Βρισκόμαστε στην Ελλάδα σήμερα, στις πρώτες μέρες πριν από τη δημιουργία του σύμπαντος.  Στο χάος, δηλαδή. Παρακολουθώ από τους τηλεοπτικούς δέκτες την εξέλιξη της υπόθεσης με τους «θεματοφύλακες» της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας. 

Μαζί με τη φτώχεια, το προχειροφτιαγμένο σύστημα υγείας, την ανύπαρκτη παιδεία μας, τις κοινωνικές ανισότητες που οδηγούν σε κοινωνική αναρχία και όντας στερημένοι από πρότυπα, μπορώ με βεβαιότητα να διαπιστώσω ότι πιάσαμε πάτο.

Απειλές και προπηλακισμοί, φάπες σε δημοσιογράφους και νταηλίκια – πράγματα απαράδεκτα για μια πολιτισμένη κοινωνία και μια ευνομούμενη χώρα – συνθέτουν το σουρεαλιστικό σκηνικό της εθνικής μας τραγωδίας: μια διαμαρτυρία (έτσι δεν μετονομάστηκε η ψήφος;) που χάρισε νομιμοφάνεια στο ανοσιούργημα και ανέβασε στο βάθρο του ήρωα τους θύτες. 

Λένε ότι το χέρι που κουνάει την κούνια, κυβερνά τον κόσμο.  Προσπαθήσαμε να θωρακίσουμε τη χώρα ενάντια σε εξωτερικούς ανταγωνιστές.  Λησμονήσαμε όμως να κάνουμε το ίδιο για τους εσωτερικούς εχθρούς που παραφυλούν κρυμμένοι στη δημαγωγία και το ρουσφετολόι: με μερικά απλά μαθήματα εσκεμμένης ανειλικρίνειας, εκπαιδεύτηκαν ολόκληρες γενιές στην τακτική του στρουθοκαμηλισμού. 

Τα οργισμένα είδωλα στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, έχουν τραφεί από τη δικιά μας ανοχή σε ψεύτικους μεσσίες. 

Ο θρίαμβος του ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ-ρε: μερικά συνθήματα ακόμα μάς χωρίζουν από μια κοινωνία παραδομένη στη λήθη της Ιστορίας.  Λίγος πολιτικός αταβισμός και οι αξίες που μας κρατούν δεμένους σε ένα κατανοητό σύνολο, θα πάνε περίπατο. 

Αν ο ίδιος ο κορμός των πολιτών δεν ξεράσει αυτές τις συμπεριφορές, αν ο λαός δεν βρει την μπόρεση να ξεχωρίσει τους ειλικρινείς δουλευτές της δημοκρατίας από τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως εθνοσωτήρες, τότε πολύ φοβάμαι ότι δεν θα υπάρξει πόρτα εξόδου από το λαβύρινθο. 

Έχουμε την κακή συνήθεια να βλέπουμε κοντά.  Πολύ κοντά, μέχρι τη χαραμάδα της κάλπης.  Σαν πέσει το ψηφοδέλτιο στο κιβώτιο, επιστρέφουμε στη βολική πεποίθηση που μας θέλει – για ότι συμβεί από εδώ και πέρα – να μη φέρουμε καμιά ευθύνη.

Είναι καιρός να ανοίξουμε ως πολίτες τα μάτια μας διάπλατα και να δούμε τα θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα, όχι με τις παρωπίδες της κομματικής σκοπιμότητας αλλά σε όλες τις πραγματικά οραματικές διαστάσεις τους.  

Αν δεν γίνει αυτό σήμερα, αύριο οι δυνατότητες για κάτι τέτοιο θα είναι πολύ λιγότερες.  Χρειάζεται ένας νέος προσανατολισμός, πλάνο, επιχειρήματα και μια καινούρια πίστη. 

Ρίξαμε τα ιερά και τα όσιά μας στα σκυλιά…

Facebook Comments