Μέσα μας βαθιά ή όχι και τόσο βαθιά πολλές φορές, έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε πως ζούμε σε έναν όμορφο κόσμο, ή και δίκαιο πολλές φορές. Η οργάνωση της κοινωνίας, της σκέψης, του νόμου, του Θείου βασίζεται επάνω σε κανόνες που ολοκληρώνουν υποτίθεται μια γενική δικαιοσύνη και την προφυλάσσουν. 

Και αυτό ήταν το πρώτο ψέμμα. Η κρίση φέρνει νέες μορφές δικαιοσύνης μέσα μας, καθώς σχολιάζουμε την πτώση των “εχόντων” και την ικανότητα για επιβίωση των “μη εχόντων”. Βαυκαλιζόμαστε στο όνειρο του οτι με την κρίση πλέον κανεις δεν ανήκει στους έχοντες και κατέχοντες. Και αυτό ηταν το ψέμμα νούμερο δύο. 

Μας αρέσει η ιδέα πως ένας εξωτερικός παράγοντας, ή και εσωτερικός, οδήγησε τους ανθρώπους που ηταν μακριά απο τα προβλήματα του μέσου έλληνα, να μην κοιμάται πλέον τα βράδια. Η ανασφάλεια μας, έγινε και ανασφάλεια του. Ως άτακτοι πλέον τρέχουν να κάνουν εναν καλό γάμο, μια σπασμωδική “επιχειρηματική” κινηση που θα πέσει σε τέλμα ή να αλλάξει παρέες που θα τον οδηγήσουν σε μια πιο λαμπερή ζωή. Κινήσεις που θα τον οδηγήσουν σε ενα αύριο πιο ήρεμο. Πιο ήρεμο απο αυτό που του αξιζει. 

Η Ελλάδα δεν θα αλλάξει και δεν φταίει η προηγούμενη γενιά. Μέχρι ο τελευταίος μη ταλαντούχος 30ρης που γεννήθηκε χωρις δεξιότητες και δεν θέλει να φύγει απο την πολυκατοικία του. Μέχρι ο τελευταίος 30ρης σταματήσει να θέλει να γίνεται αυλικός του εκπεσόντα αλλά ακόμα κατέχοντα πεθερού, μέχρι να σταματήσει ο τελευταίος 30ρης να θεωρεί πως δουλειά είναι να τον βάλει ο κουμπάρος σε μια ΔΕΚΟ ή τράπεζα μόλις τελειωσε το σχολείο, με μηδενικές δεξιότητες, γνώσεις ή αξία, μέχρι τοτε δεν θα ξυπνήσουν αυτοι που κοιμούνται, αλλα καθε μέρα θα ξυπνάνε αυτοι που ονειρεύονται. Θα μεγαλώνεις με τρόπο ώστε να ικανοποιήσεις αυτό που θα θελε να ναι η ίδια σου η μανούλα. Θα σε φτιάξει έτσι ώστε να γίνεις αυτό που ήταν ή που ήθελε να γίνει. Θα σου προσφέρει άκοπα και αβίαστα ότι δεν είχε. Πάντα. Από νωρίς.

Όχι το αποτέλεσμα των κόπων της. Όχι χρήματα για να τα αξιοποίησεις και να καταφέρεις και εσύ πράγματα. Όχι ! Κάτι άλλο. Στην Ελλάδα δεν ξέρουμε το legacy. Το να συνεχίσεις κατι δημιουργικό. Το να θέλεις να εισαι αντάξιος των δικών σου. Στην Ελλάδα ξέρουμε απλώς την προίκα. Και το χαρτζιλίκι. Θα μεγαλώνεις με τρόπο ώστε να ικανοποιήσεις αυτό που θα ΄θελε να ναι η ίδια σου η μανούλα. Και θα νομίζει πως είσαι πετυχημένος. 

