Αναζητώντας το βιογραφικό του Λουκά Παπαδήμου διαβάζει κανείς μεταξύ πολλών άλλων ότι“…Σπούδασε φυσική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές ως ηλεκτρολόγος μηχανικός (1972), πραγματοποίησε διδακτορικό στην οικονομολογία (1978). Εργάστηκε ως βοηθός ερευνών και ειδικός επιστήμων στο ΜΙΤ. Το 1980 εργάστηκε ως οικονομολόγος στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Βοστώνης. Το 1985 ανέλαβε οικονομικός σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος (1985 – 1993). Το 1993 διορίστηκε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και τον επόμενο χρόνο διοικητής της Τράπεζας παραμένοντας μέχρι το 2002.Το ίδιο έτος ανέλαβε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θέση από την οποία αποχώρησε το 2010. Έχει διατελέσει μέλος του Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος (1994 – 1998), πρόεδρος της Υποεπιτροπής Νομισματικής Πολιτικής της Επιτροπής των Διοικητών των Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (1993 – 1995) κ.α. Την περίοδο 1975 – 1984 υπήρξε επίκουρος καθηγητής και στη συνέχεια αναπληρωτής καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης, ενώ το 1988 εκλέχθηκε καθηγητής Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2006 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ το 2017 διατελεί πρόεδρος της…”. 

Διαβάζοντας τα παραπάνω αναρωτιέται κανείς πόσους Έλληνες έχουμε ακόμα με ανάλογης βαρύτητας βιογραφικό και διεθνή καταξίωση και κυρίως πόσοι από το σημερινό πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορούν να συγκριθούν με τα εφόδια και την πορεία του Λουκά Παπαδήμου. Μια προσπάθεια σύγκρισης θα ήταν σίγουρα απελπιστική… Την ίδια στιγμή βλέποντας το βιογραφικό του σημερινού πρωθυπουργού διαβάζει κανείς ότι το 2000 αποφοίτησε από το ΕΜΠ (μάλλον με καθυστέρηση) και από εκεί και πέρα εντάχθηκε στη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, σε αριστερά κινήματα, διαδηλώσεις, πορείες κοκ, και οκτώ χρόνια μετά “διορίστηκε” αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ από τον Αλέκο Αλαβάνο. Ασφαλώς δεν είναι τα πτυχία που δημιουργούν το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ του Λουκά Παπαδήμου και του Αλέξη Τσίπρα αλλά η αφετηρία, οι πράξεις και οι επιλογές τους, που εκφράζουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Από τη μια ο κόσμος της προσπάθειας, του μόχθου, της προόδου, της μόρφωσης, των στόχων, της δουλειάς και της καταξίωσης κι απ την άλλη η κομματικοποίηση, ο ακτιβισμός, η αντίδραση για την αντίδραση, η κομμουνιστική ουτοπία και η ιδεολογική τύφλωση.

Το τρομοκρατικό χτύπημα κατά του Λουκά Παπαδήμου έγινε η αφορμή για να βγουν για άλλη μια φορά στην επιφάνεια τα χειρότερα ένστικτα μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας μας, ένστικτα τα οποία τροφοδότησαν τα χρόνια της κρίσης οι πάλαι ποτέ αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις που σήμερα κυβερνούν τη χώρα. Θυμηθήκαμε την στοχοποίηση του κ.Παπαδήμου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ που σε απόλυτη σύμπνοια με την Χρυσή Αυγή τον αποκαλούσαν “άνθρωπο των τραπεζών και των τοκογλύφων”, “παράνομο και κατοχικό πρωθυπουργό”, “δοσίλογο” κοκ. Όλη αυτή η ρητορική του μίσους ήταν η θεωρητική βία που προχθές έγινε πράξη από κάποιους. Και χειρότερη από την ίδια την εγκληματική αυτή πράξη είναι η ανοχή ακόμα και η επιδοκιμασία της πράξης από κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που υιοθέτησε εκείνη την ρητορική του μίσους. Την ρητορική εκείνων που θεωρούν ότι υπάρχει καλή και κακή βία. Που δικαιολογούν τη βία των κουκουλοφόρων στους δρόμους και τα πανεπιστήμια ως “αγωνιστική δράση”. Εκείνων που πριν λίγα χρόνια πήγαιναν στα δικαστήρια ως μάρτυρες υπεράσπισης της 17Ν. Που μόλις έγιναν κυβέρνηση έφτιαξαν φωτογραφικούς νόμους για την αποφυλάκιση τρομοκρατών σαν τον Σάββα Ξηρό. Εκείνων που λένε ότι η 17Ν είχε “ανθρώπινα ιδεώδη”. Εκείνων που κατέβηκαν το 2015 στις εκλογές με σύνθημα “ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν” δηλητηριάζοντας τον πολιτικό βίο αλλά και την κοικωνία με ταξικό διχασμό και μίσος που μας γυρίζει σε άλλες, κακές εποχές.

Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός ούτε το επεδίωξε. Του ζητήθηκε να βοηθήσει την χώρα σε μια κρίσιμη στιγμή όταν αυτή βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης και κοινού νομίσματος. Υπηρέτησε την αποστολή του αποτελεσματικά με σοβαρότητα, ήθος και σύνεση. Δεν απέκτησε κύρος από την θέση του πρωθυπουργού αλλά έδωσε ο ίδιος κύρος στη θέση αυτή. Βέβαια δεν έτυχε ποτέ της αγάπης του ελληνικού λαού γιατί υπήρξε πάντα ένας αυστηρός τεχνοκράτης κι όχι ένας δημαγωγός της πλατείας. Δεν υποσχέθηκε ποτέ ότι θα δώσει αυξήσεις και επιδόματα, δεν έκανε ποτέ πορείες και καταλήψεις, δεν σήκωσε ποτέ μπάρες στα διόδια ούτε αποκάλεσε τοκογλύφους τους Ευρωπαίους. Δεν μίλησε ποτέ με συνθήματα και μίσος για τους πολιτικούς επικριτές του. Αντίθετα, στις 16 Μαΐου του 2012 μόλις παρέδωσε την πρωθυπουργία είπε μεταξύ άλλων «όσες κι αν είναι οι διαφορές μας, θα μας ενώνει πάντοτε η Ελλάδα. Με πίστη στις δυνάμεις μας, με ενότητα και αλληλεγγύη, η Ελλάδα θα τα καταφέρει».

Αλλά σε μια χώρα που κυβερνά ο Τσίπρας, ο Πολάκης και η Τασία τί δουλειά μπορεί να έχει ένας Παπαδήμος;

Facebook Comments