Η ηρεμία σε σχέση με την κατάθλιψη, -όχι την κλινική της έννοια-, άλλα την καθημερινή και επουσιώδη, έχουν μικρή απόσταση.

Είναι η κατάσταση όπου η μέρα σου δεν έχει ούτε θετικό ούτε αρνητικό πρόσημο και αυτό επειδή ΕΣΥ δεν θέλεις να αποκτήσει χαρακτήρα. Δεν θέλεις, ούτε γιατί επιτέλους γνώρισες τον άνθρωπο που χρονιά δεν είχες, ούτε γιατί επαγγελματικά πέτυχες το όνειρο σου, ούτε αντίθετα γιατί έχασες αυτόν τον άνθρωπο ή απογοητεύτηκες από κάποιο αποτυχημένο φιλόδοξο σχέδιο σου, άλλα απλώς επειδή εσύ δεν θέλεις να δώσεις κανένα πρόσημο στην μέρα σου. Και έτσι, ουδέτερη, παραμένει η μέρα. Η χειρότερα, στο μηδέν. Γιατί ακόμα και το ουδέτερο έχει μια ισορροπία μέσα του. Το μηδέν έχει ένα κενό.

Γιατί είσαι πλέον σε μια κατάσταση αναμονής. Μια κατάσταση “εξοικονόμησης ενέργειας”, για να χρησιμοποιήσω όρους του, φιλικού προς τον χρήστη, λαπτοπ μου. Η παρατεταμένη αναμονή των στόχων μας είναι αυτή που μας εξαντλεί. Αν φιλοσοφήσουμε τα γεγονότα, μας κουράζει μια αδικία όχι για το αποτέλεσμα της άλλα επειδή εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο και είναι κρίμα να δεχτούμε μια αδικία.

Θεωρούμε εαυτόν καλύτερο από αυτά που μας συμβαίνουν, πιο αξιόλογο από αυτά που μας αξίζουν, πιο ωραίο από τους ανθρώπους που μας φλερτάρουν καταλήγοντας να είμαστε αρνητικοί με την εργασία, τις ανθρώπινες σχέσεις και την προσωπική μας κατάσταση.

Αντί να προσπαθούμε για μια θέση, στεναχωριόμαστε και δεν αποδίδουμε στην παρούσα που έχουμε, αντί να προσπαθούμε για μια ζωή γεμάτη αγάπη και συντροφιά απορούμε γιατί δεν είμαστε όσο αρεστοί ή τυχεροί. Είναι ευκολότερο να “σπαστείς” για μια χαμένη δουλειά, πάρα να γίνεις καλύτερος και να επιβραβευτείς σε αυτήν που ήδη έχεις.

Και είσαι εγωιστής που το κάνεις. Είναι ευκολότερο να πεις πως είναι άδικο εσύ να είσαι μόνος, αντί να προσπαθήσεις να δώσεις ευκαιρίες στους άλλους και στον εαυτό σου για να πολεμήσεις την μοναξιά αυτή. Υποσχεθείτε λοιπόν στον εαυτό σας κάτι. Δεν θα παρατηρώ πλέον την πραγματικότητα. Δεν θα με κρίνω.

Θα δημιουργήσω μία ζωή από την οποία δεν χρειάζεται να ξεφύγω με διακοπές και θα θυμάμαι την μέρα που ευχόμουν να έχω όλα όσα έχω τώρα. Θα υποσχεθώ πως δεν θα είμαι θεατής. Πως δεν νιώθω πως αδικούμαι άλλα θα σκάφτομαι τι έκανα για να μην αδικηθώ ξανά. Προσωπικά, δεν αποτελώ μέλος της κοινωνίας που βαυκαλίζονται με τις ρήσεις των αρχαίων και θεωρώ ακράδαντα πως τα σύγχρονα θέματα και ζητήματα που απασχολούν τις κοινωνίες λύνονται με την δουλειά άλλων και πιο σύγχρονων εγκεφάλων.

Όμως, γεμάτες εικόνα οι λέξεις του Πλάτωνα “…η λάμψη που εκπέμπεται από τα μάτια μας, προερχόμενη από μια εσωτερική φωτιά, συνενώνεται με το έξω φως κι έτσι μπορούμε και βλέπουμε…” (Τίμαιος) Δημιουργούμε και εμείς, λίγο, από το πως βλέπουμε την πραγματικότητα μας. Η αποτυχία είναι αρνητική μονό αν την βιώνουμε ως τέτοια. Η μοναξιά είναι αναπόφευκτη μονό αν αποφασίσουμε να μην αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.

Όπως ένας τοίχος είναι σκληρός μονό αν πέσουμε επάνω του. Αλλιώς είναι εκεί ως φαινόμενο που δεν μας επηρεάζει είτε είναι κατάσταση είτε απτή πραγματικότητα. Πότε δεν θα μπορέσεις να μαζέψεις αρκετή δύναμη για μια σωστή απόφαση ή αρκετά δεδομένα για μια κίνηση που θα σου αλλάξει την ζωή.

Ποτέ δεν θα πάρεις μια σωστή απόφαση όσα δεδομένα και αν έχεις. Η απόφαση είναι απλώς ένα pause που πατάς πριν να αρχίσεις έναν δρόμο ενστίκτου. Σκοπός είναι να θυμάμαι την μέρα που ευχόμουν να έχω όλα όσα έχω τώρα. Και να αλλάξω.

Αν πάρω τα σωστά μέτρα είναι θέμα χρόνου, αναπόδραστα να έρθει ως καρπός το αποτέλεσμα που θέλω. Δεν μπορείς να κάνεις λάθη. Έχουν γίνει τραγωδίες από τις πιο αποφασισμένες πράξεις. Από τις πιο μελετημένες αποφάσεις. Πρέπει απλώς να χωνέψεις πως ότι και να κανείς δεν μπορείς να αποφασίσεις να μην κάνεις λάθη.

Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου απλως. Δεν έχεις καμιά υποχρέωση για επιτυχία. Καμιά ανάγκη για ευτυχία. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό σου. Νιώσε την πληρότητα με αυτά που θέλεις εσύ να έχεις για να είσαι πλήρης. Δεν έχεις καμιά υποχρέωση να είσαι ευτυχισμένος. Απόλαυσε το ταξίδι, κάποτε ευχόσουν να έχεις όλα όσα έχεις τώρα.

Facebook Comments