Οι καταθέσεις είναι ιερότερες του αφορολογήτου

Το αφορολόγητο όριο είναι το όριο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Απαγορεύεται σε αυτό να μπει χέρι. Απαγορεύεται. Από το Σύνταγμα και την κοινή λογική.

Τώρα βέβαια αν απαγορεύεται απ΄ το Σύνταγμα, θα πει κανείς, που είναι οι δικαστές να επισφραγίσουν την προστασία αυτή.

Και ποια προστασία, αλήθεια. Σαν κι αυτή που έδωσαν στους φτωχότερους Έλληνες, αναγνωρίζοντας ως συνταγματικά τα τέλη επιτηδεύματος και το ΕΕΤΗΔΕ, τέλη κυκλοφορίας κλπ επιβάλλοντας δηλαδή  ακόμα και σε μη έχοντες εισόδημα να τα καταβάλλουν;

Αν ναι, τότε ζήτω που καήκαμε. Ασφαλώς αναφέρομαι σε πραγματική δικαιοσύνη στη χωρά που προς το παρόν αναζητείται, καθώς απ το 2011 έχει  υποκατασταθεί το Σύνταγμα με ένα άλλο παρασυνταγμα, το οποίο παραγνωρίζει συνειδητά τη πιο απλή αρχή του δίκαιου οτι δηλαδή «κανείς δε μπορεί να υποχρεωθεί στα αδύνατα».

Τώρα αν θέλουμε να δούμε μια άλλη δικαιοσύνη, ας πάμε στο  Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το οποίο σε απόφαση του της 20 Σεπτεμβρίου 2016 δέχτηκε ως σύννομο το κούρεμα καταθέσεων στη Κύπρο, καθώς σε άλλη περίπτωση “τα πράγματα θα ήταν πολύ χειροτέρα για καταθέτες, τράπεζες και ΕΕ”.

Δεν ήξεραν και οι Κύπριοι να κάτσουν 7 χρόνια να υπερφορολογούνται και να χρεοκοπήσουν με χρέη στο δημόσιο το μισό πληθυσμό; Μάλλον ήταν χαζοί που προτίμησαν να κουρέψουν καταθέσεις και να ξεγνοιάσουν, χωρίς να σταματήσει η οικονομική ζωή στη χωρά τους επί 7 χρόνια, όπως εδώ!

Φυσικά στη Κύπρο δεν κρίθηκε ως Νο1 «μεταρρύθμιση» η μείωση του αφορολογήτου! 20.000 ευρώ ήταν το αφορολόγητο πριν  τη κρίση, κατά τη διάρκεια και μετά, έως σήμερα. Σταθερό!

Όταν εδώ όμως η ελληνική δικαιοσύνη δέχεται ως συνταγματικά εξωφρενικά φορολογικά μέτρα επί ανθρώπων που δεν έχουν να δώσουν, στην ουσία αποτρέπει την εκάστοτε κυβέρνηση από το να φτάσει στις ορθές και άμεσες λύσεις.

1. Περιορισμό του δημόσιου (αργόμισθων και ρετιρέ έστω)

2. Εισφορά στις καταθέσεις- εμβάσματα εξωτερικού.

3. Αύξηση φορολογίας στα ανωτέρα εισοδήματα, που είναι και τα συνταγματικά επιβαλλόμενα, σύμφωνα με την αναλογική εισφορά καθενός.

Αντί για τα συνταγματικά επιβαλλόμενα όμως εφαρμόστηκαν οι αρλούμπες της τρόικα και τα ισοδύναμα των ελληνικών κυβερνήσεων.

Λες και έχει καμιά  ευθύνη να πληρώνει ο κόσμος επειδή κάποιες δεκάδες χιλιάδες διαφθαρμένοι έτρωγαν σε έργα, μίζες και κομπίνες τα δάνεια της ΕΕ, και πρέπει σήμερα να πληρώνουν οι αυτοαπασχολούμενοι τέλος επιτηδεύματος επί 7 χρόνια 700 ευρώ το χρόνο! Οι φοροφυγάδες, ναι, ναι.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα!

Αν η Ελλάδα είχε εφαρμόσει φόρο συνολικής περιουσίας ή εφάπαξ εισφορά στις καταθέσεις απ το 2011, τότε θα είχε κριθεί και αυτή νόμιμη απ το ΔΕΕ λοιπόν, για τον ίδιο λόγο!

