Ο Κυριάκος εγκλωβίστηκε

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μία ντρίμπλα με τις συντάξεις η οποία αποδεικνύει πως είναι εξαιρετικά «σκληρός για να πεθάνει». Ο Πρωθυπουργός δεν είναι ένας συνηθισμένος Κομμουνιστής. Ανήκει στο παλαιο ΠΑΣΟΚικό μέτωπο ο άξονας του οποίου είναι η Νασερική πολιτική των εθνικοποιήσεων εμπλουτισμένη με ολίγον από Λατινοαμερικανικά μαρξιστικά κινήματα «αντίστασης» στην αφαίμαξη του καπιταλισμού. Χαρακτηριστικό αυτής της «σχολής σκέψεως» είναι η ολοκληρωτική υφάρπαξη διαφόρων στοιχείων κάθε ιδεολογίας (αρκεί να ακούγονται ευχάριστα στον «λαό») αλλά και η τοποθέτηση απέναντί τους ενός κοινού εχθρού: της Δύσης και της «επαράτου Δεξιάς.

Η συλλογιστική του (ψευδο)εθνο – λαϊκισμού ξεκινά από την νεο – μαρξιστική προσέγγιση «κέντρου – περιφέρειας» όπου το Κέντρο είναι η καπιταλιστική Δύση ενώ η Περιφέρεια είναι οι χώρες εκείνες που επιδιώκει η πρώτη να εκμεταλλευτεί ελέγχοντας τις κυβερνήσεις και επιτρέποντας με χαμηλούς φόρους την διείσδυση δυτικών κεφαλαίων τα οποία λεηλατούν τους πλουτοπαραγωγικούς τους πόρους. Η απάντηση των χωρών «προς εκμετάλλευση» στο διεθνές επιθετικό κεφάλαιο είναι οι εθνικοποιήσεις και άρα ο κρατικός έλεγχος της οικονομίας αλλά και ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας στα χέρια των ολίγων του κόμματος. Για να μην εξεγερθεί ο λαός έναντι στους λίγους, που από την μία φέρονται να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του Έθνους, το Κράτος, προβαίνει σε παροχές όπως τα επιδόματα στις συντάξεις.

Αυτό έκανε την προηγούμενη εβδομάδα ο κ. Τσίπρας. Αφού τα χρόνια που επέρασαν καταλήστεψε τους συνταξιούχους εξαιτίας της καταστροφικής μπαρουφάκειας εμπνεύσεως διαπραγμάτευσης δημιουργώντας ένα απίστευτο δημοσιονομικό κενό έρχεται τώρα και τους προσφέρει κάτι ψίχουλα. Από άποψη τακτικής όμως επέτυχε πολλά. Φέρνοντας το νομοσχέδιο προς ψήφιση εγκλώβισε την Αξιωματική Αντιπολίτευση απόλυτα. Και αυτό το κατάφερε αναδεικνύοντας ένα απλό γεγονός: το πόσο μακριά βρίσκεται από την πλειονότητα του κόσμου η τελευταία και το πόσο κοντύτερα στις επιταγές της γερμανικής Ευρώπης και των γραφειοκρατών που την κυβερνούν. Η Νέα Δημοκρατία έχοντας μία σύγχυση στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων και όσο ακόμα δεν ξεκαθαρίζει στα εντός της εάν τοποθετεί πρώτο το Έθνος – Κράτος ή το Ευρωκράτος κατέληξε κάπου ανάμεσα: «Παρών». Ο απλός, καθημερινός κόσμος όμως κατάλαβε πολλά και δεν πείθεται από την μετακόμιση των γραφείων στην Πειραιώς.

 Ο Πρωθυπουργός συνεχίζει να παίζει ένα πολύ επικίνδυνο παίγνιο στο οποίο επικοινωνιακά προσπαθεί να συντηρήσει την εικόνα του «ανήμπορου κακομοίρη» ο οποίος είναι πολύ μικρός να τα να βάλει με την «νεο – φιλελεύθερη» καπιταλιστική Ευρώπη αλλά όποτε του δίδεται η δυνατότητα αυξάνει τους φόρους στους νεόπτωχους ιδιοκτήτες ακινήτων των βορείων προαστίων τους οποίους βέβαια παρουσιάζει ως πλούσιους, προβαίνει σε μία θρασύδειλη ανακοίνωση εναντίον των δανειστών, προσπαθεί να ρίξει τους νταβατζήδες των μεγάλων καναλιών, δίνει ένα επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους. Και, εξ αντανακλάσεως, η φερόμενη ως κεντροδεξιά ταυτίζεται με τους ξένους, ταυτίζεται με τους πλουσίους, ταυτίζεται με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και παρουσίαζεται ανάλγητη απέναντι στους γέροντες. Η ηγεσία της δε είναι ούτως ή άλλως ταυτισμένη με την οικογενειοκρατία.

Το μέγα ερώτημα εδώ όμως είναι ποιος είναι ο ακριβής στόχος του Πρωθυπουργού. Η διαχείριση μίας ελεγχόμενης ήττας ούτως ώστε να παραμείνει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την επόμενη ημέρα; Μία μελλοντική συνεργασία με τους νεο – Ναζί; Μία επιστροφή στο εθνικό νόμισμα η οποία «είναι επιτακτικό να γίνει μόνον από αυτούς που αντιστάθηκαν στους ξένους»; Όπως και να έχει, ένας διεισδυτικός αναλυτής δύναται να καταλάβει εύκολα πως η απουσία αφηγήματος, η απόσταση από την κοινωνία και ο μονόδρομος των ξένων επιταγών εκ μέρους της ΝΔ θα δημιουργήσει μία μελλοντική κυβέρνηση με κορμό την τελευταία η οποία θα είναι το τελευταίο χαρτί του συστήματος για να επιβιώσει. Πολύ φοβάμαι όμως, κρίνοντας και από τις ελίτ των ξένων χωρών, ότι δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα.