Ο κάθε τοκετός είναι μια επώδυνη διαδικασία. Οι πόνοι και οι ωδίνες είναι ένα σημάδι ότι το σώμα εργάζεται. Έτσι και στον πολύπαθο χώρο της Κεντροαριστεράς η διαδικασία του τοκετού του νέου φορέα της είναι επίπονη. Και πώς να μη είναι όταν στο DNA της δημοκρατικής παράταξης βρίσκεται ο διάλογος, η αμφισβήτηση, η διαφωνία και η σύνθεση.

Το σώμα εργάζεται εδώ και καιρό. Τα δύσκολα χρόνια της μοναξιάς και της χλεύης έδωσαν τη θέση τους στις ζυμώσεις και στις αναζητήσεις. Όταν μετά τον κατακερματισμό των προηγούμενων χρόνων και τη διάψευση των προσδοκιών της κοινωνίας απ την παρούσα κυβέρνηση, καθίσταται πλέον αναγκαία η δημιουργία εκ νέου της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Μιας παράταξης όμως που δεν αφορά τη συγκόλληση των παλαιών κομματιών και μόνο, αλλά μιας παράταξης νέας, ενιαίας ,με σύγχρονα πολιτικά προτάγματα που θα απαντάει στα προβλήματα της κοινωνίας. Θέσεις και λύσεις που θα εκφράζονται απ τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, θα ακουμπάνε τους μη προνομιούχους της εποχής μας και θ αφήνουν πίσω τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Και όπως και να το κάνουμε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να έχουν ως κύριο εκφραστή τη νέα γενιά και τα νέα στελέχη, ανθρώπους που κινούνται στη πραγματική οικονομία και  βιώνουν όσο κανείς στο πετσί της τη βίαιη μετάλλαξη της κοινωνίας και φέρουν την ελάχιστη ευθύνη για την κατάσταση και της κοινωνίας αλλά και της παράταξης.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση φτάσαμε στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Συνέδριο στο οποίο ναι μεν παραβρέθηκαν πολλά κομμάτια της Κεντροαριστεράς αλλά ταυτόχρονα λόγω των προσυνεδριακών διαδικασιών αποκλείστηκε και μεγάλο μέρος της βάσης της παράταξης. Έστω και έτσι πρόκειται για ένα πολιτικό γεγονός.  Μετά το τέλος του βέβαια είδαμε ότι το μόνο που μονοπώλησε το δημόσιο διάλογο είναι το νέο λογότυπο και κάποια συνθήματα που παραπέμπουν σε άλλες σκέψεις. Αντί η κοινωνία να συζητάει σήμερα για τις προτάσεις και θέσεις ενός πολιτικού συνεδρίου όπως έπρεπε, όλοι συζητούν για το όνομα ,το λογότυπο και τον ανάδοχο του νεογέννητου, πριν αυτό γεννηθεί. Η πρόταση για εκλογή αρχηγού πριν επί της ουσίας δημιουργίας του ενιαίου φορέα φαντάζει σαν  προσπάθεια να δοθεί το όνομα, ο νονός και όλα τα σχετικά πριν καν γεννηθεί το μωρό και δούμε αν είναι υγιές . Άρα λοιπόν θεωρώ ότι πρώτο μέλημα όλων όσων συμμετέχουν είναι το νεογέννητο να βγει γερό και να κινείται σε στέρεες βάσεις και μετά να κουβεντιάσουμε για αυτόν που θα το οδηγήσει στα πρώτα του βήματα. Πέραν αυτών βέβαια που αν και σε κάποιους φαντάζουν διαδικαστικά είναι άκρως πολιτικά ζητήματα, υπάρχουν και τα αυτονόητα ζητήματα που πρέπει να συζητάει ένα πολιτικό συνέδριο και να δίνει τροφή για σκέψη και συζήτηση στη κοινωνία. Τα ζητήματα που πονάνε σήμερα τη κοινωνία και οι θέσεις και οι προτάσεις με συγκεκριμένες αιχμές και σαφήνεια για την επίλυση τους. Θέσεις και προτάσεις ρεαλιστικές, προσαρμοσμένες στις σύγχρονές ανάγκες και με εκφραστές αυτούς που τα βιώνουν καθημερινά στο πετσί τους. Και γι αυτά σήμερα δεν συζητάει κανείς. Γιατί πολύ απλά η κοινωνία έμεινε στην εικόνα και δεν ακούει; Γιατί αυτά που ειπώθηκαν αποτελούσαν ένα θολό τοπίο χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό ή γιατί πολλοί απ αυτούς που τα εκφράζουν στη βιτρίνα δεν αντιπροσωπεύουν τα προβλήματα και τις αγωνίες της κοινωνίας; Κατά την άποψη μου συντρέχουν και οι τρεις παραπάνω λόγοι ,και εδώ έγκειται το γεγονός ότι το πολιτικό συνέδριο δεν πέτυχε το στόχο του και χάθηκε άλλη μια ευκαιρία.

Ο πολιτικός χρόνος όπως έχει αποδειχτεί τα τελευταία χρόνια είναι αμείλικτος. Και αυτό γιατί τα προβλήματα διογκώνονται μετά την τραγική διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η κοινωνία βουλιάζει ακόμα περισσότερο. Κανείς δεν θα συγχωρήσει ή δε θα περιμένει  περαιτέρω χάσιμο χρόνου μέσα από δαιδαλώδης διαδικασίες που παραπέμπουν στη επί της ουσίας διατήρηση της καθεστηκυίας νοοτροπίας και κουλτούρας. Ο κόσμος θέλει έναν αδιαίρετο ενιαίο, ανανεωμένο, σύγχρονο ,θεσμικό φορέα που θα προτείνει λύσεις. Ένα φορέα που θα έχει πλέον ενιαίο ιστορικό αφήγημα για τα καλώς και κακώς κείμενα του παρελθόντος και μια στιβαρή πρόταση για το μέλλον. Όχι μια εφεύρεση για τη διάσωση κάποιων βουλευτικών εδρών ή κομματικών αξιωμάτων. Τα παραπάνω όχι απλά δεν αφορούν την κοινωνία, αλλά τα αποστρέφετε κιόλας.

Το πιο μεγάλο σοκ στον τοκετό έρχεται στο τέλος βέβαια. Και έχουμε φτάσει προς στο τέλος της κύησης και  στο κατώφλι του μεγάλου πόνου για να γεννηθεί το νέο . Η παράταξη και ο χώρος χρειάζονται ισχυρό σοκ για να επέλθει η ρηξικέλευθη αλλαγή σε νοοτροπίες, πρόσωπα και πολιτικές. Ίσως το φθινόπωρο είναι η ώρα, ίσως η κύηση καθυστερήσει λίγο παραπάνω ή ίσως η γέννηση να μην έρθει ποτέ .Ίσως ακόμα χειρότερα αυτό που θα γεννηθεί να μην είναι υγιές και να χαθεί δια παντός η ιστορική ευκαιρία. Η  νέα γενιά λοιπόν δε πρέπει να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο απ αυτά που ονειρεύεται .Βασική μας επιδίωξη είναι γίνουν όλες εκείνες οι ενέργειες ,όχι μόνο απ τα κάτω προς τα πάνω αλλά και αντιστρόφως, που θα διασφαλίσουν ότι ο νέος φορέας θα είναι εύρωστος και αντιπροσωπευτικός των προβλημάτων και των λύσεων που απαιτεί η κοινωνία και η γενιά μας. Καλό μας αγώνα!

Facebook Comments