Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι, κλείνοντας στη φυλακή την ακροδεξιά, κλείνει μαζί της την ύφεση, την ανεργία, τη φτώχεια, την οργή των Πολιτών εναντίον της (ειδικά όσον αφορά την υπεξαίρεση της ψήφου τους μέσω των προεκλογικών δεσμεύσεων, εκ των οποίων δεν τηρήθηκε, δεν έγινε σεβαστή καλύτερα απολύτως καμία), τις αντιδράσεις απέναντι στα νέα μέτρα που θα επιβληθούν, τη δουλικότητα της, την ανεπάρκεια της, την αποστροφή των Πολιτών στους πολιτικούς, καθώς επίσης όλα τα υπόλοιπα δεινά, με τα οποία ευχαρίστησε γενναιόδωρα όλους όσους τη στήριξαν.

Πιστεύει επίσης ότι, με τη σταδιακή κατάργηση της Δημοκρατίας, με το φόβο, καθώς επίσης με τις μεθόδους καταστολής που φαίνεται να προωθεί, θα παραμείνει στη θέση της, οδηγώντας την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση – ενώ θα «εξυγιάνει» παράλληλα τη φορολογική συνείδηση των Ελλήνων, παρά το ότι περιορίζει διαρκώς την ανταποδοτικότητα των φόρων που απαιτεί να πληρώνουν (μειώνοντας δραστικά τις δαπάνες για την παιδεία, για την υγεία, για τις συντάξεις κοκ.). Κατά την άποψη μας, πρόκειται για μεγάλες ψευδαισθήσεις – χωρίς φυσικά να επιμένουμε ότι έχουμε δίκιο.

Από την άλλη πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία θεωρεί μεγάλη αμαρτία τον πατριωτισμό, ενώ εκλιπαρεί γονατιστή τη συνεργασία της δογματικής αριστεράς, ισχυρίζεται πως όταν ή μάλλον εάν ανέλθει στην εξουσία, δεν θα σταθεί ούτε μία εβδομάδα – εάν δεν την στηρίξουν όλοι μαζί οι Πολίτες.

Εν τούτοις, δεν κάνει το επόμενο βήμα, υιοθετώντας στο πρόγραμμα της την άμεση δημοκρατία – τη συμμετοχή δηλαδή των Πολιτών στην ψήφιση των βασικών νόμων του κράτους, καθώς επίσης στον έλεγχο του δημοσίου.

Πως μπορεί όμως να ζητάει κανείς τη στήριξη κάποιου άλλου, χωρίς να του προσφέρει το παραμικρό αντάλλαγμα; Είναι δυνατόν να μην γνωρίζει η αντιπολίτευση ότι, ο μοναδικός τρόπος για να στηρίζει σύσσωμος ένας λαός τις αποφάσεις, δεν είναι άλλος από το να συμμετέχει ο ίδιος στη λήψη τους; Θεωρεί αλήθεια τόσο ανόητους τους Έλληνες, πιστεύοντας πως θα υπογράψουν ξανά μία «λευκή επιταγή», έχοντας διαπιστώσει πλέον ότι όλες όσες υπέγραψαν στο παρελθόν διαμαρτυρήθηκαν, προκαλώντας την άδικη χρεοκοπία της πάμπλουτης πατρίδας τους;

Τέλος, ορισμένα ΜΜΕ έχουν την ψευδαίσθηση ότι, μπορούν ακόμη να χειραγωγούν την κοινή γνώμη – «παραποιώντας», διασκευάζοντας ή «ντύνοντας» ανάλογα τις ειδήσεις, έτσι ώστε να επιτυγχάνουν τις εκάστοτε σκοπιμότητες τους. Όμως, οι περισσότεροι Πολίτες διαθέτουν πλέον ισχυρά «αντισώματα», καθώς επίσης ειδικά «φίλτρα καθαρισμού» – αποκωδικοποιώντας σε μεγάλο βαθμό σωστά, αυτά που τους μεταφέρονται παραποιημένα.

Το γεγονός αυτό θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στα συγκεκριμένα ΜΜΕ – τα οποία, επειδή δεν έχουν πια τη δυνατότητα να προσφέρουν εκείνες τις υπηρεσίες, για τις οποίες πληρώνονταν μέχρι σήμερα από τους εντολείς τους, δεν θα εξασφαλίζουν τα απαιτούμενα έσοδα, οπότε θα χρεοκοπήσουν νομοτελειακά.

Επειδή τώρα δεν θέλουμε να περιορισθούμε στις ψευδαισθήσεις που διαπιστώνουμε στην Ελλάδα, για να μην θεωρηθεί ότι οι Έλληνες έχουν το μονοπώλιο, θα αναφερθούμε επί πλέον στις αντίστοιχες μίας άλλης χώρας – της Γερμανίας. Ενός κράτους που πιστεύει ότι μπορεί να έχει διάρκεια η μερκαντιλιστική του πολιτική, μέσα σε μία νομισματική ζώνη, χωρίς να καταστραφεί τόσο το ίδιο, όσο και οι εταίροι του.

