Στην Ελληνική πραγματικότητα, οι νέοι αντιμετωπίζονται σαν ξένο σώμα το οποίο καλείται να σηκώσει το βάρος των λαθών της γενιάς του πολυτεχνείου που του κληρονόμησε ένα τεράστιο χρέος, μια οικονομία σε ύφεση και ένα φορολογικό σύστημα το οποίο στερεί πολύτιμους πόρους από τις παραγωγικές τάξεις και δεν τις αφήνει να ανασάνουν.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι οι 700.000 εναπομείναντες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα καλούνται να σηκώσουν το τεράστιο βάρος τριών εκατομμυρίων συνταξιούχων και ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων. Σ’ αυτό το περιβάλλον της αναδιανομής πόρων από τον ιδιωτικό τομέα προς τους μη παραγωγικούς Έλληνες οι νέοι δεν μπορούν να προσδοκούν κανένα μέλλον για τους ίδιους. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους νέους.

Η αναδιανομή αυτή του πλούτου έχει βάλει την Ελληνική οικονομία σε ένα σπιράλ θανάτου όπου ο ιδιωτικός τομέας υπερφορολογείται και συρρικνώνεται. Με την συρρίκνωση του συρρικνώνονται μοιραία και τα φορολογικά έσοδα αλλά και οι εισφορές. Είναι θέμα χρόνου η κατάρρευση του συστήματος το οποίο θα καταλήξει με έναν τεράστιο αριθμό νέων στην ανεργία και την εξαθλίωση ενώ θα αφήσει μοιραία τους Συνταξιούχους και τους Υπαλλήλους του Δημοσίου χωρίς πόρους!

Σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρας οι νέοι δυστυχώς απουσιάζουν. Το πολιτικό μας σύστημα τους έχει ξεγράψει εντελώς η τους αναφέρει μόνο προεκλογικά όταν πρόκειται να τάξει αναπτυξιακά μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας τα οποία όμως μετά τις εκλογές αντικαθίστανται από επιπλέον βάρη για την οικονομία και τις επιχειρήσεις με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Οι πολιτικές που θα ευνοούσαν τους νέους είναι αυτές ακριβώς που δεν εφαρμόζονται από τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Είναι αυτές που έχουν μακροπρόθεσμη πνοή και που προσβλέπουν σε ένα καλλίτερο μέλλον για την χώρα. Είναι οι πολιτικές που θα εξασφάλιζαν μία καλλίτερη Ελλάδα για τους νέους.

Oι πολιτικοί μας κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται για τους νέους. Δεν υπάρχει τρανότερη απόδειξη από την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας προκειμένου να μην θιγούν τα προνόμια του γαλάζιου και πράσινου βαθέως κράτους. Προκειμένου να μην θυσιαστούν τα προνόμια αυτά, θυσιάστηκε η παραγωγική βάση της χώρας και το μέλλον των νέων ανθρώπων που όταν δεν μαστίζονται από την ανεργία αναγκάζονται να εργάζονται σαν δουλοπάροικοι των ασφαλιστικών ταμείων η να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό.

Σε μία διαρκώς συρρικνούμενη εγχώρια παραγωγική βάση, η λογική θα υπαγόρευε μέτρα τόνωσης της επιχειρηματικότητας, ελάφρυνσης των φορολογικών και ασφαλιστικών βαρών και πάταξη της γραφειοκρατίας. Αντί οι κυβερνήσεις του μνημονίου να κάνουν το αυτονόητο – δηλαδή να μειώσουν δραστικά την φορολογία των επιχειρήσεων και τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, προέβησαν στην δραματική αύξηση της φορολόγησης και σε ορισμένες περιπτώσεις των ασφαλιστικών εισφορών. Ενδεικτική είναι η αύξηση των εισφορών στον ΟΑΕΕ επί πρωθυπουργίας Σαμαρά σε πλήρη αντίθεση με όσα είχε υποσχεθεί στο Ζάππειο και μάλιστα εν μέσω κρίσης.

Στην λογική της εσωτερικής υποτίμησης με την οποία η κυβέρνηση έχει διαλύσει τα εισοδήματα, το μη μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων ποσοστιαία παρέμεινε το ίδιο με αποτέλεσμα να υστερούν ανταγωνιστικά. Απουσιάζουν παντελώς τα κίνητρα για επενδύσεις στην Ελλάδα της κρίσης παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση θεωρεί ως πανάκεια την εσωτερική υποτίμηση και την αμοιβή των εργαζομένων με μισθούς πείνας καθώς οι μεταρρυθμίσεις που θα απάλλασσαν την Ελληνική οικονομία από τα φορολογικά βάρη θυσιάστηκαν προκειμένου να μην θιγεί η εκλογική πελατεία του κ Βενιζέλου. Από την άλλη καθυστέρησαν εγκληματικά οι αλλαγές στα κλειστά επαγγέλματα, αυξήθηκαν τα διόδια των εθνικών δρόμων και οι Έλληνες Βιομήχανοι εξακολουθούν να πληρώνουν το ρεύμα πανάκριβα. Όλα αυτά συνέβαλαν στην αποεπένδυση και στην δημιουργία πολλών χιλιάδων θέσεων εργασίας στα γειτονικά Βουλγαρία και Σκόπια. Η εσωτερική υποτίμηση χωρίς σταθερό και φιλικό φορολογικό σύστημα και χωρίς σαφή κίνητρα για επενδύσεις απλά εξαθλίωσε τους νέους εργαζόμενους.

Όμως και πάλι η ευθύνη δεν βαρύνει αποκλειστικά τους Έλληνες πολιτικούς. Βαρύνει σε μεγάλο βαθμό και τους νέους. Οι νέοι δυστυχώς έχουν παραμείνει σαστισμένοι θεατές στο θέαμα της σφαγής του μέλλοντος τους από το σάπιο πολιτικό κατεστημένο της χώρας και τους παρατρεχάμενους του. Αποστασιοποιήθηκαν από την πολιτική και έχουν παραιτηθεί από τον ρόλο που θα έπρεπε να έχουν κανονικά και που δεν είναι άλλος από το να ηγηθούν στον αγώνα για την σωτηρία της χώρας. Οι πολιτικοί οι οποίοι έπαιρναν και παίρνουν τις αποφάσεις αυτές πιέζονται αφόρητα από οργανωμένες ομάδες που έχουν συμφέρον να φορτωθούν περισσότερα βάρη οι νέοι εργαζόμενοι προκειμένου να μην χαθούν εξόφθαλμα προνόμια και παράλογα επιδόματα.

Αυτήν την στιγμή η Ελλάδα έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά μια πατριωτική κίνηση η οποία θα σηκώσει τους νέους από τον καναπέ και από τις καφετέριες και θα του δώσει ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Θα τους συστρατεύσει σε έναν κοινό αγώνα για τις μεταρρυθμίσεις και για την ανατροπή του υπάρχοντος κατεστημένου που τους θέλει μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Οι μεταρρυθμίσεις ακριβώς λόγω του μακροπρόθεσμου χαρακτήρα τους είναι οι μόνες που ευνοούν τους νέους.

Μέλλον μια χώρα δεν δύναται να έχει εάν δεν εξασφαλίσει τους νέους της. Αυτό θα γίνει μόνο με μεταρρυθμίσεις και ένα μακρόπνοο σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης. Είναι πλέον καιρός οι νέοι να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους. 

Facebook Comments