Διαβάζουμε συχνά-πυκνά στις εφημερίδες και τα ψηφιακά ΜΜΕ για το θρυλούμενο μεγάλο ‛κούρεμα’ του χρέους που θα έρθει μετά τις γερμανικές εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου, με τους περισσότερους σχολιαστές να θεωρούν έως και δεδομένο ότι η συγκεκριμένη υπόθεση είναι σχεδόν αποκλειστικά γερμανική υπόθεση.

Πιθανότατα να μην είναι ευρύτερα γνωστό και κατανοητό ότι η Γερμανία συμμετέχει με 27% στα δάνεια και τις εγγυήσεις προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) και συνακόλουθα και στα δάνεια προς την Ελλάδα.

Αναμφίβολα η συμμετοχή της είναι μεγάλη, δεν είναι όμως και η μοναδική. Υπάρχουν και άλλες χώρες που έχουν επίσης συνεισφέρει πολύ μεγάλα ποσά, οι οποίες όμως βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη δημοσιονομική και οικονομική κατάσταση και ένα ενδεχόμενο ‛κούρεμα’ κατά 50% πχ των δανείων και των εγγυήσεων που έχουν παράσχει στον EFSF και ακολούθως στην Ελλάδα θα τις έφερνε σε δραματικά δύσκολη δημοσιονομική θέση.

Θεωρείται μήπως από τους σχολιαστές ότι η Ιταλία που συνεισφέρει το 18%, η Ισπανία με το 12%, ακόμη και η Γαλλία με το πολύ σεβαστό 20,4%, είναι σε θέση να απορροφήσουν απώλειες δεκάδων δισεκατομμυρίων χωρίς τεράστιο κόστος; Κάτι τέτοιο όμως είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να συμβεί χωρίς να κλονισθεί δραματικά η δημοσιονομική -και ακολούθως- και η οικονομική τους ισορροπία, αλλά και η πολιτική τους σταθερότητα, η οποία ούτως ή άλλως είναι ιδιαιτέρως εύθραυστη, κυρίως στην Ιταλία και την Ισπανία, μετά τη καταδίκη του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τις κατηγορίες για παράνομες χρηματοδοτήσεις του Λαϊκού Κόμματος στην Ισπανία.

Σε αντίθεση με την δημοσιονομικά και οικονομικά εύρωστη Γερμανία, οι τρεις μεγάλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου (η Γαλλία βέβαια εδώ και χρόνια επιθυμεί να ξεφύγει από αυτή τη κατηγοριοποίηση) βρίσκονται σε μια πολύ δύσκολη φάση δημοσιονομικής προσαρμογής και οποιαδήποτε αιφνίδια επιβάρυνση του ετήσιου ελλείμματος και του συνολικού χρέους του θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες και σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Η Ιταλία πχ, βρίσκεται σε μια πολύ ευαίσθητη πολιτικά περίοδο και είναι ιδιαίτερα αμφίβολο αν μια πρόταση για ‛κούρεμα’ του ελληνικού χρέους θα έβρισκε την απαραίτητη αποδοχή της πλειοψηφίας του Ιταλικού Κοινοβουλίου.

Συμπερασματικά, με το να επικεντρώνει κανείς τη προσοχή του για το θέμα του ‛κουρέματος’ μόνο στο μέτωπο της Γερμανίας κινδυνεύει να χάσει την ευρύτερη εικόνα, που είναι οι επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης στις χώρες που βρίσκονται στο δημοσιονομικό και πολιτικό μεταίχμιο της Ευρωζώνης. Ακόμη λοιπόν και αν μεταπεισθεί η Γερμανία και δεχθεί το ‛κούρεμα’, οι ισχυρότερες αντιδράσεις πιθανότατα θα προέλθουν από τις πιο πάνω χώρες.

Θα αναρωτηθεί κανείς: Μα γιατί δεν αντιδρά κανείς από τις ηγεσίες αυτών των χωρών και αντιδρά μόνο η Γερμανία; Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι: Μα γιατί να εκτεθούν αφού υπάρχει -και πιθανότατα θα συνεχίσει να υπάρχει- ο Σόιμπλε;

Facebook Comments