Βρισκόμαστε στη “μετά εποχή επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ”.
Μια επίσκεψη που βεβαίως σημαδεύει τις οικονομικοκοινωνικές εξελίξεις στη χώρα μας. Μια επίσκεψη που ορισμένοι πιστεύουν ότι θα δώσει απάντηση στο ποιό είναι το μέλλον της χώρας.

Καμιά όμως ενέργεια τρίτης χώρας δεν μπορεί να χαράξει από μόνη της τη μελλοντική πορεία της πατρίδας μας. Μπορεί να την επηρεάσει, γιατί ζούμε  σε ισχυρό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αλλά δεν μπορεί να την καθορίζει χωρίς τη συναίνεση των Ελλήνων.

Παρότι έχουν περάσει  τρία χρόνια από την “θεϊκή” έμπνευση του Γ. Παπανδρέου να οδηγήσει “την Ελλάδα στο μέλλον”  υπό την καθοδήγηση της Τρόικας και παρόλο που κυβερνά ο τρίτος πρωθυπουργός, ακόμη δεν επιτεύχθηκε η “σωτηρία της πατρίδας”. Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να είναι αποτελεσματικότερος πρωθυπουργός από τους προηγούμενους, ωστόσο τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ακόμη και αυτό, δεν αρκεί από μόνο του.

Καθημερινά οι έλληνες πολίτες γίνονται κοινωνοί των προσπαθειών της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στα γνωστά “προαπαιτούμενα της Τρόικας”, για να εισπράξουμε την επόμενη δόση και να μην πτωχεύσουμε επισήμως. Παρά τη διάθεση όλων των δυνάμεων της κυβέρνησης και  τις άοκνες προσπάθειές της, πάντα εμφανίζεται κάποιο έλλειμμα επιτυχίας στους στόχους που μας ταλανίζουν για την επόμενη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας.

Καθημερινά λαμβάνουμε  μηνύματα από τη Γερμανία, την Ε.Ε και τις ΗΠΑ, τα οποία αφού τα αναλύσουμε, δρομολογούμε την υλοποίηση των υποκρυπτόμενων αιτημάτων. Παρόλα αυτά  δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να “οριοθετήσουμε” την έξοδο από το τούνελ της οικονομικής κρίσης.

Νομίζω λοιπόν ότι έχουμε πλέον την  εμπειρία -η κυβέρνηση αλλά και οι πολίτες –  να καταλήξουμε    στο συμπέρασμα,  ότι δεν θα τελεσφορήσει με επιτυχία  η επίπονη εθνική προσπάθεια  αν  δεν αλλάξουμε τρόπο δράσης, γιατί το μεγάλο ζήτημα δεν είναι ο θεωρητικός στόχος, αλλά η ακολουθούμενη μέθοδος.

Προτείνω λοιπόν αντί να περιμένουμε την Τρόικα να μας υποδεικνύει τι πρέπει να υλοποιήσουμε, να  συντάξουμε το δικό μας μεταρρυθμιστικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που θα στηρίζεται στο γενικό πλαίσιο που συμφωνούμε  οι περισσότεροι Έλληνες  και έχει ανάγκη η πατρίδα. Ένα σχέδιο που περιλαμβάνει :

– τη μείωση του δημόσιου τομέα
– το πραγματικό χτύπημα της  φοροδιαφυγής 
– την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος βάση των εθνικών κοινωνικών και οικονομικών δεδομένων
– τη μετατροπή του εκπαιδευτικού συστήματος σε ένα πραγματικά σύγχρονο σύστημα  που θα στοχεύει στην ουσιαστική μόρφωση και διαπαιδαγώγηση των επόμενων Ελλήνων πολιτών.

Διαχρονικά υποστηρίζω ότι η οικονομική επιστήμη, είναι κοινωνική και όχι φυσική. Δεν μπορεί να πετύχει κανένα σχέδιο αναδιοργάνωσης μιας οικονομίας,  αν δεν λάβει σοβαρά υπόψη τα κοινωνικά δεδομένα. Δεν μπορεί να περιμένουμε τα σχέδια της Τρόικας, τις επιλογές της   Γερμανίας, τις αποφάσεις των ΗΠΑ για να διέλθουμε της κρίσης. Κανείς από αυτούς δεν γνωρίζει την Ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα οι μεταρρυθμίσεις που προτείνουν σε τομείς που συμφωνεί η πλειοψηφία των Ελλήνων, όπως η μείωση του δημόσιου τομέα, να βρίσκουν αντίθετη την κοινωνία, γατί ο υποδεικνυόμενος τρόπος δεν είναι ο ορθός.

