«Η φωτιά του 2009 ήταν χειρότερη». Αυτό βρήκε να ψελλίσει ο πρωθυπουργός πάνω από τις στάχτες των καμμένων, μετά από τέσσερις ημέρες απουσίας και με την εικόνα του αδιάκοπου μόχθου και της τιτάνιας αυταπάρνησης των πυροσβεστών μας ακόμα νωπή. Αυτό συνόψισε, για άλλη μία φορά, την όλη λογική, την όλη φιλοσοφία, πίσω από κάθε κυβερνητικό σχεδιασμό. «Δείτε πόσο καλύτεροι είμαστε από τους άλλους: Η δική μας φωτιά έκαψε λιγότερο δάσος». Πόσο επικίνδυνη είναι, όμως, η λογική αυτή και πόσο επικίνδυνο καθιστά εκείνον που βρίσκεται σε θέση ευθύνης και την ασπάζεται; Όταν αρκείσαι στη σύγκριση και μάλιστα με τους όρους που θέτεις μόνος σου, δεν σε ενδιαφέρει να αλλάξεις τα κακώς κείμενα. Σου αρκεί η εξίσωση που έφτιαξες να σε βγάζει νικητή.

Στον πυρήνα της κυβερνητικής πρακτικής εγκαταβιώνει μία και μόνη βασική λογική: Αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση και όπου μας βγάλει. Από τα μνημόνια που «αυτοί υπέγραψαν μεγαλύτερα» και τα σκάνδαλα που «αυτοί έκαναν χειρότερα», τώρα περάσαμε και στις «δικές τους μεγαλύτερες και χειρότερες φυσικές καταστροφές». Δεν χρειάζεται να έχουμε σχέδιο, να απολογηθούμε για ελλείψεις, να εφαρμόσουμε ένα νέο πρόγραμμα, να βρούμε λύσεις. Αρκεί, συγκρινόμενοι με το παρελθόν, να αποδεικνυόμαστε καλύτεροι. Ακόμα κι όταν πρόκειται για μία φυσική καταστροφή. Ένα πράγμα μάς ενδιαφέρει: αν, συγκρινόμενοι με τους προηγούμενους, εμείς γίναμε υπαίτιοι μεγαλύτερης καταστροφής.

Τι κι αν όλα τα ρεπορτάζ δείχνουν πως οι υπηρεσιακοί παράγοντες είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως τους κυβερνώντες για τις ελλείψεις σε επίγεια και εναέρια μέσα; Τι κι αν πολλοί μιλούσαν και μιλούν ακόμα για την άμεση ανταπόκριση των πυροσβεστών τα βράδια της φωτιάς, αλλά την απουσία μέσων – άρα συντονισμού – από αέρος, όταν ξημέρωνε η μέρα; Τι κι αν αμέτρητα μέσα κατάσβεσης έμειναν καθηλωμένα, επειδή τους έλειπε ένα ανταλλακτικό; Αρκεί που «η φωτιά του 2009, που ξεκίνησε από το Γραμματικό κι έφτασε στο Σέσι, έκαψε 150.000 στρέμματα». Τώρα ήταν 15.000, άρα 10 φορές μικρότερη. Άλλη μία τεράστια επιτυχία για την κυβέρνηση, ασχέτως βέβαια αν το Αστεροσκοπείο Αθηνών κάνει λόγο για 26.900 στρέμματα, καταρρίπτοντας ακόμα και αυτή τη – δίχως νόημα – πρωθυπουργική θριαμβολογία.

Το ευτύχημα, για πολλούς λόγους, ήταν πως δεν θρηνήσαμε θύματα. Στην κυβερνητική εξίσωση, εκείνο που θα μας ένοιαζε, θα ήταν μάλλον, αν τα δικά μας θύματα ξεπέρασαν τα δικά τους. Ένας αχαλίνωτος εξισωτισμός, που αναμετριέται αδιάκοπα με τη λογική μας. Γιατί θα πρέπει στην κριτική μας, στη σκέψη μας, στην ανάλυση των προβλημάτων που οδήγησαν σε μία καταστροφή, να μας ενδιαφέρει αν αυτή η καταστροφή ήταν μεγαλύτερη ή μικρότερη; Μήπως αυτό, στο μυαλό τους, δεν την καθιστά καταστροφή; Ή, μήπως, ακόμα και η καταστροφή μετριέται για την κυβέρνηση με μικροπολιτικούς όρους; Αρκεί μετά το «ίσον» της εξίσωσης να έχουμε πάντα ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόβλημα είναι πως τους μάθαμε. Πως τους συνηθίσαμε. Τίποτα πια δεν μας φαντάζει παράλογο. Και στην επόμενη μεγάλη φωτιά, στον επόμενο μεγάλο σεισμό, το απευχόμαστε βέβαια, αλλά μπορεί να ζήσουμε και τον εξισωτισμό των θυμάτων. Τα δικά μας θύματα μπορεί να είναι λιγότερα από τα δικά τους, άρα και η καταστροφή. Αρκεί ο αριθμός να είναι μικρότερος.

Facebook Comments