Πολιτική αλητότητας

Όχι στις πολιτικές λιτότητας, λέει ο καταληψίας του Μαξίμου. Σαν να είναι επιλογή σε κάποια έρευνα και τσεκάρεις το ένα ή το άλλο κουτάκι. Τι προτιμάτε: λιτότητα ή… χουβαρδότητα;

Χουβαρδότητα, φωνάζουν εν χορώ ο καταληψίας και η παρέα του. Αλλά ο κακός και άρρωστος στην ψυχή Σόιμπλε (που δεν εννοούσε αυτόν ο καταληψίας αλλά τη θειά του τη Μαριγώ), δεν τον αφήνει να ανοίξει τα φτερά του. Διότι άκου τι απάνθρωπο μας λέει ο ανάλγητος Γερμανός: “όσα εισπράττετε από φόρους, τόσα θα ξοδεύετε για κρατικές δαπάνες, αφού βάλετε και κάτι στην πάντα για τους τόκους, για να μην αυξάνεται το χρέος σας”. Ενώ το γελαστό παιδί θέλει να πετάξει προς τη Βενεζουέλα των ονείρων του αλλά το ζηλεύουν, έτσι έξυπνο, ικανό και σαΐνι στις διαπραγματεύσεις που είναι, και έχουν βαλθεί να το κρατάνε καθηλωμένο στο έδαφος. Ας πούμε λοιπόν ότι ο Σόιμπλε παθαίνει μια ξαφνική γιανναρίτιδα (είναι η απώλεια προσανατολισμού που παθαίνει ένας διανοούμενος όταν το εκδοτικό συγκρότημα που τον πληρώνει τού δίνει γραμμή: τώρα στηρίζουμε ΣΥΡΙΖΑ) και αποφασίζει να αφήσει τον καταληψία να απογειωθεί με φουλαρισμένο το ντεπόζιτο δανεικά. Ας προβλέψουμε την πτήση.

Το κράτος υπολογίζει, το 2017, να εισπράξει από φόρους 54,5 δισ. ευρώ. Χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα τα εισπράξει. Πόσα πρέπει να ξοδέψει, κυρίως σε μισθούς και συντάξεις, που τρώνε τη μερίδα του λέοντος; 54,5 δισ. μείον τους τόκους του χρέους, θα έλεγε οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει 5 δράμια μυαλό. Διότι αν στο τέλος του χρόνου δεν έχουμε να πληρώσουμε ούτε τους τόκους του χρέους, το χρέος θα αυξηθεί, δηλαδή θα φεσώσουμε ακόμα περισσότερο τα παιδιά μας. Κι επειδή οι ετήσιοι τόκοι είναι περίπου 6,5 δισ. θα πρέπει να ξοδέψουμε 48 δισ. ευρώ.

Αυτή δεν είναι ούτε πολιτική λιτότητας ούτε χουβαρδότητας. Είναι πολιτική πραγματικότητας. Αν ξοδέψουμε 49 δισ. φεσώνουμε τα παιδιά μας κατά 1 δισ. επιπλέον. Αν ξοδέψουμε 47 δισ., ελαφρύνουμε το χρέος κατά 1 δισ. Πόσα θα ήθελες να ξοδέψουμε σύντροφε; Και σε ποιες δαπάνες ακριβώς; Πρότεινέ το. Μοίρασε τα λεφτά όπως γουστάρεις. Κυρίαρχο κράτος είσαι. Αρκεί να μην ζητάς καινούργια δανεικά. Αυτό σου λέει η Ε.Ε., το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε.

