Πάθαμε και δεν… μάθανε

Ζούμε μέρες του πρώτου εξαμήνου του 2015, όπου η γραμμή-ρήξης που ακoλουθούσε τότε η ίδια κυβέρνηση ήταν η γραμμή του asset Βαρουφάκη, μόνο που τώρα ο Γιάνης λείπει. Η συνταγή εκείνη που μας έφερε στο χείλος της καταστροφής και σε ένα νέο σκληρότερο τρίτο μνημόνιο, εκείνη η συνταγή αποτυχίας, φαίνεται πως προσελκύει και πάλι τα πεινασμένα για εξουσία βλέμματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πάθαμε και δεν… μάθανε. Γιατί άλλωστε; Αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πάρτη τους.

Έτσι, βρισκόμαστε πάλι υπό το μηδέν, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να… παζαρέψει αυτά που πρόκειται να δεχθεί – ναι, ναι τα νέα μέτρα που ούτε ένα ευρώ από αυτά δεν θα πέρναγαν, όπως και την προ-νομοθέτηση μέτρων που σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόντουσαν – προκειμένου να φτιάξει το νέο της αφήγημα. Δημιουργεί σκηνικό «πολέμου» με στόχο για μία ακόμη φορά το ΔΝΤ και τον Σόιμπλε, με σκοπό να πάρει κάποιες παραχωρήσεις από τους δανειστές, ποντάροντας στη βούλησή τους να αποφύγουν ένα νέο ελληνικό ατύχημα την στιγμή που έχουν μπροστά τους μία σειρά σημαντικών εκλογικών αναμετρήσεων στην Ευρώπη.

Και το ατύχημα θα έλθει εάν η αξιολόγηση δεν κλείσει έως τον Μάρτιο. Τότε που διαλύεται η ολλανδική Βουλή για τις εκλογές και ακολουθούν οι γαλλικές εκλογές τον Απρίλιο-Μάιο. Μετά και για τρεις μήνες το ελληνικό ζήτημα θα μπει στον πάγο υπό το βάρος των άδειων ταμείων μέχρι να έρθει η στιγμή της επιστροφής του δράματος και του διλήμματος «Grexit ή επώδυνος συμβιβασμός» τον Ιούλιο, όπου θα πρέπει να αποπληρωθούν ομόλογα που λήγουν και η Ελλάδα θα έχει ανάγκη τη δόση των δανείων που θα φέρει το κλείσιμο της αξιολόγησης. Όπως ακριβώς και το καλοκαίρι του 2015. Αυτόν τον δρόμο διάλεξε τότε (με ένα δημοψήφισμα βέβαια… σφήνα), αυτόν τον δρόμο φαίνεται να διαλέγει και τώρα η κυβέρνηση, αφού αρνείται να συμβάλει στην όποια πρόοδο των διαπραγματεύσεων προσπαθούν οι Θεσμοί να υπάρξει.

Οι Θεσμοί οι οποίοι τα έχουν βρει μεταξύ τους καιρό τώρα, από το Νταβός και που παρουσίασαν την κοινή τους αυτή θέση την περασμένη Παρασκευή στον Τσακαλώτο και στον Χουλιαράκη στις Βρυξέλλες: Aμεση νομοθέτηση μέτρων ύψους 2% του ΑΕΠ, δηλαδή 3,6 δισ. ευρώ. Και από εκείνη την ημέρα περιμένουν τον Ελληνα ΥΠΟΙΚ να απαντήσει.

Ο λόγος που η ελληνική πλευρά δεν… απαντά, είναι ότι οι δανειστές επιμένουν σε ένα βαρύ και υψηλού πολιτικού κόστους πακέτο μέτρων, δίνοντας  μικρά ανταλλάγματα. Δηλαδή δεν δίνουν αυτά που ευχόταν η κυβέρνηση, όπως το QE και τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Αυτά έχουν από τον περασμένο Μάιο δρομολογηθεί να εφαρμοστούν μετά τα μέσα του 2018, έτσι και αλλιώς. 

Είναι σίγουρο προς προτιμούν η ελληνική κυβέρνηση να τα δεχτεί τώρα και να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση ( για να αρχίσει η τρίτη !), έτσι ώστε να έχουν πίσω τους πλέον το θέμα Ελλάδα πριν τη δύσκολη εκλογική περίοδο που έρχεται, ωστόσο δεν είναι και με την πλάτη στον τοίχο. Αν δεν κλείσει τώρα, θα κλείσει αργότερα. Ίσως και με περισσότερα μέτρα. Μπορούν να περιμένουν. Μέχρι να βρεθεί η Ελλάδα και πάλι με την πλάτη στον τοίχο. 

Όπως είπε και ο κ. Χουλιαράκης, θα είναι πολύ κακό να κλείσει η αξιολόγηση τον Μάιο-Ιούνιο, καθώς η καθυστέρηση ολοκλήρωσής της αυξάνει την αβεβαιότητα, δημιουργεί προβλήματα, όπως η απομάκρυνση των επενδύσεων, και θα προκαλέσει συζήτηση για τέταρτο πρόγραμμα διάσωσης.

Η ελληνική κυβέρνηση με λίγα λόγια προσπαθεί να σώσει το τομάρι της και ζητά από τους δανειστές πολύ λιγότερα μέτρα από τα 3,6 δισ. που προτείνουν, και η εκ των προτέρων νομοθέτηση να περιοριστεί στη μείωση του αφορολόγητου. Παράλληλα, θέλει να της «δώσουν» την ένταξη στο QE και κάτι για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. 

Αυτά τα ζητά μια κυβέρνηση η οποία ομολόγησε ότι δεν έχει τηρήσει τα 2/3 της συμφωνίας, τη στιγμή που κατηγορούσε τους δανειστές για τις καθυστερήσεις. Αυτά τα ζητά μία κυβέρνηση που δεν χει καμία αξιοπιστία και που για να επιπλεύσει έχει ανάγκη τα λεφτά των δανείων. Και δυστυχώς και η Ελλάδα έχει ανάγκη τα λεφτά τους για να επιπλεύσει.

Και ενώ υπήρξε μία έντονη κινητοποίηση από την πλευρά των θεσμών για να υπάρξει πρόοδος, η ελληνική κυβέρνηση αφού δεν άκουσε αυτά που ήθελε και αυτά που θα μπορούσε να πουλήσει στους ψηφοφόρους που χάνει, στύλωσε τα πόδια και άρχισε να πυροβολεί. Και τώρα ελπίζει στο θαύμα… Μέρκελ για στήριξη. Η οποία θα παραπέμψει φυσικά στο Eurogroup. Τώρα άλλωστε έχει τον δικό της μεγάλο πονοκέφαλο που ονομάζεται Σουλτς και έρχεται με.. φόρα στις δημοσκοπήσεις.

Το «ορόσημο» του Φεβρουαρίου χάθηκε. Μην περιμένετε συμφωνία τη Δευτέρα. Και ο Μάρτιος δεν είναι καθόλου σίγουρος. Οι Ολλανδικές εκλογές έρχονται σε έναν μόνο μήνα. Με τα γνωστά τερτίπια της κυβέρνησης να επαναλαμβάνονται, δυστυχώς οδεύουμε εκεί που βρεθήκαμε το καλοκαίρι του 2015 με το Grexit πάνω από το κεφάλι μας. Οι αγορές έχουν ήδη «οσμιστεί» αυτόν τον κίνδυνο. Η πρόσφατη ρητορική της κυβέρνησης δείχνει ότι βρίσκεται σε πανικό. Όχι για το τι θα μας συμβεί, αλλά για το τι θα συμβεί στην ίδια.