Ψέμμα νούμερο τρία για εσωτερική κατανάλωση αυτή την φορά. “Από τότε που θα πας στα πρώτα σου σχολεία και αν εσύ αντισταθείς γιατί κάτι μέσα σου κλωτσήσει και δεν σου κάνει ετούτο το κουστούμι θα ακούσεις πως όλα γίνονται για το καλό σου και πως αυτό πρέπει να γίνει γιατί η μαμά κάνει αγώνα μεγάλο για να σου παρέχει όλα αυτά που εσύ πετάς και λες πως δεν τα θες κακομαθημένο!” Η κρίση αντί να γίνει αντίβαρο στον αξιακό μας ζυγό και να ανεβάσει τις αρχές μας, πλέον έχουμε και κρίση ηθικών αξιών. 

Ζηλεύω πολλές φορές τα μυθιστορήματα και τις ιστορικές πηγες που μιλούσαν για ανθρώπους και Έλληνες τυχοδιώκτες, με την καλή έννοια. Τοτε που ήμασταν πιο κοσμοπολίτες. Που ταξιδεύαμε. Που δουλεύαμε. Που ζούσαμε. Που είχαμε κέφι και οχι λάμψη, εργατικότητα. Πλέον χτίζουν κλουβιά, που θα βάλουν μεσα τις τηλεοράσεις που θα φιλοξενούν αυτούς που θέλουν να μοιάσουν. Η ψυχολογική σταθερότητα και ασφάλεια δεν επιτυγχάνεται αν δεν δημιουργείς. 

Προσπάθησαν να σημαδέψουν στο μυαλό και με την κρίση να υποταχθούν οι δημιουργικοί, να εγκαταλείψουν οι ικανοί. Τελικά τα πόδια μας πέτυχαν ομως. Και μας έκαναν να μην τολμάμε να φύγουμε απο τον πάνω όροφο της “μανούλας” και του “πατερούλη”. Να μην τολμάμε να ζήσουμε στιγμή χωρις τον ομφάλιο λώρο των υψηλών standards διαβίωσης μας. Η δουλειά, τα προσωπικά, η ζωή, οι σπουδές, ο τόπος κατοικίας μας θα είναι διαμορφωμένα από κάποιον άλλον. Που ξέρει καλύτερα για εμάς. Και θα βρούμε έναν ακόμα σαν και εμάς για να δώσουμε συνέχεια στην γενιά των -όχι ανίκανων, αλλά χειρότερα, ατάλαντων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταπίεση από το να σου καταδυναστεύει όμορφα κάποιος άλλος την ζωή και δεν υπάρχει πιο όμορφη ζωή από αυτή που δημιουργείς μόνος. Ζεις σε μια διασκέδαση η οποία χάνεται όταν χαθεί το χρήμα και οτι ξέρεις απο ποιότητα, είναι να ζεις σε εναν πολιτισμό που χάνεται άμα κοπεί το ρεύμα.

Σε ποσοστό 75,25% οι Έλληνες πιστεύουν ότι η κρίση της ελληνικής οικονομίας ήταν προσχεδιασμένη από διάφορα εξωθεσμικά κέντρα και 68,66% υποστηρίζει ότι το φάρμακο ενάντια στον καρκίνο έχει βρεθεί. Ανεγκέφαλοι. Δικαιοσύνη χωρις ορθολογισμό, δεν υπάρχει. Και γονείς χωρίς ψυχανάλυση και ψυχιατρική έγκριση δεν έπρεπε να υπάρχουν, όμως.

Πηγή κάθε δυστυχίας είναι αυτοί οι μερικοί 30ρηδες, αλλά ηθικός αυτουργός οι γονείς τους. Η ελληνικότητα της αυταπάρνησης του γονέα, τα δράματα, οι ταλαιπωρίες, οι συναισθηματικές εξάρσεις είναι που σε κάνουν υποτακτικό. Η σχέση με τον γονέα πρέπει να είναι αγάπης όχι ενοχική. Την αξίζω αυτή την αγαπη;! Μπράβο στους γονείς αυτών των μερικών 30ρηδων. Μπράβο στους ατάλαντους.

Facebook Comments