Πέρασαν λίγες μέρες από το Πάσχα του 2015 και ήταν άλλη μια εορταστική περίοδος κατά την οποία θρησκευόμενοι και μη ξεσκόνισαν τις ετοιμολογικές τους φαρέτρες για να συμμετάσχουν στον υπέρ πάντων αγώνα των αντεγκλήσεων περί δημιουργίας του σύμπαντος.

Αυτό το κατανυκτικό διάστημα ωστόσο επεφύλασσε μια έκπληξη. Ήταν όλο και περισσότεροι οι δηλωμένοι άθεοι/αγνωστικιστές οι οποίοι εμφανίζονταν πιο διαλλακτικοί και υποστήριζαν πως δε πρέπει οι ομοϊδεάτες τους να φανατίζονται τόσο πολύ –σε επίπεδο εμμονής-εναντίον της πίστης των άλλων. Επέμεναν σε μια προσέγγιση του “πρέπει να αφήνουμε τον καθένα να πιστεύει ό,τι θέλει, ειδικά όταν αυτό τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα”.

Το κατά πόσο μας επιτρέπεται να αφήνουμε κάποιον να στηρίζεται σε έωλα πιστεύω, με την πρόφαση του «έτσι αισθάνεται καλά ο ίδιος» είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να μας βασανίσει ιδιαίτερα. Δηλαδή θα έπρεπε αντίστοιχα να μην ασχολούμαστε με κάποια γυναίκα που τη δέρνει ο σύζυγός της, επειδή αυτή μπορεί να το αποδέχεται λόγω των πιστεύω της; Ή με έναν γονέα που δε θα επέτρεπε τη μετάγγιση αίματος στο παιδί του επειδή το απαγορεύει η θρησκεία του;

Κάπου εδώ θα ήθελα να κάνω ένα“πνευματικό ταξίδι” στον χρόνο και να πάωαρκετά χρόνια πίσω, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, έπειτα από τον καταστροφικό 1ο παγκόσμιο πόλεμο όταν μια νέα ανάγκη δημιουργήθηκε στους ανθρώπους που ζούσαν και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Γυναίκες που μόλις είχαν χάσει τους συζύγους τους, γονείς που μόλις είχαν χάσει τα παιδιά τους στον μεγάλο πόλεμο, αισθάνονταν την μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσουν μαζί τους με κάποιον τρόπο. Αυτό το κενό ήρθαν να γεμίσουν τα μέντιουμ/ενορατικοί (psychics) που εκμεταλλευόμενοι τον πόνο και την απόγνωση των πληγωμένων από την απώλεια ανθρώπων υπόσχονταν πως θα τους έφερναν σε επαφή με τα χαμένα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Θα μπορούσε κάποιος διαλλακτικός να πει πως δε θα έπρεπε να εξετάζουμε αν τα μέντιουμ διαπράττουν απάτη, αντιθέτως αφού οι εναπομείναντες αισθάνονται καλύτερα έστω και με αυτή την ψευδαίσθηση της επαφής με τους αγαπημένους τους, θα έπρεπε οι επικριτές να κάνουν πίσω.

Ευτυχώς υπήρξαν αντιδράσεις από την επιστημονική κοινότητα, το Scientific American Magazine έδινε χρηματική ανταμοιβή σε όποιο μέντιουμ μπορούσε να αποδείξει τις ιδιαίτερες ικανότητέςτου –δεν είχαμε νικητή. Στην αντί πέρα όχθη εξέχον μέλος του πνευματικού κόσμου όπως ο Sir Arthur Conan Doyle–που είχε χάσει τον αδερφό του και δύο γαμπρούς στον πόλεμο- δήλωνε “Πιστεύω πως το ερώτημα της ενόρασης είναι αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο στις μέρες μας.

Όλες οι σύγχρονες ανακαλύψεις και εφευρέσεις θα βυθιστούν στην ασημαντότητα πλάι στα γεγονότα που προσφέρει η ενόραση [σχόλιο γράφοντα: ακόμα τα περιμένουμε]. Ο αγαπημένος “μάγος” του ConanDoyle, ο HarryHoudini, ίσως ο διασημότερος ταχυδακτυλουργός όλων των εποχών έγινε αμέσως ο μεγαλύτερος πολέμιος των μέντιουμ και της τακτικής της εξαπάτησης του ανθρωπίνου πόνου. Από το 1920 και έπειτα αφιέρωσε τη ζωή του στην απομυθοποίηση της ενόρασης και των τσαρλατάνων.

Ίσως κάποιος να ισχυριζόταν πως οι προαναφερθείσες περιπτώσεις δεν είναι άμεσα συγκρίσιμες με την ίδια την πίστη στο Θείο αλλά η ουσία βρίσκεται στο ότι άνθρωποι που πιστεύουν στο υπερφυσικό είναι συνήθως ευεπίφοροι στο να πιστέψουν κάθε είδους δεισιδαιμονία. Ακόμα πιο σημαντικό από την απόδειξη της ύπαρξης βάσης στην πίστη του καθενός αυτό που περισσότερο θα έπρεπε να μας απασχολεί είναιπως το να σταματήσουμε να αμφισβητούμε τα ειωθότα θα μας προσέφερε ένα μαγικό ταξίδι στο χρόνο -περίπου μισή χιλιετία πίσω, λίγο πριν από το “Σκέφτομαι, άρα υπάρχω” του Descartes. Διατηρούμε απόλυτη εμπιστοσύνη σε όλους όσοι αναζητούν την αλήθεια γιατί η αμφισβήτηση είναι η μητέρα και τροφός της πνευματικής εξέλιξης.

To ακόμα χειρότερο με την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον ρασιοναλιστικό τρόπο σκέψης είναι πως έχει φτάσει να πιστεύει στον Θεό, στον Δία, στα φαντάσματα, στα ζώδια, στην πασιέντζα, στον καφέ, στο φαρμακείο της φύσης, στην θετική ενέργεια και σε όποια άλλη μαλακία του πεις. Το μόνο που δεν πιστεύει είναι πως ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι

Facebook Comments