Περίπου σαράντα μέρες απομένουν μέχρι το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Εκτός απροόπτου φυσικά μια και τους τελευταίους δυο μήνες η χώρα μας βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και ουδείς γνωρίζει τι μας ξημερώνει. Δεν αποτελεί πάντως υπερβολή πως το συνέδριο αυτό ενδεχομένως να είναι και το πιο κρίσιμο στην ιστορία του κινήματος.

Από το 43% του 2009 φτάσαμε στο 4,7 του 2015 και το οξύμωρό πως, παρότι το ΠΑΣΟΚ είναι το μοναδικό κόμμα που κάνει αντιπολίτευση στην ανεκδιήγητη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τα ποσοστά του εξακολουθούν να μειώνονται με αποτέλεσμα πλέον να μένει –δημοσκοπικά- εκτός Βουλής. Υπάρχει όμως μια λογική απάντηση. Μετά την απόφαση για αποχώρηση του Βαγγέλη Βενιζέλου, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Όλοι περιμένουν να δουν ποιο κόμμα θα συνεχίσει μετά το συνέδριο του Μαΐου. Γιατί αυτά τα χρόνια, υπήρξαν πολλά ΠΑΣΟΚ. Άλλο ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, άλλο το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, άλλο εκείνο του Γιώργου, άλλο αυτό του Βαγγέλη. Και τώρα; Πως θα ξανακαταφέρει το καταταλαιπωρημένο αυτό ιστορικό κόμμα να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου;

Το έχω πει άπειρες φορές. Αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται ριζική ανανέωση. Πρέπει να φέρει μπροστά το καινούργιο, το φρέσκο. Τον Οκτώβριο του 81 το ΠΑΣΟΚ σάρωσε στις εκλογές και κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της χώρας για τα χρόνια που ακολούθησαν επειδή ακριβώς τόλμησε να επιβάλει νέα ήθη, νέες ιδέες. Μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης της χώρας από χούντες και δεξιές παρατάξεις (με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα κεντρώων κυρίως σχημάτων) ζήσαμε στην Ελλάδα μια ισχυρή κεντροαριστερή κυβέρνηση. Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ πρέπει ξανά να παρουσιάσει ένα νέο μοντέλο. Μια νέα πρόταση σε όλα τα επίπεδα. Το βάρος πρέπει να πέσει στο δεύτερο συνθετικό της λέξης Κεντροαριστερά. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε ακόμα να το πράξουμε στον οικονομικό τομέα. Η επιλογή που κάναμε πριν πέντε χρόνια δεν ήταν ιδεολογική. Ήταν μια επιλογή ανάγκης, ένας μονόδρομος για να μην καταντήσει η Ελλάδα μια πάμπτωχη τριτοκοσμική χώρα. Μπορούσαμε να είμαστε πιο δίκαιοι, πιο αποτελεσμάτικόί. Τους είχαμε όμως όλους εναντίον μας. Αρχικά τον Σαμαρά και εν συνεχεία τον Τσίπρα που περίμεναν να γίνουν πρωθυπουργοί. Με κάθε κόστος αδιαφορώντας για την τύχη της χώρας.

 Ιδεολογικά όμως, ακόμα και αυτά τα δύσκολα χρόνια, δείξαμε πως το ΠΑΣΟΚ είναι το πιο προοδευτικό κόμμα στην ελληνική Βουλή. Με τον νόμο για την ιθαγένεια (αλήθεια, που είναι τώρα αυτός ο νόμος με τον ΣΥΡΙΖΑ;), το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο (που αν μας είχαν αφήσει να το περάσουμε όταν έπρεπε ίσως σήμερα να μην υπήρχε η Χρυσή Αυγή). Εμείς δώσαμε λύση στο λεπτό θέμα του Νίκου Ρωμανού όταν οι μεν ήθελαν να τον αφήσουν να πεθάνει και κάποιοι από τους δε ήλπιζαν να πεθάνει για να καεί η Αθήνα. Υπάρχουν όμως κι άλλα θέματα τα οποία πρέπει κάποια στιγμή να μας απασχολήσουν. Ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους π.χ. αποτελεί ένα διαχρονικό αίτημα του ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Ξέρω πως κάποιοι θα πουν «Έλα μωρέ, εδώ ο κόσμος καίγεται, δεν έχουμε καιρό για τέτοια τώρα». Ο διαχωρισμός όμως έχει και ένα ξαδερφάκι: Την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Είναι αδιανόητο ο Έλληνας να μην έχει λεφτά να ζήσει και η Εκκλησία να διαθέτει απέραντες εκτάσεις αφορολόγητα. Αν δεν είναι σε θέση να πληρώσει ας τις παραχωρήσει στο κράτος και αυτό να τις αξιοποιήσει, να βγάλει χρήματα για να ανακουφίσει τους αδύνατους.

Όλα αυτά όμως πρέπει να προχωρήσουν με νέες φάτσες. Υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ. Από την Νεολαία, την Ελιά, τους PES Activists κι όχι μόνο. Το ΠΑΣΟΚ έχει την ευλογία να διαθέτει στις τάξεις του άτομα νέα, που μιλάνε σαν νέοι, που έχουν νέες ιδέες. Τα βλέπουμε ποτέ; Τους δίνεται πουθενά μικρόφωνο;

Προσοχή όμως: Καμία απαξίωση των αρχαιοτέρων στελεχών. Χρειαζόμαστε την εμπειρία τους. Χρειαζόμαστε το κύρος τους. Υπάρχουν πολλά νέα αλλά και παλιά στελέχη (και αξιόλογα μάλιστα) που λένε πως το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει όνομα. Να βγάλουμε και τον ήλιο, να το πούμε αλλιώς. Δηλαδή, αυτό είναι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ; Αν είναι έτσι γιατί να είμαστε εδώ; Να πάμε όλοι μας να φτιάξουμε ένα άλλο κόμμα. Να το βαπτίσουμε Σοσιαλιστικός Όμιλος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος και να είμαστε άρχοντες. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι το όνομα και ο ήλιος το θέμα. Το έχω ξαναπεί: Δεν είναι δυνατόν εμείς τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να ντρεπόμαστε για το κόμμα μας. Οφείλουμε να είμαστε περήφανοι που υπηρετούμε το κόμμα που έκανε την Ελλάδα μια προοδευτική χώρα. Που έκανε την Ελλάδα μια ευρωπαϊκή χώρα. Το κόμμα που διατήρησε σχεδόν μόνο του την Ελλάδα στο ευρώ πληρώνοντας ένα εξωφρενικό πολιτικό κόστος.

Εννοείται πως το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αγωνιστεί για μια ευρύτερη συσπείρωση του κεντροαριστερού μεσαίου χώρου. Η προσπάθεια των 58, της Ελιάς και της Δημοκρατικής Παράταξης πρέπει να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί με τη συστράτευση όλων όσων ασφυκτιούν ανάμεσα στη σαμαρική Δεξιά και τον εθνολαϊκό ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά όμως είναι δυνατό να επιτευχθούν μόνο από ένα ισχυρό, ενωμένο ΠΑΣΟΚ το οποίο θα αποτελέσει τον πιο αξιόπιστο συνομιλητή στη μεγάλη αυτή προσπάθεια.

 Ακόμα και σήμερα το όνομα «ΠΑΣΟΚ» αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα brand name στη χώρα μας. Και αυτό το ιστορικό όνομα πρέπει να είναι το μεγαλύτερο όπλο μας στην προσπάθεια για την δημιουργία της σύγχρονης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Facebook Comments