Αν όμως μόνοι μας σχεδιάζαμε με ψυχραιμία  το ανάλογο πρόγραμμα, τότε ίσως είχαμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τις αποτελεσματικότερες και καλύτερες μεθόδους. Μέθοδοι που θα στοχεύουν π.χ στη  μείωση της λειτουργικής παρεμβατικότητας του κράτους στην καθημερινότητα και όχι απλώς στην μείωση  των δημοσίων υπαλλήλων, που από μόνη της δεν βελτιώνει την καθημερινότητα των πολιτών, ούτε μειώνει την εξάρτηση των επιχειρήσεων από το κράτος.  

Η πρώτη αντίδραση σε μια τέτοια πρόταση είναι η ανυπαρξία διαθέσιμου χρόνου. Προτείνω λοιπόν  παράλληλα με την καθημερινή διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των δανειστών μας, να    συγκροτηθεί  και μια ομάδα εργασίας που θα αναλάβει αυτό το δύσκολο έργο. Ομάδα πολιτικών και όχι τεχνοκρατών. Το πρόβλημα άλλωστε  δεν είναι τεχνοκρατικό, είναι  πρωτίστως πολιτικό.

Η πρόταση που θα συγκροτηθεί, να αποτελέσει αντικείμενο των επόμενων εθνικών εκλογών, γιατί στις δημοκρατίες ο λαός αναλαμβάνει την ευθύνη των εθνικών επιλογών. Με τον τρόπο αυτό, θα αξιολογηθούν και όσοι αποφεύγουν να δηλώσουν δημόσια την πρότασή τους για τη λύση του προβλήματος και αρκούνται στην καταγγελία των προτάσεων των υπολοίπων. 

Είναι εθνική ανάγκη να αναγνωρίσουμε ότι “το χτύπημα” της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βρήκε την οικονομία της χώρας  μας  απροετοίμαστη με μεγάλο δημόσιο  χρέος, μεγάλο έλλειμμα, μικρή ανταγωνιστικότητα. Προβλήματα όμως που δεν λύνονται σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αποτελεί εθνική προσφορά να αναγνωριστεί, ότι η “αποκατάσταση της οικονομίας” δεν γίνεται αυτόματα, ούτε άμεσα. Χρειάζεται χρόνος, εργασία και κοινωνική συναίνεση. Κάθε φορά που  δίνεται η εντύπωση ότι πλησιάζει η ώρα που θα επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση, “ακόμη μια εθνική πίκρα αποτυχίας” έρχεται να προστεθεί και με δική μας ευθύνη, γιατί όλο αυτό είναι αδύνατον να συμβεί αυτόματα, καθώς  δεν υπάρχει διαδικασία μαζικής επαναφοράς όλης της χώρας στο οικονομικό επίπεδο προ κρίσης. Η οικονομική αποκατάσταση του κάθε Έλληνα πολίτη θα έχει και προσωπικά χαρακτηριστικά. Θα εξαρτηθεί από τον  τρόπο  που ο ίδιος συμπεριφέρεται και διαχειρίζεται  τα  οικονομικά του.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αντί να περιμένουμε από την Τρόικα και από οποιονδήποτε τρίτο  να μας δώσει τη λύση στο εθνικό οικονομικό πρόβλημά μας, πιστεύοντας ότι αυτοί γνωρίζουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει και  απαξιώνοντας εμμέσως τις εσωτερικές  πολιτικές , επιστημονικές, κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις, ας ξεκινήσουμε οι ίδιοι τη σύνταξη  και υλοποίηση ενός εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων για να αναδιαρθρωθεί η ελληνική οικονομία και να ξεκινήσει η νέας μας εθνική πορεία.

Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε τα επόμενα οριζόντια μέτρα της Τρόικας, είναι να εφαρμόσουμε πρωτύτερα μόνοι μας, ότι εμείς πραγματικά πιστεύουμε ότι δίνει λύση.
 

Facebook Comments