Ο Σόιμπλε λέει και κάτι άλλο: ότι αν δεν μας είχαν δανείσει – χωρίς να έχουν καμμία άνεση και διάθεση να το κάνουν – οι λαοί της Ευρώπης, θα είχαμε χρεοκοπήσει και δεν θα μιλούσαμε τώρα για λιτότητες και χουβαρδότητες αλλά για το σε ποιον μπαχτσέ έχουν απομείνει μερικά ραδίκια να πάμε να μαζέψουμε για να έχουμε κάτι να φάμε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Όμως γιατί με τα 48 δισ. το μόνο που μπορεί να κάνει ο καταληψίας του Μαξίμου είναι πολιτική λιτότητας; Γιατί είναι λιτότητα ο 50άρης συνταξιούχος του ΟΤΕ να παίρνει 2.700 ευρώ σύνταξη; Και να βγαίνει στην τηλεόραση να παραπονιέται ότι πριν τις περικοπές έπαιρνε 4.000 ευρώ; Γιατί είναι λιτότητα να δίνουμε κάθε χρόνο σε πρόωρους συνταξιούχους, 8,5 δισ. ευρώ; Γιατί είναι λιτότητα να υπάρχουν πρόωροι συνταξιούχοι, αν δεν έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας; Γιατί είναι λιτότητα ο πρωτοδιορισμένος στο Δημόσιο, απόφοιτος Δημοτικού, να παίρνει 684 ευρώ όταν στον ιδιωτικό τομέα κάποιος με τρία πτυχία δουλεύει ντελίβερι και παίρνει 350; Γιατί είναι λιτότητα οι υπουργικοί σύμβουλοι με μόνο προσόν την αποστροφή τους για την καριέρα ή την προϋπηρεσία στην αφισοκόλληση να παίρνουν 2.500 ευρώ; Γιατί είναι λιτότητα να κάνει ταξιδάκια αναψυχής ο καταληψίας με τους παρατρεχάμενούς του, πολιτικούς και δημοσιογράφους, μια βδομάδα στην Κούβα για να φωτογραφηθούν δίπλα στους δικτάτορες της Αφρικής;

Την αποφυγή της λιτότητας την επικαλούνταν πάντα οι κρατιστές για να εξασφαλίζουν περισσσότερα χρήματα για τους ίδιους και τις κλίκες τους. Θυμάσαι ποτέ την ΑΔΕΔΥ να πει: «εντάξει, πολλά παίρνουμε, να κάνουμε λίγο κράτει στις δημόσιες δαπάνες»; Το άκουσες ποτέ αυτό; Όμως από το 2000 που μπήκαμε στο ευρώ μέχρι το 2009, οι μισθοί των ΔΥ διπλασιάστηκαν. Γιατί; Διπλασιάστηκε το μέγεθος της Οικονομίας μας; Διπλασιάσθηκε η παραγωγικότητα του Δημόσιου Τομέα; Όχι βέβαια. Απλώς κάθε τρεις και λίγο, και ειδικά σε προεκλογικές περιόδους η ΑΔΕΔΥ τράβαγε και μια απεργία κατά της λιτότητας! Και οι πρόθυμες κυβερνήσεις του πελατειακού συστήματος εύρισκαν δίκαια τα αιτήματα των «εργαζομένων» και φρόντιζαν να αυξάνουν τους μισθούς και τις συντάξεις για να μην χάσουν ψηφαλάκια.

Δες, σύντροφε, μερικά νούμερα της περιόδου 2000 – 2009, τα οποία το πολιτικό σύστημα αποκρύπτει επιμελώς:

– Οι πρωτογενείς δαπάνες του κράτους αυξήθηκαν κατά 90,5%. Από τα 30,4 δισ. ευρώ το 2000, έφτασαν τα 57,9 δισ. το 2009.
– Οι αυξήσεις των μισθών στον δημόσιο τομέα ήταν 100%. Τα εκλογικά έτη, 2004 και 2008, αυξήσεις ήταν αντιστοίχως 9,7% και 7,1%.
– Το 2000 η επιχορήγηση του κράτους προς τα Ταμεία ήταν 4,8 δισ. Μέχρι το 2009 σχεδόν τετραπλασιάστηκε: 17 δισ.!
– Οι αυξήσεις στις καταχρεωμένες ΔΕΚΟ ήταν κατά μέσο όρο 9% ετησίως!
– Οι προσλήψεις στο Δημόσιο την περίοδο 2000-2009, ξεπέρασαν τα 130.000 άτομα.
– Ο φορολογούμενος πλήρωσε για συντάξεις 98 δισ., δηλαδή το 61% της αύξησης του δημόσιου χρέους την ίδια περίοδο. Τη 15ετία 2000-2014, το ποσό της επιχορήγησης των Ταμείων από τον προϋπολογισμό ήταν 169 δισ. Περισσότερο από το μισό δημόσιο χρέος.
– Το 2000 η συνταξιοδοτική δαπάνη ήταν το 31% των δημόσιων δαπανών. Το 2009 έφτασε στο 40%. Και το 2014 μετά από 5 χρόνια περικοπών αυξήθηκε στο 43%! Διότι οι κυβερνήσεις της κρίσης προσπάθησαν να μειώσουν τον αριθμό των ΔΥ οδηγώντας τους σε πρόωρη συνταξιοδότηση.
– Το 2000 οι συνταξιούχοι του Δημοσίου ήταν 358.000 άτομα. Το 2007 είχαν φτάσει τους 378.000. Μόλις σκάει η κρίση αυξάνονται αλματωδώς και το 2014 φτάνουν τους 469.000!
– Το 2009 η μέση αμοιβή ανά εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα ήταν 19.147 ευρώ. Στις ΔΕΚΟ ήταν 40.752 ευρώ!

