Η διαφαινόμενη σαρωτική, στρατηγική νίκη του Προέδρου Μακρόν στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Γαλλίας ανανεώνει ριζικά το πολιτικό σκηνικό στη Γαλλία, αυτό το πολιτικό εργαστήριο της Ευρώπης και της Δύσης. Πράγματι, το νεοπαγές κόμμα «Η Δημοκρατία σε κίνηση» (La République en marche) είναι πιθανό να αποσπάσει από 415 έως 455 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, πολύ πάνω από την απόλυτη πλειοψηφία των 289 επί συνόλου 577 εδρών που απαιτούνται για το σχηματισμό σταθερής προεδρικής πλειοψηφίας.
 
«Ενδοσυστημική επανάσταση» είναι ίσως ο καλύτερος ορισμός αυτού που συμβαίνει στη Γαλλία. Προϊόν του συστήματος παραγωγής ρεπουμπλικανικών ελίτ ο ίδιος, ως απόφοιτος της περίφημης Εθνικής Σχολής Διοίκησης (Ecole nationale d’administration), και κατόπιν σύμβουλος και Υπουργός Οικονομίας του Προέδρου Ολάντ, ταυτόχρονα όμως outsider για το κομματικό σύστημα, χωρίς κομματική κάρτα, πολιτικούς πάτρωνες ή μηχανισμό, ο Εμανουέλ Μακρόν κατάφερε να ενσαρκώσει το διάχυτο αίτημα της γαλλικής κοινωνίας για ανανέωση χωρίς ανατροπή, συνθέτοντας τα δύο πολιτικά στρατόπεδα, αυτό της δημοσιονομικής αυστηρότητας και οικονομικής αποτελεσματικότητας, από τη μια πλευρά, και αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης, από την άλλη. Είναι αρκετά εντυπωσιακό ότι στο σημερινό σκηνικό κρίσης νομιμοποίησης του γαλλικού πολιτικού συστήματος, η προηγούμενη πολιτική εμπειρία των υποψήφιων βουλευτών είναι σημαντική μόνο για έναν στους πέντε Γάλλους, ενώ η προηγούμενη εκλογή ενός υποψηφίου σε θέση βουλευτή αποτελεί θετικό παράγοντα μόνο για ένα 8% του εκλογικού σώματος, σύμφωνα με μετρήσεις της κοινής γνώμης. Αυτά τα ποσοστά δείχνουν ανάγλυφα τη δίψα για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού στη Γαλλία.
 
Παράλληλα, ο Μακρόν χρησιμοποίησε με μαεστρία τους γκωλικούς θεσμούς της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας (Σύνταγμα του 1958), οι οποίοι οργανώνουν την πολιτική ζωή γύρω από τη νομιμοποίηση του Προέδρου της Δημοκρατίας μέσω άμεσης εκλογής με καθολική ψήφο, η οποία σε δεύτερο χρόνο δίνει την απαραίτητη ώθηση στο σχηματισμό μιας σταθερής προεδρικής πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο, βοηθούντος του σοφού πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος σε δύο γύρους με μονοεδρικές περιφέρειες. Μετά το 1981, ο γαλλικός λαός προσφέρει σταθερά στον άρτι εκλεγμένο Πρόεδρο της Δημοκρατίας μια πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση προκειμένου αυτός να μπορέσει να ξεδιπλώσει ελεύθερα τις πολιτικές του και να κριθεί γι’ αυτές κάθε πέντε χρόνια. Ο Μακρόν ταπείνωσε τη Δεξιά των Ρεπουμπλικανών (που ίσως φτάσουν να εκλέξουν μέχρι και τους μισούς απ’ τους σημερινούς βουλευτές τους), εξαφάνισε απ’ το χάρτη τους Σοσιαλιστές και καθήλωσε τα εκλογικά ποσοστά της άκρας Δεξιάς της Λεπέν και της ριζοσπαστικής Αριστεράς του Μελανσόν. Σ’ αυτό βοήθησε η πολύ καλή εικόνα των πρώτων εβδομάδων του Εμανουέλ Μακρόν στο προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων: ακόμα και οι ριζοσπαστικοί αριστεροί ψηφοφόροι του Ζαν-Λυκ Μελανσόν εγκρίνουν τις πρώτες αποφάσεις της νέας κυβέρνησης σε ποσοστό 43%, ενώ οι ψηφοφόροι του Μακρόν συμφωνούν με τις πολιτικές επιλογές του νεοεκλεγμένου Προέδρου με το ποσοστό στρατάρχη (όπως λένε οι Γάλλοι) του 96%!
 
Η απόλυτη, υποδειγματική επικράτηση Μακρόν θα γραφτεί στα εγχειρίδια και θα διδάσκεται στα μαθήματα πολιτικής επιστήμης. Τα επόμενα χρόνια θα δείξουν αν το ταλέντο του ανδρός και η αυξημένη πολιτική ισχύς που άντλησε θα σταθούν ικανά να κάμψουν το γρανίτη που λέγεται Γερμανία προς μια αναπτυξιακή κατεύθυνση, αντί της συνέχισης της αιώνιας και δογματικής λιτότητας στη Γηραιά Ήπειρο.

Facebook Comments