Δεν είμαστε όλοι σαν την Πόλα Ρούπα

Μία χρονιά έφυγε, μία νέα ήρθε μπολιασμένη με την αισιοδοξία και την ελπίδα για κάτι καλύτερο, κάτι ομορφότερο, κάτι λιγότερο σκοτεινό. Το 2017 αποτελεί μία από τις τελευταίες ευκαιρίες της ανθρωπότητας να πραγματοποιήσει πια το βήμα της αλλαγής, σηματοδοτώντας την αυγή μίας νέας χρυσής εποχής για όλους μας.

Στην Ελλάδα πάντως «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Σε μία χώρα που μαστίζεται από την οικονομική αλλά και κοινωνική εξαθλίωση, όλοι ασχολούμαστε τις τελευταίες ημέρες με τη σύλληψη της Πόλας Ρούπα και την τύχη του 6χρονου γιου της. Η συμβία του Νίκου Μαζιώτη συνελήφθη κυριολεκτικά «στο παρά πέντε», καθώς στη γιάφκα της Ηλιούπολης βρέθηκαν σχέδια και σημειώσεις για στόχους της ένοπλης δράσης του «Επαναστατικού Αγώνα».

Οι αστυνομικές αρχές δηλαδή συνέλαβαν την «αντάρτισσα πόλης» λίγο πριν μία ακόμη γυναίκα χάσει το σύζυγό της, ένα ακόμη μικρό παιδί μείνει ορφανό. Εξάλλου τα παραδείγματα είναι πολλά. Οι σύντροφοί της έχουν φροντίσει για αυτό. Δίνει όμως το γεγονός αυτό το δικαίωμα στις εκάστοτε αρχές να μην παραδίδουν το παιδί στους συγγενείς της κατηγορουμένης;

Η απάντηση είναι πως οχι. Ο γιος της Πόλας Ρούπα πρέπει να δοθεί ΑΜΕΣΑ στους συγγενείς του. Δε είναι δυνατό η δολοφονική ηλιθιότητα της μητέρας του να στερεί από το ίδιο την ελευθερία. «Πέρα από κάθε πολιτική ή φιλοσοφική πεποίθηση και ιδεολογία, εμπλέκεται ένα αθώο ανήλικο παιδί σ’ ένα κυκλώνα ερωτημάτων για το που βρίσκεται ή τι πρέπει να γίνει. Είναι το τραγικό πρόσωπο μιας δύσκολης κατάστασης και οφείλουμε να σεβαστούμε την αξιοπρέπειά του και να ενσκήψουμε στο θέμα με ευαισθησία», όπως εύστοχα επεσήμανε ο πατήρ Αντώνιος Παπανικολάου εκ μέρους της Κιβωτού του Κόσμου.

Καλώς ή κακώς, το παιδί δεν ευθύνεται για τις απόψεις και τις πράξεις των γονιών του. Κάλλιστα δυνάμεθα να το θεωρήσουμε ένα ακόμα θύμα της τρομοκρατίας στη χώρα μας. Όσο και αν προσπαθούν οι ίδιοι οι γονείς αλλά και οι παρατρεχάμενοί τους να το εμπλέξουν στην υπόθεση του «Επαναστατικού Αγώνα», το συγκεκριμένο παιδί είναι απλά άτυχο. Άτυχο, γιατί στη ζωή αυτή του έλαχε να έχει για γονείς δύο ανθρώπους οι οποίοι δε δέχονται να καταλάβουν πως βρισκόματε σε μία κοινωνία δικαίου και όχι σε μία ζούγκλα όπου ο καθένας επιβάλλει το νόμο κατά το δοκούν.

Η Πόλα Ρούπα, μετά τη μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, κατά παντός υπευθύνου, για αρπαγή ανηλίκου είναι σαφές πως χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης. Η επιμέλεια και η τύχη των παιδιών του Παύλου Μπακογιάννη, του Νίκου Μομφεράτου, του Μιχάλη Βρανόπουλου και τόσων άλλων δεν την ενδιέφερε τη στιγμή που διακατεχόταν από αλληλεγγύη προς τους δολοφόνους της «17 Νοέμβρη».

Οι δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου περί «αχαρακτήριστης συμπεριφοράς των κοινωνικών λειτουργών» και οι αναφορές στο σεβασμό της μητρότητας κατά των εμφύλιο (αλήθεια, σύντροφε Μανώλη, οι μητέρες των παιδιών που σφάξατε ή οδηγήσατε με τη λογική του παιδομαζώματος σε συντροφικές χώρες, ήταν άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού σε σχέση με τη συντρόφισσα Πόλα;) εν μέρει δικαιολογούνται ως γραφικές, καθώς εμπίπτουν στη λογική του σεβασμού της τρίτης ηλικίας και της καταπόνησης του νου.

Φωτεινή εξαίρεση στο όργιο του λαϊκισμού και της δήθεν επαναστατικότητας αποτελεί ο Κώστας Μπακογιάννης. Ο γιος του δολοφονηθέντος από τη 17Ν Παύλου Μπακογιάννη και μέλος μιας οικογένειας η οποία έχει εξοριστεί αλλά και λοιδορηθεί πολλάκις για τις ιδέες της δήλωσε πως «Όσο αξίζει η Ρούπα να είναι φυλακή, τόσο δικαιούται το παιδάκι της να βρεθεί τώρα στην αγκαλιά της γιαγιάς και της θείας του. Και αφήστε τους να συνεχίζουν να επικαλούνται τις αρχές της δημοκρατίας που οι ίδιοι αιματοκυλούν», παραπέμποντας στη φάση του Ουίνστων Τσόρτσιλ «οι φασίστες του μέλλοντος θα λέγονται αντιφασίστες».

Ας λήξει λοιπόν σήμερα κιόλας το ζήτημα της επιμέλειας του 6χρονου και ας ασχοληθεί απερίσπαστη η Δικαιοσύνη με την Πόλα Ρούπα και τους συνεργούς της. Όλοι εμείς ας παραδειγματιστούμε από τη στάση του Κώστα Μπακογιάννη αποδεχόμενοι πια πως υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που μας αποδεικνύουν έμπρακτα πως αυτό που μας ξεχωρίζει από τα ζώα είναι η έννοια της λογικής και του δικαίου. Και ας υπάρχουν άνθρωποι σαν την Πόλα Ρούπα και το Νίκο Μαζιώτη που καταβάλλουν άοκνες προσπάθειες να μας πείσουν για το αντίθετο.