Το 2009 οι δαπάνες του κράτους ήταν 41% υψηλότερες από τα έσοδα. 36 δισ. ευρώ φεσώσαμε τα παιδιά μας εκείνη την τελευταία χρονιά πολιτικών κατά της λιτότητας!

Άρα, σύντροφε, οι πολιτικές λιτότητας είναι πολιτικές χουβαρδότητας για τους στυλοβάτες του πελατειακού συστήματος, διαφωνείς; Λιτότητας γίνονται για τους μόνιμους στυλοβάτες των δημοσίων εσόδων δηλαδή τους εργαζόμενους στην ιδιωτική οικονομία. Αυτοί όμως δεν έχουν τη δυνατότητα να πιέσουν τον καταληψία του Μαξίμου να τους δώσει αύξηση ή πρωτοχρονιάτικο μποναμά. Αύξηση θα πάρουν αν σταματήσουν να μπαίνουν μέσα – αυτοί και οι εργοδότες τους. Αν αρχίσουν να έχουν κέρδη, και όχι για μια χρονιά. Μόνο όταν μια επιχείρηση προβλέπει αυξημένα κέρδη και του χρόνου και του παραχρόνου, σ’ ένα πλαίσιο διαρκούς ανάπτυξης της οικονομίας, κι έχει ξεκαθαρίσει με αποθεματικά, επενδύσεις και μερίσματα, θα αποφασίσει να αυξήσει και τους μισθούς. Αλλά όσο η φοροκαταιγίδα δεν λέει να κοπάσει, είναι θέμα (ολίγου) χρόνου να καταρρεύσουν και οι τελευταίοι στυλοβάτες της συνταξιοδοτικής και ΑΔΕΔΥκής χουβαρδότητας. Τι προτείνεις να γίνει τότε;

Για έναν άνθρωπο με 5 δράμια μυαλό αυτά είναι θέματα απλής αριθμητικής. Αλλά είναι πυρηνική φυσική για τον καταληψία του Μαξίμου. Στο παιδικό του σύμπαν τα λεφτά τα δίνει ο μπαμπάς – κράτος. Και χρεοκοπημένου όντος του ελληνικού κράτους, τα δίνει ο μπαμπάς Σόιμπλε. Κι όταν δεν τα δίνει, ο υπερφυσικός μπέμπης που υποδύεται τον πρωθυπουργό, κάνει μούτρα, όπως όλα τα παιδάκια της (διανοητικής) ηλικίας του: κακό μπαμπά, ντα μπαμπά, σέλω κι άλλα λετά, πάλω κοκολάτα.

Αυτή είναι η οικονομική πολιτική μας. Πολιτική γελοιότητας, ασχετοσύνης, ανευθυνότητας, ηλιθιότητας. Που καταδικάζει ένα έθνος σε παρακμή για να έχει ο καταληψίας του Μαξίμου και οι καρανίκες του λεφτά να ξοδεύουν σε επικοινωνικά εφέ – και για την πάρτη τους βεβαίως βεβαίως. Χωρίς να τους καίγεται καρφί ότι η χώρα εξαφανίζεται από τον οικονομικό (και όχι μόνο…) χάρτη. Μία πολιτική ξέρουν, αυτή εφαρμόζουν από τον καιρό που ήταν στα θρανία της ΚΝΕ και αποφοίτησαν ως συνοδοιπόροι του Κουφοντίνα και των πάσης φύσεως μπαχαλάκηδων: πολιτική αλητότητας.