Ότι δηλαδή αν ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΑΥΤΟ τα πράγματα θα ήταν χειροτέρα για την Ελλάδα! Και κυρίως θα ξεμπερδεύαμε ΑΜΕΣΑ και για 20 χρόνια με τα δημοσιονομικά μέτρα. Προλαβαίναμε να μεταρρυθμιστούμε μετά όσο θέλαμε.

Πόσο χειροτέρα λοιπόν θα ήταν; Όσο βλέπετε σήμερα! Ανεργία 40%, 7 χρόνια κρίση, ο ένας στους δυο χρεωστάει στο δημόσιο και αλλά πολλά.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η Ελλάδα τα προσεχή 20 χρόνια πρέπει να δίνει κάθε χρόνο για τόκους – χρεολυσία περί τα 20 δις κάθε χρόνο κατά μ.ο, που είναι ένα εξωφρενικό ποσό για την παρούσα ελληνική οικονομία.

Το ποσό αυτό με εισφορά στις καταθέσεις εν μέρει και με ισόποση διαγραφή χρέους απ΄ τους δανειστές μπορούσε να περιοριστεί (απ το 2010) στα 5-10 δις το χρόνο μάξιμουμ, πράγμα που θα επέτρεπε τρομακτικές φοροελαφρύνσεις σχεδόν ολικές, από ΕΝΦΙΑ, μέχρι εισφορές κλπ και ασφαλώς…ανάπτυξη!

Είναι όμως που κατά τον Σόιμπλε το χρέος δεν παίζει κανένα ρόλο, γιατί χρηματοδοτείται. Από νέα δάνεια βέβαια, τα όποια πληρώνουν οι φτωχότεροι Έλληνες με μείωση του αφορολογήτου, δηλαδή αύξηση της φορολογίας τους!

Άντε λοιπόν, αρκετά με τα συμφέροντα όλων, είναι πλέον εμφανή.

Και το εξοργιστικότερο; Ελάχιστες μεταρρυθμίσεις έγιναν. Ακόμα και αυτές τις στρέβλωσαν όπως στρέβλωσαν και με τα ισοδύναμα κάθε λογική στην ακολουθουμένη πολιτική!

Η Ελλάδα οργανωτικά και οικονομικά έμεινε η ίδια, το δημόσιο το ίδιο και φτάσαμε απροκάλυπτα να θεωρούν μεταρρύθμιση την κατάργηση του αφορολογήτου! Δηλαδή την επίσημη φτωχοποίηση του ενός δεύτερου των ελλήνων!

Πως θα πληρώνουν βασικά είδη, φόρους ΕΝΦΙΑ, εισφορές και πως θα καταναλώνουν 5 εκατομμύρια Έλληνες όταν πας το εισόδημα τους από 9 χιλιάρικα στα 8 από 8 στα 7 και από 6 στα 5 μέσω φορολογίας; Σε ποιους θα πουλάνε τα προϊόντα τους οι εγχώριες και αλλοδαπές επιχειρήσεις στην Ελλάδα;  Η αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας θα εκμηδενιστεί. Οι τζίροι θα πέσουν κι άλλο.

Πρόσφατα μάλιστα οι ευρωπαίοι αναγνώρισαν με δηλώσεις τους ότι “στο ΔΝΤ έχουν υποπέσει σε σωρεία λαθών, κακών υπολογισμών, ασαφειών και αντιφάσεων κατά τη συγγραφή της περίφημης έκθεσης του και οτι άποψη οτι η υψηλή προσωπική έκπτωση φόρου εισοδήματος στην Ελλάδα οδηγεί  το 50% των φορολογουμένων να μην πληρώνουν κανένα φόρο είναι εσφαλμένη.

Τούτο λένε γιατί πρέπει  να κοιτάξουμε τη συνολική φορολογική επιβάρυνση στο εισόδημα. Όλοι οι  φορολογούμενοι στην Ελλάδα υποχρεούνται να καταβάλλουν εισφορές κοινωνικής ασφάλισης που είναι σημαντικά υψηλότερες από ό, τι σε ορισμένες άλλες χώρες της ΕΕ».

Φυσικά τη θέση αυτή την έχω υποστηρίξει πρώτος και μόνος εγώ εδώ και 5 χρόνια, και έγινε επίκαιρη επειδή με το νέο ασφαλιστικό ΚΑΙ τα υψηλό εισοδήματα και οι δανειστές πλέον αντιλήφθησαν ποσό  ενοχλητικό είναι το σύνολο ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΦΟΡΩΝ.

