Στη ζωή κυριαρχούν οι ακούσιες συνέπειες, δηλαδή η απόσταση μεταξύ του τι επιδιώκουμε να κάνουμε και του τι τελικά συμβαίνει.
 
Υπάρχει για παράδειγμα μια γενικευμένη αίσθηση, ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται. Αυτό επιδιώκει από τον σχηματισμό της. Επί εβδομήντα μέρες προσπαθεί να πείσει (τον εαυτό της μεταξύ άλλων) ότι το κάνει. «Ηρωική» αυτοχαρακτηρίζουν την στάση της στελέχη της που μιλούν για την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση και άλλα μεγαλόστομα και εφευρετικά.
 
Στην πραγματικότητα από τις εκλογές και μετά προσπαθεί να καταλάβει τι πρέπει να κάνει ώστε αφενός να μην φανεί εξώφθαλμα αναντίστοιχη και ανακόλουθη των προεκλογικών της δεσμεύσεων και της ισχυρής εσωκομματικής αντιπολίτευσης και αφετέρου να καταλάβει πως δουλεύει το «πράγμα» ώστε να πετύχει τον έντιμο συμβιβασμό που επιθυμεί.
 
Σε αυτή την κατεύθυνση, αντιλήφθηκε μετά από δυόμιση μήνες ότι τα μνημόνια είναι δύο. Το ένα το ευρωπαικό το «βάφτισε» ήδη και η άλλη πλευρά το αποδέχτηκε. Το δεύτερο όμως αυτό του ΔΝΤ, μόλις τελευταία κατάλαβε ότι τρέχει μέχρι τις αρχές του 2016, έχει διαφορετικούς κανόνες – πιό τυπολατρικούς – και δεν δέχεται «γέφυρες» και άλλα ευφυολογήματα. Το πρόγραμμα του ΔΝΤ είναι σαφές, είναι μνημόνιο. Το μνημόνιο ελέγχεται με αναλυτικό review (με εργασιακά, ομαδικές απολύσεις, συντάξεις κλπ.) και με επισκέψεις στις χώρες όπου εφαρμόζεται. Συντάσσεται ένα αναλυτικό κείμενο το οποιο περιλαμβάνει και πρόβλεψη βιωσιμότητας του χρέους και αν όλα είναι θετικά, τότε εισάγεται προς συζήτηση στο διοικητικό συμβούλιο για να εγκρίνει εκταμιεύσεις δόσεων.
 
Η Ελλάδα λόγω των ατυχών στρατηγικών της προηγούμενης και της σημερινής κυβέρνησης, υπολείται τουλάχιστον 8 (!) δόσεις του προγράμματος. Μας οφείλονται δηλαδή περίπου 13 δις. ευρώ μόνο από το ΔΝΤ, τα οποία φυσικά και θα πρέπει να τα ξεχάσουμε. Αυτά που μπορούμε να διεκδικήσουμε είναι μόλις οι δύο δόσεις από 1,6 δις. ευρώ έκαστη, για τις οποίες θα πρέπει να υλοποιηθούν όλα όσα αναφέρονται παραπάνω.
 
Την ίδια στιγμή η χώρα θα πρέπει να αποπληρώνει πιστά όλες τις δόσεις της προς το ταμείο και βέβαια αυτή που «πονάει» είναι η δόση των 673 εκ. ευρώ που πρέπει να καταβληθεί στις 12 Μαίου. «Πονάει» γιατί φαίνεται ότι η στρατηγική έχει αλλάξει και η ελληνική πλευρά αναζητά τρόπο να επιβιώσει οικονομικά όσο περισσότερο μπορεί, καθώς έχει κυριαρχήσει η εκτίμηση ότι δεν θα αντέξει πολιτικά δύο διαπραγματεύσεις (της «γέφυρας και μετά της μεγάλης που θα ισχύει μετά την 1ηΙουλίου) και προκρίνεται η λύση της συγχωνευσής τους σε μια με κατάληξη το τέλος Μαίου. Εγχείρημα εμφανώς δύσκολο και προφανώς οριακό για τις αντοχές της.
 
Θα έπρεπε ωστόσο να ξέρουν ότι οι ακούσιες συνέπειες, δηλαδή η απρόβλεπτη, μη γραμμική διαδρομή μεταξύ δράσης και τελικού αποτελέσματος, αποτελούν τη φυσική κατάληξη μιας κατάστασης που καθορίζεται από τις ανθρώπινες πλάνες και τη χαοτική, πολυσύνθετη πραγματικότητα…

Facebook Comments