Η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

Την περασμένη Τετάρτη η Βουλή των Ελλήνων τίμησε με ειδική συνεδρίαση την μνήμη του τέως πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις όπου τιμάται μια πολιτική προσωπικότητα, οι πολιτικοί αρχηγοί να προβάλουν στις αναφορές τους τα θετικά στοιχεία του εκλιπόντος και της πορείας του, εκείνα που αμβλύνουν τις διαχωριστικές γραμμές των πολιτικών δυνάμεων και να μιλούν ενωτικά. Στο πολιτικό αυτό μνημόσυνο του Κ. Μητσοτάκη δύο εκ των πολιτικών αρχηγών δεν ακολούθησαν αυτό τον άτυπο κανόνα αλλά υπέκυψαν στον πειρασμό να βάλουν την μικροκομματική σκοπιμότητα πάνω από την σοβαρότητα και την αναγκαιότητα της στιγμής. Ο ένας ήταν ο κ.Καμμένος που αφιέρωσε ολόκληρη την ομιλία του στο ρόλο του Αντώνη Σαμαρά την περίοδο 90-93 προκειμένου να χτυπήσει την ΝΔ και ο άλλος ο κ.Λεβέντης, που με μια συλλογιστική καφενείου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν ο Κ.Μητσοτάκης σκεφτόταν διαφορετικά θα μπορούσε να είχε γίνει πρωθυπουργός πριν τη δικτατορία. Οι πολίτες κρίνουν το ήθος και τη σοβαρότητα του καθενός.

Εδώ θα σταθώ στην παροιμιώδη ικανότητα του πρωθυπουργού μας να μεταλλάσσεται και να προσαρμόζει το πολιτικό του αφήγημα στις εκάστοτε περιστάσεις χωρίς κανένα φραγμό και κανένα δισταγμό. Σε αντίθεση με τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ κ.Κουτσούμπα ο οποίος έντιμα, χωρίς υπερβολές και ιδεολογικούς ελιγμούς αρκέστηκε να πει ότι αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη «έναν μεγάλο και ικανό αντίπαλο με καθαρό πολιτικό λόγο» ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη «έναν από τους μεγάλους της μεταπολεμικής και μεταπολιτευτικής ζωής». Μίλησε για έναν πολιτικό «άμεσο, ανοιχτόμυαλο και ανοιχτό στο διάλογο που υπηρέτησε την αλήθεια και δεν έδωσε ποτέ τροφή στο διχασμό αλλά απέφυγε συστηματικά να υιοθετήσει τη μισαλλοδοξία» ενώ έκλεισε λέγοντας ότι «θα θυμόμαστε τον ίδιο και την παρακαταθήκη του». Ακούγοντας αυτά τα λόγια φαντάζεται κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσχώρησε στην ΝΔ ή μετάνοιωσε για τον πρότερο πολιτικό του βίο. Μόνο έτσι θα μπορούσε να εκληφθεί η ομιλία του πρωθυπουργού στο πολιτικό μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας εγκωμίασε στο πρόσωπο του εκλιπόντος όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν διέθετε ποτέ ο ίδιος.  Ευθύτητα, ειλικρίνεια, συνέπεια, ενωτικό πνεύμα.

Πράγματι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε ως πολιτικό πρότυπο το ακριβώς αντίθετο του κ.Τσίπρα. Όχι μόνο σε ιδεολογικό επίπεδο αλλά κυρίως σε ηθικό. Σε αντίθεση με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ που κατέκτησε την εξουσία με ψέματα και κάλπικες υποσχέσεις ο Κ. Μητσοτάκης δεν έδωσε ποτέ υποσχέσεις ούτε έταξε εύκολες και μαγικές λύσεις σε αντίθεση με τον σημερινό πρωθυπουργό που εξελέγη υποσχόμενος να διαγράψει το δημόσιο χρέος, να δώσει αυξήσεις σε όλους κοκ. Ο Κ.Μητσοτάκης υπήρξε πάντα μετριοπαθής πολιτικός, αταλάντευτος οπαδός της Ευρωπαϊκής ενοποίησης  με αδιαμφισβήτητο κύρος στο εξωτερικό σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα που με λαϊκισμό και εξαλότητες καθύβριζε μέχρι χθες τους Ευρωπαίους εταίρους, απειλούσε με έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. ενώ  με την ανευθυνότητά του έθεσε σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη.  Ο Κ. Μητσοτάκης θυσίασε την πολιτική του καριέρα γιατί αψήφησε το πολιτικό κόστος ενώ ο κ.Τσίπρας θυσίασε τη χώρα για την πολιτική του καριέρα. Ο ένας μείωσε τον δημόσιο τομέα, ο άλλος επιβάρυνε το δημόσιο με χιλιάδες μετακλητούς. Ο ένας είπε στο λαό την αλήθεια με κάθε ειλικρίνεια, ο άλλος εξελέγη με ψέματα και αυταπάτες και συνεχίζει να κυβερνά με ψέματα. Ο Κ.Μητσοτάκης δεν έδωσε τροφή στο διχασμό και τη μισαλλοδοξία όπως σωστά επεσήμανε ο κ.Τσίπρας. Ο ίδιος και τα στελέχη του όμως εξέθρεψαν αυτό το διχασμό και η μισαλλοδοξία αποτέλεσε και αποτελεί το πολιτικό τους οξυγόνο σε καθημερινή βάση.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε το θάρρος την εποχή της σοσιαλιστικής παράνοιας και του “Τσοβόλα, δώστα όλα” να πει ότι δεν γίνεται να ζούμε με δανεικά. Ότι πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να μειώσουμε το δημόσιο τομέα, να κάνουμε αποκρατικοποίησεις, να στηρίξουμε τον ιδιωτικό τομέα, να προσελκύσουμε επενδύσεις, να σταματήσουμε να επαιτούμε εν ονόματι της ιστορίας μας. Ήταν, όπως σωστά ειπώθηκε από όλους, μπροστά από την εποχή του. Σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα που είναι ο ηγέτης πολύ πίσω από την εποχή του. Που με ιδεολογικά σχήματα, νοοτροπία και συνθηματολογία δεκαετίας του 80 προσπαθεί να πείσει ότι φέρνει το νέο. Λέγοντας ευχάριστα ψέματα, διογκώνοντας το δημόσιο, εξοντώνοντας τον ιδιωτικό τομέα, βάζοντας εμπόδια στις επενδύσεις, γκρεμίζοντας την Παιδεία. Η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είναι όχι μόνο σημαντική για εμάς σήμερα αλλά αποτελεί τον σταθερό οδηγό για την έξοδο της χώρας από την σημερινή κρίση και την πορεία της στο αύριο. Ένα αύριο όπου θα έχει ηττηθεί οριστικά ο λαϊκισμός τον οποίο με συνέπεια υπηρετεί ο Αλέξης Τσίπρας.