Κι έχω πει επίσης οτι ο Έλληνας πληρώνει επιπλέον ΔΕΚΑΔΕΣ εκτάκτους φόρους (τέλος επιτηδεύματος), έμμεσους φόρους επίσης πανύψηλους, φόρους δημοσίας ωφέλειας (ΔΕΗ) επίσης πανύψηλους, δημοτικούς φόρους ανεξέλεγκτους ανά δήμο και δεκάδες πρόστιμα, παράβολα, πανάκριβα τέλη κυκλοφορίας κλπ, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι σχεδιασμένα να αφορούν το 20% των πλουσιότερων ελλήνων και όχι την ευρεία μάζα.

Αυτά θα τα αναγνωρίσουν μάλλον του χρόνου.

Φυσικά Νόμος είναι η κάθε φόρα επικρατούσα πλειοψηφική άποψη, αυτό είναι κάτι που πολλών διαφεύγει σε πολλούς. Κι όμως είναι τόσο απλό. Νομός είναι είτε η επικρατούσα άποψη των δανειστών, είτε των δικαστών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ξέρουμε τι πιστεύουν.

Δυστυχώς σε επίπεδο μέτρων, παρότι υπάρχουν ισχυρές αντίθετες απόψεις από επιμέρους δανειστές και οικονομολόγους του ΔΝΤ όπως για φόρο περιουσίας και εισφορά σε καταθέσεις,  για την Ελλάδα επικρατήσαν τα πιο άχρηστα και άδικα εξ αυτών.  Αλλά και σε επίπεδο νομολογίας δικαστηρίων συνέβη το ίδιο. Είναι συγκινητική η άποψη της μειοψηφίας σε αποφάσεις οριζοντίων βαρών, που δυστυχώς όμως ΔΕΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ *

Γι αυτό δεν πρέπει να μειωθεί το αφορολόγητο και μάλιστα πρέπει να επανεφαρμοσθει και στους διαλυμένους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες που τους ανάγκασαν να γίνουν επαίτες, κλέφτες, και τρόφιμοι των λιστών οφειλετών του δημόσιου.

Ακόμα και στη περίπτωση λοιπόν που ο θεός ο ίδιος, ανάγκη αναπόφευκτη μας οδηγούσε να μειώσουμε το αφορολόγητο τούτο έπρεπε να γίνει μονο με τις έξης δικλείδες ασφαλείας.

1. Κοινό αφορολόγητο για όλους κι όχι μόνο για μισθωτούς στα 7.178 ευρώ που είναι το όριο της φτώχειας και όχι το γελοιωδώς αναθεωρημένο των 5.000 ευρώ που ακλούθησε μετά το 2015 ενώ η φορολογία και το κόστος ζωής εκτοξεύτηκε στην Ελλάδα (!)

2. Εξαίρεση από την μείωση αυτή όσων δεν είχαν επαρκείς αποταμιεύσεις ή αλλά εισοδήματα (πχ ενοίκια)  ώστε να μην υπερχρεωθούν άδικα στο δημόσιο.

3. Θέσπιση οικογενειακού αφορολογήτου μεταξύ 10-12.000 ευρώ για την προστασία των οικογενειών  θεσμός που υπάρχει σε πολλά ευρωπαϊκά δίκαια, πέραν του ατομικού αφορολογήτου (χρειάζεται όταν ο ένας σύζυγος είναι άνεργος ή υπάρχει παιδί).

4. Ειδικά στις οικογένειες όφειλαν οι κυβερνήσεις να έχουν εκτός από οικογενειακό αφορολόγητο και ρήτρα εξαίρεσης από περικοπές στις συντάξεις για όσους συνταξιούχους είχαν σύζυγο άνευ εισοδήματος.

Πχ άλλο να περιορίσεις τη σύνταξη δυο ήδη συνταξιούχων, που έχουν και οι δυο εισόδημα, και άλλο να κόψεις το ΕΚΑΣ σε ζευγάρι που το το δεύτερο μέλος είναι άνεργο/άνευ εισοδήματος ή είναι μεν υπερήλικας, άνω των 67 αλλά δεν δικαιούται σύνταξη, πράγμα συχνό και εξευτελιστικό για το κράτος δικαίου.

Και ασφαλώς εφαρμογή των ίδιων κανόνων και στις εισφορές, δημοτικά τέλη και αλλά βάρη.

Έτσι μεταφέρουμε το δημοσιονομικό βάρος στους έχοντες, αναλογικά, χωρίς να υπερχρεώνουμε και να τρομοκρατούμε αδύναμους οικονομικά (όπως διατυμπάνιζε μάλιστα επιφανής παλαιότερος φοροεισπράκτορας) , και χωρίς να συσσωρεύουμε βλακωδώς ανείσπρακτες οφειλές στο δημόσιο για να καμαρώνουμε στους δανειστές οτι έχουμε να λαμβάνουμε από ανθρώπους «που δεν έχουν να δώσουν».

