«Πανελλήνιες» ή «πανελλαδικές» (ναι, το σωστό είναι «πανελλαδικές» που θα ‘λεγε και η καθηγήτρια μου η Τόλια από το φροντιστήριο, όλοι «πανελλήνιες» τις λέμε όμως) μικρό το κακό ποια λέξη θα χρησιμοποιήσετε, μεγάλο το κακό όταν θα τις ζήσετε.

Από την πρώτη δημοτικού πάμε σχολείο για να περάσουμε στο πανεπιστήμιο. Με θυμάμαι δευτέρα δημοτικού να αργώ στην έκθεση και να μου λέει η δασκάλα ότι πρέπει να κάνω πιο γρήγορα γιατί δεν θα προλάβω να τελειώσω στις πανελλήνιες. Από το νήπιο είχα πρόβλημα χρόνου, δεν μπορούσα ποτέ να τελειώσω εντός του ορίου χρόνου. Είχα μαρτυρήσει στα σχολικά μου χρόνια με τον υποδιευθυντή του γυμνασίου να «απειλεί» τους καθηγητές ότι θα τους βάλει επιτήρηση στις εξετάσεις στο δικό μου τμήμα. Ήμουν πάντα το τελευταίο παιδάκι που έβγαινα από κάθε είδους εξέταση. Και ποτέ δε μου έφτανε ο χρόνος. 

Καθηγητές και καθηγήτριες έχω να σας πω τώρα που με διαβάζετε ότι ΠΡΟΛΑΒΑ στις πανελλήνιες και τα έγραψα όλα. Και να σας πω, επίσης, ότι τώρα στη δουλειά πρώτη τα βγάζω τα έκτακτα και τα τρομοκρατικά, χα.

Βέβαια, αγαπητοί, έρημοι και ταλαίπωροι υποψήφιοι φοιτητές έχω να πω σε εσάς κάτι διόλου αισιόδοξο. 3 χρόνια μετά κάθομαι στον ίδιο καναπέ που καθόμουν και διάβαζα με την θεία μου τη Στέλλα και παλεύω να γράψω αυτό το άρθρο κι έχω αρχίσει ήδη να ξύνομαι, να δαγκώνομαι και να νιώθω πως «πνίγομαι». Ακόμη και σήμερα βλέπω εφιάλτες, πραγματικούς εφιάλτες, ότι δίνω πανελλήνιες ξανά. Αυτό το μαρτύριο είναι ατέλειωτο.

Το μόνο καλό που είχε αυτή η περίοδος ήταν το φαϊ (20 κιλά πήρα και συντηρώ τώρα τα 10 με Coca Cola), ένας υπέροχος καθηγητής που μου έκανε ιδιαίτερα και μου έφερνε σοκολάτες σε κάθε μάθημα, οι καθηγητές-περσόνες του φροντιστηρίου με τον Κουτσόπουλο να μας μαθαίνει τις χρονικο-υποθετικές προτάσεις με παράδειγμα το «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις, όταν πας ξένα χέρια να αγγίξεις», τον Ρίζο να με φωνάζει αστεράκι-Σταματινάκι, την Κυριακοπούλου να κάνει γνωστό και να ακούγεται ίσα με το δημοτικό θέατρο. Τίποτα άλλο δεν είχε καλό. Είναι η πιο φρικτή περίοδος της ζωής μου. Μάλλον και της δική σας. Εξ ου και ο τίτλος.

Στόχος του άρθρου δεν είναι ούτε να βρούμε καλύτερο σύστημα από τις πανελλήνιες ούτε να πούμε ότι δεν υπάρχει καλύτερο. Πολλοί «τρίβουν» στην ψυχή 17χρονων παιδιών λέξεις τύπου «αξιοκρατία». Αυτό το άγχος που είχα τέτοιες μέρες 3 χρόνια πριν άνθρωπος να μη το ζήσει, μα έλα που το ζουν χιλιάδες ετησίως. Και επειδή το ζουν οι περισσότεροι δεν το υποβαθμίζει.

Παράκληση: Βγάλτε το σκασμό όσοι βροντοφωνάζετε μόλις βγείτε από την αίθουσα «εύκολο, εύκολο!» και οι άλλοι που λέτε με σοβαρό υφάκι «ήταν βατό». Την ώρα που κρίνουν δύο βαθμολογητές τη ζωή σου σε ένα – διόλου μικρό – βαθμό, αξιολογώντας μία προσπάθεια ετών, τίποτα δεν είναι εύκολο κι όλα γίνονται άβατα.

Και να θυμάστε: Η ευτυχία σας είστε οι ίδιοι και όχι τα αποτελέσματα τριών ωρών.

Τιπς: Μπείτε μέσα στην αίθουσα, συγκεντρωθείτε απόλυτα, δώστε ό,τι έχετε και δεν έχετε, κλείστε κινητά και κλειστείτε στα ακίνητα, δέκα μέρες είναι και αξίζουν την απόλυτη προσοχή σας. Μην τα παρατήσετε μόνο, μη σας καταβάλει το γαμημένο το άγχος.

Κουράγιο, θα περάσει κι αυτό! <3 

Facebook Comments