Διαπιστώνοντας λοιπόν οι Γερμανοί πως αυξάνονται συνεχώς τα πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών τους, παρά το ότι όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι εταίροι τους στην Ευρωζώνη έχουν ελλείμματα, τους δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι ανίκητοι – πως μπορούν δηλαδή να κοιμούνται ήσυχοι, αφού το μέλλον τους είναι εξασφαλισμένο.

Πιστεύουν επίσης ότι δεν χρειάζονται καθόλου την Ευρωζώνη, επειδή μπορούν πια να πουλούν τα προϊόντα τους σε ολόκληρο τον πλανήτη – κυρίως βέβαια στις αναπτυσσόμενες  χώρες, οι οποίες προτιμούν τα γερμανικά μηχανήματα περισσότερο από όλα τα άλλα.

Όμως, τα κράτη αυτά αντιμετωπίζουν σήμερα πολύ μεγάλα προβλήματα, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης – με αποτέλεσμα οι επενδυτές να αποσύρουν μαζικά τα κεφάλαια τους, φοβούμενοι το σπάσιμο της φούσκας, η οποία έχει δημιουργηθεί σε αρκετά (Κίνα, Βραζιλία, Τουρκία κοκ.).

Στα πλαίσια αυτά, δεν έχουν πια χρήματα για να αγοράζουν εισαγόμενα προϊόντα – γεγονός που φέρνει στην επιφάνεια το εγγενές πρόβλημα του γερμανικού μοντέλου, το οποίο στηρίζεται κυρίως στις εξαγωγές και πολύ λιγότερο στην εσωτερική κατανάλωση.

Η μία πλευρά του προβλήματος είναι η μείωση των εξαγωγών, σε περιόδους κρίσεων – η οποία προκαλεί φυσικά ύφεση και ανεργία. Η άλλη πλευρά όμως, η απώλεια των πιστώσεων που δόθηκαν για την αγορά προϊόντων, λόγω αδυναμίας εξόφλησης τους, είναι πολύ πιο επώδυνη.

Τεκμηριώνοντας την τοποθέτηση μας, μεταξύ των ετών 2006 και 2012, ο ιδιωτικός τομέας της Γερμανίας είχε απώλειες στο εξωτερικό, ύψους 600 δις € (πηγή: DIW) – γεγονός που σημαίνει ότι, ο συγκεκριμένος τρόπος ανάπτυξης της χώρας αποδείχθηκε εξαιρετικά ακριβός, εάν όχι μοιραίος.

Εάν δε συμβεί κάτι ανάλογο και στις χώρες της Ευρώπης, στις οποίες έχει επιβληθεί μία απίστευτη συρρίκνωση των οικονομιών τους, μέσω της πολιτικής λιτότητας, τότε το γερμανικό μοντέλο ανάπτυξης, με τις εξαγωγές να αποτελούν το 50% του ΑΕΠ, θα καταρρεύσει απότομα – με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα στη χρεοκοπία, λόγω της μαζικής απώλειας των πιστώσεων τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημοσίου τομέα.

Μαζί του θα καταρρεύσει και η γερμανική ψευδαίσθηση, σύμφωνα με την  οποία μπορεί να κατακτηθεί οικονομικά ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη. Εάν δε αποφασίσουν όλες οι χώρες μαζί είτε να παραμείνουν στο ευρώ, διώχνοντας τη Γερμανία, είτε να επιστρέψουν στην προ ευρώ εποχή (ανάλυση), στο 1999 δηλαδή, επιτρέποντας και στη Ρωσία τη συμμετοχή της στην ένωση, τότε θα «ενταφιασθεί» μία για πάντα το εγωιστικό γερμανικό μοντέλο.

Ολοκληρώνοντας, δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε μία ακόμη γερμανική ψευδαίσθηση – τη διατήρηση των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού της χώρας, παράλληλα με τη δημιουργία κερδών από το δανεισμό των εταίρων της, με υψηλότερα επιτόκια.

Όσον αφορά το πρώτο, τη στιγμή που θα «τιμολογήσουν» οι αγορές τον κίνδυνο χρεοκοπίας της Γερμανίας, λόγω απώλειας πιστώσεων, τα χαμηλά επιτόκια θα αποτελέσουν παρελθόν. Σχετικά με το δεύτερο, όταν αντιληφθεί η Γερμανία ότι, μπορεί να εισπράττει μεν αυξημένα επιτόκια, αλλά πιθανότατα δεν θα εισπράξει το κεφάλαιο, εάν επιμείνει στη συνέχιση της πολιτική λιτότητας, θα χάσει και την τελευταία της ψευδαίσθηση.

Facebook Comments