Η κυβέρνηση της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ είχε θεσει με σαφήνεια τα όρια της, τόσο με το πογκρόμ φόρων τη περίοδο 2010-2015, όσο και με τις δηλώσεις περί εκποίησης ακόμα και της οικία όποιου δεν είχε να πληρώσει το φόρο ακινήτων – εξ ου και αποδοκιμάστηκαν άγρια. Οι ίδιοι φόροι παραμένουν κατά 99% και επί Σύριζα, δεν προστέθηκε κάτι ιδιαίτερο.

Η κυβέρνηση της αριστεράς όμως πως μπορεί να δικαιολογήσει τη μη χρήση άλλων δυνατοτήτων απεμπλοκής της χωράς απ την κρίση η έστω την απρόσφορη προσπάθεια της έως σήμερα να προστατευσει οριστικά τους πιο αδύναμους Έλληνες;

Παράδειγμα μειοψηφίας ΣΤΕ:  H μειοψηφία του Β’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, εξέτασε το ζήτημα έκτακτης εισφοράς, όπως αυτή επιβλήθηκε με το άρθρο 18 του ν. 3758/2009.

Σημειωτέον ότι η απόφαση 693/2011 έκρινε το συγκεκριμένο μέτρο αντισυνταγματικό.

Τι είπε όμως στην προκειμένη περίπτωση η μειοψηφία: 

«Το Σύνταγμα ρυθμίζει καταρχήν τα της λειτουργίας του Κράτους υπό ομαλές συνθήκες. Και έχει μεν προβλέψει ειδικές ρυθμίσεις για την περίπτωση που συμβούν ορισμένες συγκεκριμένες έκτακτες καταστάσεις, όπως στο άρθρο 48 για την περίπτωση πολέμου, ούτε, όμως, από το κείμενό του, ούτε από τις σχετικές συζητήσεις στην Αναθεωρητική Βουλή προκύπτει ότι υπήρξε οποιαδήποτε πρόβλεψη για την περίπτωση διαφαινόμενου πλήρους δημοσιονομικού εκτροχιασμού.

Εν όψει αυτών, το άρθρο 78 παρ. 2 του Συντάγματος, που απαγορεύει την αναδρομική επιβολή “φόρου ή άλλου οποιουδήποτε οικονομικού βάρους”, παρά τη γενικόλογη αναφορά και σε “έκτακτες συνθήκες” που έγιναν κατά την ψήφισή του, δεν αντιμετώπισε και, συνεπώς, δεν αποκλείει, σε μια τέτοια περίπτωση, την αναδρομική επιβολή έκτακτης εισφοράς στους πλουσιότερους πολίτες»

Το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε είναι ότι με τα τεκμαρτά εισοδήματα ήδη φορολογείται ανύπαρκτο εισόδημα, με πολλαπλούς φόρους ήδη φορολογείται πολλαπλά το ίδιο εισόδημα, και με την υπερφορολογηση επί της ουσίας δημεύονται και τα ήδη υπάρχοντα περιουσιακά στοιχεία αλλά και τα προσεχή μελλοντικά εισοδήματα των ασθενέστερων πολιτών.

Και αυτό ως αποτέλεσμα μη επικράτησης μειοψηφικών απόψεων όπως η ως άνω. Κάλλιστα βέβαια μια εισφορά μπορεί να είναι άχρονη, να έχει δηλαδή χαρακτήρα συνολικό, όπως ο φόρος περιουσίας, που ποτέ δεν νομοθέτησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και να περιλαμβάνει καταθέσεις, άυλους τίτλους κλπ. και να ξεφεύγει εντελώς απ τους περιορισμούς της μη επιτρεπτής αναδρομικής φορολόγησης.

Που βέβαια ασφαλώς και μπορεί σε περιόδους εκτροχιασμού να αρθεί εντελώς το άρθρο 78, χάριν επικράτησης των ανωτέρων ιεραρχικά άρθρων 2 και 4.5 συντάγματος, δηλαδή της προστασίας της αξιοπρέπειας των πολύ περισσοτέρων ασθενέστερων Ελλήνων και της αναλογικής συνεισφοράς στα βάρη των πλουσιότερων.

Επομένως το ίδιο το Σύνταγμα επιτρέπει την αναδρομική φορολόγηση των ολίγων και ισχυρών για την διαβίωση των πολλών και ασθενέστερων.