απομακρυσμένοι από το Κράτος, αμέτοχοι στις αποφάσεις ή τους σχεδιασμούς, παραδομένοι σε μία ¨νομοτελειακή συνέχεια¨.

Ποιος πολιτικός ή πόσοι πολίτες μπορούν να απαντήσουν με ακρίβεια σε ερωτήσεις όπως, τι παράγουμε; Τι παράγουμε καλά; Τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα από τους άλλους; Ποιοι στόχοι είναι εφικτοί; Σε ποια πλεονεκτήματα μπορούμε να βασιστούμε; Όλοι θα έχουν μία απάντηση και το ότι οι απαντήσεις που θα λάβουμε θα είναι χιλιάδες διαφορετικές, δείχνει ακριβώς ότι δεν έχουμε πραγματικά καμία γνώση των παραπάνω και φυσικά καμία προϋπόθεση για δημιουργία σχεδίου ¨Ανάπτυξης¨.

Το λάθος που κάνουν πολίτες και πολιτικοί είναι η πίστη πώς η λύση και ο δρόμος προς τη πολυπόθητη ανάπτυξη θα έρθει από τη πολιτική ή από το εξωτερικό. Η πραγματικότητα είναι ότι η ανάπτυξη θα έρθει αποκλειστικά και μόνο από τους πολίτες, από το κομμάτι της κοινωνίας που αρνείται να παραδοθεί και έχει πλέον αποκτήσει τη ¨Παιδεία¨ της Κρίσης . Από το κομμάτι εκείνο που αντιλαμβάνεται ότι η Ανάπτυξη δεν θα έρθει μέσω επίλυσης καθημερινών προβλημάτων αλλά μέσω της δημιουργίας ενός οράματος.

Αυτοί οι Έλληνες είναι τα παιδιά της Καλύμνου που όταν όλοι με μιζέρια έβλεπαν μια απλή πλαγιά βουνού, αυτοί έβλεπαν μία πίστα ορειβασίας και με ένα ταπεινό blog για αρχή έφτασαν να κάνουν το νησί παγκόσμιο προορισμό αθλητικού τουρισμού. Είναι οι πολίτες που σε μια πόλη, τη Κατερίνη, με το μισό πληθυσμό άνεργο, προσπαθούν να κάνουν τον Όλυμπο παγκόσμιο προορισμό περιπατητικού τουρισμού. Είναι οι νέοι μηχανικοί, οικονομολόγοι κλπ που αντιλαμβανόμενοι ότι το να ανοίξουν γραφείο διεκπεραίωσης υποθέσεων είναι αυτοκτονία, γυρνούν στη παραγωγή των προϊόντων που ξέρουν ότι παράγουμε καλά και δίνοντας με τις γνώσεις τους υπεραξίες, ανοίγουν νέους προορισμούς για αυτά και τα τοποθετούν με αξιώσεις απέναντι στον ανταγωνισμό στο Εξωτερικό. Είναι οι ¨τρελοί¨ της Replicar στη Β. Ελλάδα που στη χώρα του «δεν παράγουμε τίποτα» αποφάσισαν και κατασκευάζουν με επιτυχία ρεπλίκες παλαιών μοντέλων της Porsche προς εξαγωγή σε δεκάδες χώρες. Τα παραδείγματα χιλιάδες πλέον.

Το όραμα αυτό δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να το δημιουργήσουν οι πολιτικοί καθώς απέχουν πλέον πολύ από τη γνώση των πηγών και αναξιοποίητων πόρων. Κανένας ξένος δεν θα νοιαστεί να μας δείξει το δρόμο της ανάπτυξης, ούτε έχει πραγματική γνώση – χαρτογράφηση των πλεονεκτημάτων και δυνατοτήτων μας.

Η μεγαλύτερη προϋπόθεση για την Ανάπτυξη είναι να αποτελεί ως στόχος συλλογικό όραμα. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να αντιληφθούμε το τι είναι εφικτό και να κατανοήσουμε τη σημασία της μεθοδικότητας. Πάνω από όλα όμως πρέπει να δούμε,  επικροτήσουμε και συνταχθούμε με όσους, όταν όλοι βλέπουν σκοτάδι και καταστροφή, βλέπουν με αυτοπεποίθηση φώς. Είναι ήδη χιλιάδες και πολλαπλασιάζονται γύρω μας. Είναι οι πολίτες που δείχνουν το δρόμο και διαμορφώνουν ήδη το πολυπόθητο αφήγημα της Ελληνικής Ανάπτυξης, μακριά από τους πολιτικούς και κόντρα στις επικρατούσες συνθήκες. Θα πάμε μαζί τους ή θα παραμείνουμε ακόλουθοι της προβαλλόμενης ¨νομοτελειακής¨ μας συνέχειας;